บทนำ
1553 Words
ความรักของทุกคนหมายถึงอะไร? การได้ครองคู่กันจนชั่วชีวิตน่ะเหรอ ตัวผมเองก็เคยคิดแบบนั้นเหมือนกัน แล้วการต้องเสียใครไปตลอดชีวิตล่ะ มันคือความรักด้วยไหม
กวินหนุ่มหล่อที่เป็นที่หมายปองของสาวๆ หลายคน หากแต่ชื่อเสียงของเขาทำให้ไม่ว่าใครที่ไหนก็ไม่กล้าเข้ามายุ่ง มาเฟียรุ่นลูกที่ผ่านการส่งต่อมาจากรุ่นปู่รุ่นพ่อ ตอนนี้ฝั่งใต้อยู่ภายใต้การดูแลของกวินทั้งหมด ไม่ต้องห่วงว่าเงินของเขาจะมาจากอาชีพที่สะอาด เพราะมาเฟียอย่างเขาเงินที่ได้มาคือเงินที่มาจากการเปิดบ่อน การปล่อยกู้และการค้าของผิดกฎหมายทั้งนั้น ถามว่าทำไมเขาถึงรอดจากการถูกจับ ก็เพราะว่าทุกคนที่เป็นผู้รักษากฎหมายเป็นคนของเขาทั้งหมด
“วินคะ มีนนารักวินมากๆเลยนะรู้ไหม” หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของคนตัวโต เอาหน้าซุกเข้าไปในอกแกร่งแล้วเอ่ยบอกรักให้เข้าได้ยิน
“อยากได้อะไรหืมม ไม่ต้องอ้อนวินแบบนี้ก็ได้ แค่มีนบอกวินมาวินก็หาให้มีนได้ทุกอย่างอยู่แล้ว”
“อยากได้เวลาได้ไหมคะ ก็ช่วงนี้วินไม่ค่อยมีเวลาให้มีนเลยอ่ะ มีนน้อยใจแล้วนะคะ”
“อืมมม เอาไว้อาทิตย์หน้าวินพาไปญี่ปุ่นดีไหม แต่มีนต้องทำตัวน่ารักให้วินก่อนนะ”
“แค่นี้ยังน่ารักไม่พอเหรอคะ”
เพราะความน่ารักและความขี้เล่นของเธอทำให้ผมตกหลุมรัก มีนนาเป็นผู้หญิงที่สวยมาก แถมยังจิตใจดีมีความเมตตาต่างจากผม ที่ดูโหดร้ายเมื่ออยู่ในโหมดมาเฟีย
“ไอ้เตอร์ดูแลเมียกูให้ดีกูฝากมึงด้วย”
“ครับนาย ไม่ต้องห่วงครับ”
ผมต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัดเลยต้องปล่อยให้มีนนาอยู่บ้านคนเดียว การทำงานของผมมีนนารู้ดีว่าผมพาเธอไปด้วยไม่ได้ มันอันตรายเกินไป ผมไม่อยากให้เธอเข้ามาเสี่ยงหรือได้รับอันตราย ผมกับมีนนาเราแต่งงานกันมาได้ 4 ปี ส่วนมากผมจะให้เธอรอผมอยู่ที่บ้าน ถ้าจะไปไหนให้รอผมทุกครั้ง และไม่เคยปล่อยให้เธออยู่คนเดียว ต้องมีลูกน้องที่ไว้ใจคอยดูแลเธอตลอด เพราะโลกของมาเฟียฝ่ายตรงข้ามมันพร้อมจะเล่นเราได้ทุกเมื่อ
***************
ซองเอกสารสำคัญถูกส่งให้กับคนที่อยู่หลังโต๊ะทำงานตามคำสั่ง ชายหนุ่มเปิดซองออกพร้อมกับหยิบรูปถ่ายข้างในออกมาดู มุมปากหนากระตุกขึ้นอย่างคนเป็นต่อ เขารู้ว่าการเล่นเกมให้ชนะมันต้องเล่นยังไง และการเล่นเกมในกฎของมาเฟียนั่นก็คือ การไม่มีกฎ ปากหนาเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องจัดการตามแผนได้ เขารอวันนี้มานานแล้ว วันที่จะได้ตลบหลังเพื่อนยากอย่างกวิน มาเฟียผู้ทรงอิทธิพลฝั่งใต้ ส่วนตัวเขามาเฟียที่มีความไวและดุโหดดั่ง พายุ
“ผมว่ารอให้นายใหญ่พาไปดีกว่านะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกแปปเดียวเอง ฉันแค่เอาของไปให้เพื่อนแล้วก็กลับ”
“แต่….”
“เตอร์ออกรถ มีอะไรฉันรับผิดชอบเอง”
“ครับ”
เมื่อนายหญิงสั่งเขาที่เป็นแค่ลูกน้องจะกล้าขัดใจได้ยังไง มีนนาต้องการออกไปเจอเพื่อนที่เดินทางมาจากต่างประเทศ โดยไม่ได้บอกให้กวินรับรู้ด้วยความคิดว่า ไปแค่แปปเดียวไม่ได้นานแถมยังอยู่ใกล้ๆบ้าน คงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก
บอดี้การ์ดหนุ่มมือซ้ายของกวินทำหน้าที่ขับรถให้นายหญิงที่นั่งเบาะด้านหลัง คอยมองกระจกหลังเป็นระยะเพื่อดูว่ามีใครแอบตามมาไหม เป็นเรื่องที่เขาทำประจำอยู่แล้วเวลาขับรถเลยติดเป็นนิสัย ในช่วงจังหวะที่เขาชำเรืองเพื่อมองกระจกด้านหลัง มีรถคันหนึ่งขับพุ่งเข้ามาตัดหน้าเขาเอาไว้ จนบอดี้การ์ดหนุ่มตกใจเหยียบเบรกรถกะทันหัน
“นายหญิงเป็นอะไรไหมครับ” เขาหันไปถามผู้หญิงของเข้านายเป็นอันดับแรก
“ฉะ…ฉันไม่เป็นไร เกิดอะไรขึ้น” หญิงสาวใจไม่ดีจนพูดตะกุกตะกัก เธอพึ่งเคยเจอเหตุการณ์นี้เป็นครั้งแรก และเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกถึงอันตรายกำลังจะมาใกล้
เตอร์บอดี้การ์ดหนุ่มเริ่มเข้าใจสถานการณ์ เขาบอกให้นายหญิงนั่งและรัดเข็มขัดให้แน่น ก่อนจะเข้าเกียร์แล้วเหยียบคันเร่งหนี รถหรูสีดำของมีนนาขับหนีออกมาได้อย่างยากลำบาก บอดี้การ์ดหนุ่มหักพวงมาลัยซ้ายทีขวาทีจนต้องสบถออกมาเมื่อเจอทางตัน
“เวรเอ้ย” เขาดันเกียร์ขึ้นไปที่ตัว R เพื่อจะถอยหลังแต่ก็ต้องหยุดความคิดลง เพราะตอนนี้ด้านหลังของเขามีรถจอดขวางปิดทางเอาไว้จนหมด
“ผมขอโทษครับนายหญิง พวกนั้นปิดทางไว้หมดแล้ว” กล่าวขอโทษผู้เป็นนายหญิงอย่างเสียงแผ่ว เพราะไม่สามารถปกป้องให้ปลอดภัยได้
“นายหญิงอยู่ในนี้นะครับห้ามลงจากรถ ผมลงไปแล้วล็อคประตูแล้วข้ามมานั่งแทนผมได้เลย”
“นายล่ะเตอร์ นายจะไปไหนทำไมไม่อยู่บนรถด้วยกัน โทรตามคนที่บ้านสิตรงนี้ม่ไกลจากบ้านมาก พวกเขาน่าจะมาช่วยเราทัน” หญิงสาวพูดออกมาเสียงสั่น ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยน้ำใสๆ เธอกลัวจนตัวสั่นไปหมด พลางคิดถึงแต่ผู้เป็นสามีหนุ่ม
“พวกมันตัดสัญญาณเครื่องมือสื่อสารของเราทั้งหมดเลยครับ” มันคงไม่ใช่เรื่องยากที่จะรู้ทัน เพราะฝ่ายนั้นก็เป็นมาเฟียเหมือนกันการเอาตัวรอดหรือช่องทางการติดต่อขอความช่วยเหลือ ก็คงใช้วิธีเดียวกันอยู่แล้ว
จังหวะที่บอดี้การ์ดหนุ่มพูดเพื่อให้นายหญิงของตัวเองหนีเอาตัวรอดไปให้ได้ วอสก้า ลูกน้องมือขวาของพายุก็เดินมาหยุดอยู่ที่ด้านข้าง เขาเคาะเรียกเพื่อให้บอดี้การ์ดหนุ่มลงมา
“เหอะ! กูก็นึกว่าใครที่แท้ก็พวกหมาลอบกัด” เตอร์พูดเย้ยลูกน้องของพายุด้วยน้ำเสียงไร้ความเกรงกลัว ก็เพราะพวกเขาถูกฝึกมาให้พร้อมรับมือกับสถานการณ์แบบนี้ยังไงล่ะ
“ปากดีไปเถอะมึงไอ้เตอร์ วันนี้กูจะเอาตีนยัดปากมึงให้พูดไม่ออก”
“พวกมึงรอเวลานี้มานานแล้วสินะ ถึงได้รู้ว่าเจ้านายกูไม่อยู่…ผู้หญิงในรถไม่เกี่ยวอย่ายุ่งกับเธอ” เตอร์จ้องวอสก้าอย่างแข็งกร้าวก่อนจะพยายามบังไม่ให้พวกนั้นมองเห็นคนที่นั่งอยู่ในรถ ดีที่รถเป็นฟิล์มดำทั้งหมด
“ฮ่าๆๆ แปะ แปะ แปะ…มึงนี่มันยอมถวายหัวปกป้องเจ้านายด้วยชีวิตจนตัวตายจริงๆ ไอ้กวินมันไปหาลูกน้องดีๆแบบนี้จากไหนวะ กูล่ะอิจฉาแม่งจริงๆ” พายุที่เฝ้าดูสถานการณ์อยู่ในรถ เริ่มหงุดหงิดเพราะความช้าเลยเลือกที่จะลงมาจัดการเอง ทันได้ยินที่ลูกน้องมือซ้ายของเพื่อนรักมาเฟียพูดพอดี
“ไอ้พายุ”
“มึงช้ามากวอสก้า เลิกลีลาแล้วไปเอาตัวเมียมันมาสักที”
“ครับ…เห้ยจัดการ”
วอสก้าสั่งให้ลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลัง 3-4 คนจับตัวเตอร์ไปอัดให้น่วมเสียก่อน ไม่อย่างนั้นคงจะยากที่จะเอาตัวผู้หญิงในรถมา
เตอร์ที่ได้รับการฝึกมาอย่างหนัก เขาผลัดกันสู้ด้วยมือเปล่ากับลูกน้องของวอสก้า
“หึไอ้พวกหมา เข้ามาสิวะกูจะอัดให้น่วมเลย” เตอร์ยังคงขู่ออกไปด้วยอารมณ์โทสะ
มีนนามองภาพตรงหน้าอย่างพล่ามัว ตัวเธอยังคงสั่นไหวไม่กล้าทิ้งบอดี้การ์ดหนุ่มไปไหน จนเมื่อเห็นว่าเตอร์โดนรุมจากคนนับสิบที่ฝ่ายนั้นเรียกเข้ามาเพิ่มอีก มีนนาบีบมือตัวเองแน่นพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนใบหน้าบิดเบี้ยว สุดท้ายเพราะความดีของตัวเองเธอเลือกที่จะเปิดประตูรถออกไปเพื่อช่วยบอดี้การ์ดที่ตอนนี้เลือดท่วมตัวไปแล้ว
“พอ!พอสักที ฮึก พวกเราไปทำอะไรให้พวกนาย ทำไมต้องทำร้ายกันขนาดนี้” สายตามองไปที่คนของตัวเองด้วยแววตาสั่นไหว
“สวยใช่เล่น ไอ้กวินมันเลือกได้ดีนี่หว่า” พายุเดินเข้ามาหาหญิงสาวอย่างช้าๆ
“นะ…นายต้องการอะไร”
“จับมันไป เอาคนของมันไปวางไว้หน้าบ้านมันด้วย อีกไม่นานมันคงจะมาช่วยเมียสุดที่รักแน่นอน”
“มะ ไม่ ปล่อยฉันนะ ปล่อย กวินช่วยด้วย!!!!” มีนนาดิ้นเพื่อเอาตัวรอด ปากบางพร่ำเรียกหาสามี แต่สุดท้ายเธอก็ต้องหมดแรงและจุกช่วงหน้าท้อง จากการโดนวอสก้าชกเข้าไม่หนักมาก แต่ก็ทำให้เธอหยุดแหกปากและหมดแรงไปอยู่เหมือนกัน
- Writer
