เด็กเลี้ยงของศัตรู (กวิน x ของขวัญ)

ตอนที่ 2 ปกป้องคนที่ตัวเองรัก

ร่างบอบบางนั่งพิงพนังกอดเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอหวังเพียงแค่ให้สามีรู้เรื่องที่เธอโดนจับตัวมา แล้วเขาคงกำลังคิดจะหาทางช่วยเธออยู่ แต่ถึงยังไงก็อยากจะให้กวินช่วยวางแผนดีๆก่อนจะบุกเข้ามาที่นี่หน่อย เธอรู้ว่าสามีของเธอเป็นคนใจร้อนและเอาแต่ใจขนาดไหน หากต้องการจะทำสิ่งใดแล้ว คนจะหยุดเขาก็คงจะยาก แต่ก็คงมีเพียงเธอและคีย์ลูกน้องมือขวาของเขาเท่านั้น ที่เขาจะยอมฟัง

หลังจากที่หัวหน้าแก๊งค์มาเฟียรูปหล่อเดินออกมาจากห้องที่ขังมีนนาเอาไว้ พายุก็เดินเข้ามาในส่วนของห้องรับแขก เขาเพียงแต่นั่งรอเวลาไปเรื่อยๆ ยิ่งฝั่งนั้นปล่อยให้เวลาเดินไปนานมากขึ้นเท่าไหร่ ความเป็นสุภาพบุรุษของเขาอาจจะหายไปตามเข็มนาฬิกา

“มันทำอะไรกันอยู่ว่ะถึงไม่มาช่วยเมียมันสักทีวะ” พายุเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นัก

“นายคิดว่าพวกมันกำลังวางแผนอะไรกันอยู่ไหมครับ” วอสก้าถามความเห็นจากผู้เป็นนาย

“ไม่ว่ามันกำลังจะทำอะไร เมียมันก็อยู่ในกำมือกูถ้ามันตุกติกแม้แต่นิดเดียว เมียมันไม่ได้กลับไปกับมันแน่”

ความโหดเริ่มเข้ามาในโสตประสาทของผู้สืบทอดแก๊งมาเฟียฝั่งเหนืออย่างพายุ เขาไม่ใช่คนโหดเหี้ยมหรือชอบฆ่าคนมากนัก กลับกันหากเขาเห็นใครกำลังลำบาก เขาจะยื่นมือให้ความช่วยเหลือโดยไม่ต้องหวังสิ่งใดตอบแทน แต่ก็คงหวังนิดๆ คือหวังให้คนพวกนั้นจงรักภักดีและซื่อสัตย์กับเขาคนเดียวเท่านั้นก็พอ

เวลาผ่านไปช่วงดึกของวันเดียวกัน มีนนายังคงนั่งตัวสั่นร้องไห้ไม่ยอมกินอะไรที่คนของพายุนำเข้ามาให้ สายตาเหม่อลอยมองท้องฟ้าผ่านทางหน้าต่างที่ถูกล็อคเอาไว้

“กวินคุณกำลังมาช่วยฉันใช่ไหม”

เธอใจคอไม่ดีเมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานกว่าที่ควรจะเป็น หรืออาจจะเป็นเพราะว่ากวินยังไม่กลับมาจากที่ไปทำงาน หรือกวินอาจจะยังไม่รู้เรื่องของเธอ เธอคงทำได้แค่รอให้ผู้เป็นสามีเขามาช่วยเท่านั้น

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงเหมือนกับมีใครกำลังยิงปืนขึ้นสามนัด หญิงสาวถอนหายใจลอบยิ้มออกมา คิดว่าคนที่ยิงต้องเป็นกวินแน่ๆ ในที่สุดเขาก็มาช่วยเธอแล้ว หญิงสาวมองไปทางประตูห้องที่มีผู้ชายร่างใหญ่สองคนเข้ามาจับตัวเธอและลากให้เธอออกไปจากห้องและเดินไปตามทาง

“หึ กูนึกว่ามึงจะไม่มาช่วยเมียสุดที่รักมึงซะแล้ว” พายุเองก็ออกมาต้อนรับคนที่ยิงปืนขึ้นฟ้าเมื่อสักครู่เช่นดียวกัน ที่เขารู้ว่ากวินเป็นคนยิงก็เพราะตอนนี้กวินถือปืนจ่อหน้าของเขาอยู่

“มึงอย่ามาเล่นลิ้น จับเมียกูมาทำไม”

“กูต้องการส่วนแบ่งจากบ่อนเคซ่า ยังไงซะลูกค้ามึงครึ่งหนึ่งในนั้นก็เป็นลูกค้ากูเหมือนกัน เพียงแต่บ่อนกูมีปัญหานิดหน่อย พวกนั้นก็เลยต้องย้ายไปเล่นที่บ่อยมึงชั่วคราว”

“หึ มึงนี่มันโง่หรือไม่มีสมองวะ ลูกค้ามันมีขามันก็แค่เดินไปหาที่ลงทุนใหม่ จากที่เดิมที่มันโดนโกงกันจนหมดตัว” กวินตวาดเสียงดังลั่นใส่หน้าพายุที่ยังทำหน้ากวนบาทาเขาได้ตลอดเวลา

“บ่อนกูไม่เคยโกง แต่มันมีคนของหมาตัวไหนไม่รู้เข้ามาป่วนในบ่อนกู” พายุหมายถึงคนของกวินนั่นแหละ

ความจริงพวกเขาแทบจะสงบศึกกันมานานแล้ว แต่ล่าสุดคนของพายุจับตัวคนที่เข้ามาป่วนหลอกเอาเงินลูกค้าเขามาลงทุนบอกว่าจะเล่นให้เพราะพนักงานที่นี่สนิทกัน พอเล่นแล้วพวกแก่มีดีแค่เงินก็หมดตัว จึงหาว่าบ่อนของพายุให้คนมาหลอกเอาเงิน ทำให้คนทยอยกันออกไปจากบ่อยหาว่าพายุโกง พอจับตัวป่วนได้มันก็ซัดทอดถึงมาเฟียฝั่งใต้อย่างกวินนี่ไง

“มึงมันโง่เองนี่หว่า แค่กูส่งคนไปสอดส่องพวกมึงยังจับไม่ได้ กว่าจะจับได้ลูกค้าก็หนีมึงมากันหมด…เรื่องนี้มึงเคลียร์กับกูพอ มีนนาไม่เกี่ยวปล่อยตัวมีนนามาให้กูซะ”

“ฮ่าๆๆ ถ้ากูอยากเคลียร์แบบมิตรภาพกูคงไม่ต้องจับตัวเมียมึงมาให้เหนื่อยดิวะ มึงนี่มันโง่ฉิบหาย” ต่างฝ่ายต่างสาดวาจาใส่กันไม่หยุด

มีนนาที่โดนคนของพายุลากออกมาด้านนอก จนเห็นว่าสถานการณ์ตรงหน้าคือมาเฟียทั้งสองฝั่งกำลังยืนประชันหน้ากัน พร้อมกับลูกน้องที่ยืนอยู่ด้านหลังคอยป้องกันจากทั้งสองฝ่าย

มีนนามองเห็นผู้เป็นสามี เธอไม่รอช้าที่จะเรียกให้เขารู้ตัว เธอดีใจทั้งน้ำตาที่รู้ว่าสามีของเธอกำลังจะช่วยเธอให้กลับอยู่ในอ้อมกอดของเขาเหมือนเดิม

“กวิน” เสียงเล็กตะโกนเรียกสามี จนกวินเองที่ได้ยินก็ละสายตาจากพายุแล้วมองไปยังต้นเสียง

“มีนวินมาช่วยแล้ว ไม่ต้องกลัวนะคนเก่ง” กวินเปลี่ยนน้ำเสียงให้ดูอ่อนลง เพราะไม่อยากทำให้คนตัวเล็กที่กำลังร้องไห้อยู่ต้องกลัว

“ฮ่าๆ เชี่ยมึงนี่มีมุมน่ารักเหมือนกันนี่หว่า” พายุไม่วายที่จะแซว

“หุบปากของมึงซะ ปล่อยตัวเมียกูมาแล้วมึงค่อยมาเคลียร์กับกูทีหลัง” กระบอกปืนยังคงจ่อมาที่หน้าของพายุ พายุยังไร้ซึ่งความเกรงกลัว ปืนกระบอกแค่นี้มันไม่ทำให้เขาขาสั่นหรอก เรื่องกระสุนเขาเองก็เซียนมาตั้งแต่วัยรุ่น โดนตั้งไม่รู้เท่าไหร่ฝึกก็ฝึกมาอย่างหนัก เรื่องแบบนี้คนจะเป็นผู้นำได้ ต้องได้รับการฝึกมาอย่างหนัก

“เอาตัวมันมา”

“ครับ” วอสก้าที่ยืนถือปืนจ่ออีกฝั่งอยู่ด้านหลัง รับคำของผู้เป็นนาย แล้วหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องพามีนนาออกมา

“แต่ก่อนที่มึงจะได้ตัวเมียมึงคืน กูขอเอาคืนมึงที่มึงเคยยิงตรงสีข้างกูหน่อยได้ไหมวะ”

พายุพูดจบก็ดึงปืนจากลูกน้องที่อยู่ข้างๆขึ้นมาเตรียมกดไกปืนใส่กวินในจุดเดียวกันที่เคยโดยฝ่ายตรงข้างยิงใส่ หากแต่กวินที่ไม่ทันตั้งตัวเพราะมัวแต่มองหน้าผู้เป็นภรรยา เขาเลยไม่ทันได้หลบและลูกน้องของเขาก็ไม่ทันได้ตั้งท่ารับเช่นเดียวกัน

ปัง!!

“วินน!!!”

เสียงปืนที่ดังสนั่นพร้อมกับลูกกระสุนหัวมนที่ใส่กับกระบอกปืนขนาด P320 พุ่งเข้าไปใส่ช่วงท้องของมาเฟียหนุ่มฝั่งใต้ แต่คนที่เข้ามารับลูกกระสุนแทนคือภรรยาสาว ที่ต้องการปกป้องคนที่ตัวเองรัก กระสุนปักกลางอกคนตัวเล็ก จนเธอกระอักเลือดออกมาทางปาก

“มีนนา…ไม่ ไม่มีน ไอ้พายุไอ้เหี้ย!!!”

ร่างบางล้มเข้าไปใส่อ้อมกอดของร่างแกร่ง กวินเข้าไปรับร่างบางเอาไว้ พร้อมกับร้องเรียกให้คนตัวเล็กมีสติมองหน้าเขา

กวินที่เห็นก็ค้างนิ่งเหมือนกัน เขาไม่ได้อยากจะยิงผู้หญิงเลยสักนิด แค่ต้องการเอาคืนคู่อริที่มันเคยทำเขาไว้ก็เท่านั้น

“คุณมีน นายครับผมว่ารีบพาคุณมีนไปโรงพยาบาลเถอะครับ” คีย์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบดึงสติเจ้านาย

“มีนอย่าเป็นอะไรนะ วินอยู่ข้างๆมีนตรงนี้” กวินสะอื้นไห้คอยเรียกหาภรรยาสาวตลอดเวลา

“ไปครับนาย” คีย์เข้าไปช่วยพยุงร่างของกวินให้ลุกขึ้น เพราะกวินอุ้มร่างบางไปพร้อมกัน แต่ก่อนจะถึงรถเขาก็ไม่ลืมที่จะหันไปหาคนที่มันทำเมียสุดที่รัก

“กูฝากไว้ก่อนไอ้พายุ ถ้าเมียกูเป็นอะไรไปกูไม่เอามึงไว้แน่”

ฝากไว้เพียงเท่านั้นก็รีบยัดตัวเองและร่างบางเข้าไปในรถ คีย์สั่งให้รถออกตัวทันที เพราะเท่าที่ดูตอนนี้อาการของเจ้านายสาวไม่น่ารอดแล้ว