ตอนที่ 1 วันเกิดที่แซ่บพัง

1170 Words

หอพักแพทย์หญิง ตึกศิริบวร มหาวิทยาลัยเวชธารา เสียงไดร์เป่าผมหยุดลง ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมจางของน้ำหอมวานิลลามัสก์ที่ผสมอยู่ในอากาศ ดาหวันยืนพิงโต๊ะเครื่องแป้ง มือข้างหนึ่งเกลี่ยปลายผมนุ่มลื่น ดวงตาคู่สวยจ้องตัวเองในกระจกเงาด้วยแววตาประหลาดใจปนประหม่า เดรสสีแดงสดแนบลำตัว ผ่าข้างสูงพอให้เห็นเรียวขาขาวเนียนตัดกับรองเท้าส้นสูงสีดำ เธอไม่เคยใส่อะไรแบบนี้มาก่อน เพราะมันดูเซ็กซี่เกินไปสำหรับนิสัยหัวโบราณที่ปลูกฝังมาทั้งชีวิต ทว่าวันนี้คือวันพิเศษ วันเกิดของคุณแฟนหนุ่มที่คบกันมาจะครบหนึ่งปี เธออยากให้คืนนี้น่าจดจำ...ถึงแม้จะยังไม่พร้อม 'ให้' อะไรมากกว่าจับมือก็ตาม ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนจากมือถือดังขึ้น มือเล็กหยิบขึ้นมา ก่อนรอยยิ้มจะผุดบนหน้าเมื่อเห็นชื่อโชว์บนหน้าจอ “จีน โทรเข้า…” เธอกดรับสาย วิดีโอคอลเชื่อมต่อทันที และอีกฝ่ายก็แหกปากลั่นโดยไม่ออมเสียง (ดา! แกแน่ใจนะว่าใส่แบบนี้ไป แล้วจะไม่โดนจับกด!?) ดาหวันหัวเราะเบาๆ หน้าแดงแปร๊ดจนแก้มร้อน “บ้าเหรอ...ก็แค่เดรสนิดเดียวเอง” ร่างเล็กหมุนตัวให้เพื่อนดูแบบเขินๆ “แค่อยากให้เขารู้ว่าฉันก็มีมุมแซ่บบ้าง” (เออ...แกแซ่บจริง แต่ไอ้ชุดผ่าข้างล่อไปถึงสะโพกแบบนี้ มันไม่จบแค่จับมือนะเว้ย!) “ฉันก็ยังจะให้แค่จับมือเหมือนเดิมนั่นแหละ” ดาหวันบ่นอุบ แต่รอยยิ้มยังค้างที่มุมปาก เธอไม่ใช่คนซื่อบื้อ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าแฟนหนุ่มของเธอหน้าตาดีระดับนายแบบ พ่อรวยจัดระดับเจ้าสัว และความต้องการของผู้ชายก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน แต่เธออยากให้เขารอ...อยากให้เขารักเธอที่ตัวตน ไม่ใช่แค่ร่างกาย คืนนี้...แค่พิสูจน์ให้เขารู้ว่า ดาหวันก็แซ่บได้ ถ้าอยากแซ่บแค่ยังไม่พร้อมจะ 'เสีย' อะไร ร่างบางเดินไปหยิบกล่องของขวัญขนาดเล็กจากบนโต๊ะ เป็นกล่องกำมะหยี่สีดำ ภายในคือ นาฬิกาแบรนด์ดัง รุ่นลิมิเต็ดที่เธอเก็บเงินซื้อจากเงินรางวัลประกวดงานวิจัยเมื่อเทอมก่อน มันคือของขวัญที่เธอภาคภูมิใจและคืนนี้ เธออยากมอบให้เขาด้วยมือของเธอเอง “คืนนี้ เขาจะเห็นว่าฉันก็แซ่บได้นะ...ถึงแม้จะไม่ให้จับนมก็ตาม” หญิงสาวพูดพลางหัวเราะขำกับตัวเอง ก่อนหยิบกระเป๋าคลัทช์แล้วออกจากห้อง The Elora Private Residence คอนโดหรูย่านใจกลางเมือง แสงโคมไฟระย้าสะท้อนลงบนพื้นหินอ่อนในล็อบบี้ คนตัวเล็กก้าวเข้ามาด้วยท่าทางมั่นใจเล็กๆปนประหม่า รปภ.หน้าเคาน์เตอร์ยังเงยหน้ามองเธอเกินสองวินาที เสียงส้นสูงของเธอกระทบพื้นไปจนถึงลิฟต์กระจกใส ภายในสะท้อนภาพของหญิงสาวผู้ไม่ใช่แค่นักศึกษาแพทย์ปีห้า แต่เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง...ที่พยายามจะรักให้สุด มือข้างขวากำกล่องของขวัญแน่น สูดหายใจเข้าเต็มปอด ยิ้มให้ตัวเองอีกครั้ง คืนนี้ เธอไม่ได้จะทำอะไรเกินเลยแค่จะเซอร์ไพรส์คนรัก ด้วยของขวัญและตัวตนที่เธออยากให้เขาภูมิใจ ชั้น 28 ห้อง 2809 ติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ดติ๊ด! เสียงประตูดิจิทัลดังขึ้นเบาๆ เมื่อดาหวันกดรหัสและไขกุญแจสำรองเข้าไป ประตูเลื่อนเปิดอย่างราบรื่นเหมือนเคยต้อนรับเธอมาแล้วหลายครั้ง เธอถือกล่องของขวัญไว้แนบตัว มืออีกข้างถือกระเป๋าคลัตช์ ผิวขาวเนียนสะท้อนแสงไฟอ่อนในห้องรับแขกที่เงียบสงบเกินไป เขาเคยเปิดไฟรอเธอทุกครั้งแต่วันนี้...ไฟปิดเงียบ ร่างบางเดินเข้าไปช้าๆ คิ้วขมวดด้วยความรู้สึกแปลกในอกที่ไม่อาจอธิบาย ก่อนจะหยุดนิ่งเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างลอดออกมาจากประตูห้องนอนที่ปิดไม่สนิท "อา...อืมม...ซี๊ด..." เสียงครางหวานแผ่วเบาแต่ชัดเจนดังพอให้เธอหยุดหายใจ กล่องของขวัญในมือเกือบหล่น ปลายนิ้วเย็นเฉียบจนสัมผัสได้ผ่านเนื้อผ้า ในหัวของดาหวันเหมือนเสียงหึ่งขึ้นชั่ววูบ เธอไม่อยากคิด ไม่อยากเชื่อ แต่ขากลับก้าวเดินเข้าไปเหมือนโดนแรงบางอย่างผลัก ประตูห้องนอนเปิดออกช้าๆด้วยแรงเพียงนิดเดียว แสงไฟสลัวสีเหลืองนวลจากโคมบนหัวเตียงเปิดไว้ ภาพตรงหน้าคือสิ่งที่ ดาหวันไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น...กับตาเปล่าของตัวเอง ชายหนุ่มบนเตียง ภูวเรศ แฟนของเธอ กำลังคุกเข่าข้างหลังผู้หญิงอีกคน สองมือนั้นจับเอวและหน้าอกของอีกฝ่ายแน่น หญิงสาวในชุดชั้นในครึ่งตัวครางเสียงหลง สะโพกขยับรับแรงกระแทกแบบไร้ยางอาย เสียงครางหยุดลงในวินาทีที่ประตูเปิด...แต่ร่างบนเตียงยังไม่หยุด แม้แต่ฟิวส์...ก็แค่เงยหน้าขึ้นมามองเธอ ชายหนุ่มบนเตียงเปลือยท่อนบน ร่างกำลังเคลื่อนไหวอย่างไม่รีบร้อนอยู่บนเรือนร่างเปลือยเปล่าของผู้หญิงอีกคนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังจังหวะต่อเนื่อง ใบหน้าเขาโน้มลง ซุกไซ้ต้นคออีกฝ่ายราวกับหลงใหล เขาไม่ได้เห็นเธอทันที เพราะสายตาเขา...มัวแต่หลงอยู่ในรสกามราคะที่ไม่ใช่ของเธอ ดาหวันยืนนิ่ง ร่างแข็งค้างราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง พูดไม่ออก ตุบ! กล่องของขวัญในมือหล่นลงพื้น เสียงไม่ดังนัก...แต่มันทำให้หัวใจเธอเหมือนแตก ภูวเรศเงยหน้าขึ้นทันทีและเมื่อสบตากับดาหวันในชุดเดรสแดงที่ยืนอยู่ปลายเตียง สีหน้าของเขาเปลี่ยนจากเพลินเป็นช็อก ทว่าเขาไม่ขยับแค่...จ้องเธอด้วยแววตาตื่นตระหนก ริมฝีปากเม้มแน่น “แค่จะให้จับมือฉันยังลังเล...นายเลยใช้มือทั้งสองข้างจับนมคนอื่นงั้นเหรอ?” น้ำเสียงของดาหวันยังคงนิ่ง...แต่ดวงตาเธอร้อนผ่าวจนแทบลุกเป็นไฟ คำพูดนั้นเหมือนตบหน้าชายหนุ่มด้วยศักดิ์ศรีของผู้หญิงที่ไม่เคยให้เกียรติตัวเองน้อยไปกว่าความรักที่เธอให้เขา คนตัวเล็กก้าวถอยหลังสองก้าว แววตาไม่ไหวหวั่นแม้จะปวดร้าวที่สุด “ของขวัญที่ฉันตั้งใจให้...แตกแล้ว” “เหมือนความเชื่อใจที่ฉันเคยมีให้นาย” น้ำเสียงเรียบนิ่ง ราวกับนักศึกษาแพทย์ที่กำลังบอกอาการผู้ป่วยว่า ‘เสียชีวิตแล้ว’ "..." แฟนหนุ่มอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่...เธอไม่ฟังอีกแล้ว ดาหวันหันหลังกลับ เดินออกจากห้องทั้งที่ขาเธอสั่นราวกับจะล้มในทุกก้าวแต่หลังของเธอตั้งตรงไม่ใช่เพราะไม่เจ็บ แต่เพราะเธอจะไม่ยอมให้ใครเห็นน้ำตา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more