ม.เวชธารา
บ่ายแก่ๆของวันธรรมดา หน้าคณะแพทย์เต็มไปด้วยกลุ่มนักศึกษาที่ทยอยกันออกจากห้องเรียน บ้างยืนคุย บ้างรีบเดิน บ้างวิ่งไปขึ้นรถเมล์หรือมอเตอร์ไซค์รับจ้าง แต่สิ่งที่โดดเด่นเกินกว่าใครทุกวันคือ...รถเบนซ์ AMG สีดำคันหนึ่งที่จอดอย่างไม่แคร์สายตาใคร ขวางอยู่เกือบหน้าประตูคณะ
ดาหวันถอนหายใจเป็นรอบที่สิบห้า ขณะเดินลงบันไดคณะมาด้วยใบหน้าเหนื่อยล้าที่ไม่ได้เกิดจากการเรียนหนัก แต่เพราะรู้ว่าข้างหน้าจะต้องเจอกับใครและใช่...เขาก็ยังอยู่ตรงนั้น
เฟิงหลาน ไคหลงเอนหลังกับเบาะหนังแท้ ภายใต้กระจกกันแดดที่ลดลงครึ่งบาน สายตาเฉียบขาดคู่นั้นมองตรงมาที่นักศึกษาแพทย์ที่เวลานี้มีสถานะเป็นลูกหนี้ ใบหน้าหล่อคมไร้อารมณ์เหมือนเช่นเคย แต่ดาหวันกลับรู้สึกเหมือนโดนจับจ้องทะลุเข้าไปถึงกระดูกสันหลัง
ร่างบางก้าวเร็วๆเข้าไปที่รถ ก่อนจะเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารและทรุดตัวลงนั่งราวกับต้องการจบพิธี
“ทำไมต้องมาทุกวัน งานการ
