“ไอ้ชัชมันปากหมา” หมดเวลาใช้ชื่อสมมุติ นินทาให้มันได้ยินตรงๆ นี่แหละ แค่เห็นพี่ชายหงุดหงิด งุ่นง่าน หาเรื่องคนโน้นที ว่ากระทบกระเทียบคนนี้ที มาตลอดทั้งอาทิตย์ เขาก็ปวดกบาลจะแย่
“อันนั้นก็รู้กันอยู่แล้วป่ะ”
“กับพวกเราน่ะชินแล้ว แต่กับน้องนิล สกิลล์ความแข็งแรงของจิต น่าจะยังไม่ถึง”
“แล้วพี่ชัชไปปากหมาใส่น้องเค้าว่ายังไงบ้างอ่ะพี่เชษฐ์”
“มันบอกน้องไม่สวย”
“หือ” อะไรยังไง อยู่ๆ คนเราจะเดินไปบอกคนอื่นตรงๆ เลยเนี่ยนะ ว่าไม่สวย
เชษฐาขยายความต่อ “มันบอกยัยนิลไม่สวย แต่งหน้า แต่งตัวยังไงก็ไม่สวยไปมากกว่านี้แล้ว แล้วก็เอายัยนิลมาเปรียบเทียบกับยัยช่อน้องเรา”
“โหหหหหหห”
“พี่ชัชโคตรใจร้ายอ่ะ”
“ผมเข้าใจเลยนะ ขนาดไม่ได้อยู่ตรงนั้น แค่ฟังพี่เชษฐ์เล่าตอนนี้ ยังเจ็บแทนเลยอ่ะ แล้วเอาไปเปรียบกับยัยช่อเนี่ยนะ นั่นหนึ่งในล้านเลยมั้ง ไม่ต่างจากการไล่ให้ไปตายเลยอ่ะ”
“เว่อร์แล้วไอ้ห่าชิน” ชัชวินนั่งไม่ติ
