Serena Sa Ilog [BAOG COLLABORATION #2]

IKAAPAT NA KABANATA

SERONA POINT OF VIEW

Habang tahimik kong pinagmamasdan sina Ena na nagkukwentuhan habang wala pang gaanong customer, biglang lumapit si Gelo, isa sa mga waiter namin. May bahagyang pag-aalala sa mukha niya.

"Manager, may naghahanap sa’yo doon," aniya, sabay turo sa may gilid ng bar—isang madilim na sulok kung saan hindi agad mapapansin kung hindi mo tititigan nang mabuti.

Kumunot ang noo ko. "Sino?" tanong ko, pero napakamot lang siya ng ulo.

"Hindi ko kilala, Manager. Basta sabi hinahanap ka raw, kaya tinawag na kita," sagot niya bago umalis, bitbit ang tray na may mga baso ng alak.

Bumuntong-hininga ako bago tuluyang lumapit sa sinasabing naghahanap sa akin. Sa bawat hakbang ko, may kung anong bigat sa dibdib ko, parang may hindi magandang pakiramdam na bumalot sa akin.

At nang makita ko kung sino ang nag-aabang sa sulok, napasinghap ako sa gulat.

Si Thaddeus.

Ang kababata kong matagal nang nawala sa buhay ko.

Hindi ko agad naitago ang pagkagulat ko. "Thaddeus?" bulong ko, hindi makapaniwala sa nakikita ko.

Nakatayo siya roon, nakasandal sa dingding, nakapamulsa, at nakatitig sa akin ng diretso. Hindi ko alam kung nagulat din siya o kung matagal na niya akong pinagmamasdan, pero isa lang ang pumapasok sa isip ko ngayon—anong ginagawa niya rito?

At higit sa lahat… paano niya nalaman kung saan ako nagtatrabaho?

"Long time no see," malamig niyang bati, kasabay ng isang tipid na ngiti na hindi ko mabasa kung peke o totoo.

Napatayo ako nang maayos, pilit na isiniksik sa isip ko kung kailan ko siya huling nakita. Ilang taon na rin ang lumipas simula nang maghiwalay ang landas namin. Noong huli ko siyang makita, pareho pa kaming mga batang nangangarap ng mas magandang buhay—pero ngayon, ibang-iba na siya.

Mas matangkad na siya ngayon, mas maayos manamit, at mas matalim ang titig. May kakaibang bigat sa presensya niya, isang bagay na hindi ko naramdaman noon.

"Anong ginagawa mo rito?" tanong ko, diretso sa punto.

Hindi siya agad sumagot. Sa halip, iniangat niya ang isang kamay at saka marahang tinapik ang lumang kahoy na lamesa sa tabi niya. "Hindi mo man lang ba ako yayayain munang maupo?" may halong biro sa tono niya, pero kita ko sa mukha niya na hindi ito isang simpleng pagbisita.

Umupo ako sa upuan sa tapat niya, tinapunan siya ng tingin, bago muling nagtanong. "Paano mo nalaman kung saan ako nagtatrabaho?"

Bahagya siyang ngumisi, inilapit ang mukha niya sa akin, saka bumulong, "Matagal na kitang hinahanap."

May kung anong kilabot ang dumaan sa likod ko. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa o kabahan sa sinabi niya.

"Bakit?" tanong ko, tinutukso na ng kaba ang dibdib ko.

Napatitig siya sa akin, at sa unang pagkakataon, nakita ko ang seryosong ekspresyon sa mukha niya. "Dahil may kailangan akong sabihin sa’yo… isang bagay na maaaring magbago sa buhay mo."

Napalunok ako. Ano ang ibig niyang sabihin? At bakit parang may lungkot sa mata niya?

Nanatili akong tahimik habang hinihintay ang kasunod niyang sasabihin. Kahit pa matagal kaming hindi nagkita, kilala ko pa rin si Thaddeus—at sa ekspresyon niya ngayon, sigurado akong hindi ito basta simpleng pagkikita lang.

"Ano ‘yang sinasabi mong magbabago sa buhay ko?" tanong ko, pilit na pinapanatili ang malamig na tono ng boses ko.

Bahagyang tumikhim si Thaddeus bago lumingon sa paligid, sinisiguradong walang ibang nakikinig sa usapan namin. "Hindi ko puwedeng sabihin dito," bulong niya. "Kailangan nating mag-usap sa mas tahimik na lugar."

Napakunot ang noo ko. "Ano ba ‘to, Thad? Kung may gusto kang sabihin, sabihin mo na ngayon."

Napabuntong-hininga siya, halatang nag-aalangan kung paano sisimulan ang gustong sabihin. Pero bago pa siya makapagsalita, biglang lumapit si Ena sa amin.

"Uy, Manager! Sino ‘yan? Pogi ah," biro niya, nakangiti kay Thaddeus.

Mabilis akong tumayo. "Kaibigan ko," sagot ko agad bago pa makapagsalita si Thaddeus. "Saglit lang kami, Ena. Balik ka muna sa lounge."

Nagkibit-balikat si Ena. "Sige, sige. Pero bilisan mo, Manager, baka may dumating na VIP mamaya."

Nang makalayo si Ena, agad akong bumaling kay Thaddeus. Gusto kong tapusin na ang usapang ito bago pa lumala ang kaba sa dibdib ko.

"Sabihin mo na ang sasabihin mo, Thad. Busy ako, lalo mamaya."

Sa halip na sumagot agad, bigla niyang hinawakan ang kamay ko at bahagyang pinisil. Napakunot-noo ako, nagtataka sa kilos niya.

"Wala na ang tatay mo," mahina niyang sabi, pero sapat na para huminto ang mundo ko sa isang iglap.

Napatingin ako sa kanya, hinanap sa mukha niya ang kahit anong senyales na nagbibiro lang siya—pero seryoso ang ekspresyon niya. Hindi ako nagpakita ng kahit anong emosyon. Oo, sinaktan ako ng tatay ko noon. Lumaki akong may galit sa kanya, pero kahit anong balik-baliktarin ang mundo, ama ko pa rin siya.

Huminga ako nang malalim bago nagsalita. "Matagal na akong walang alam sa kanila, Thad. Kaya kung ‘yan lang ang sasabihin mo, makakaalis ka na. Huwag mo nang guluhin ang buhay ko."

Akmang tatayo na ako para iwan siya, pero hinawakan niya ang braso ko at pinigilan ako.

"Bago siya mawala, sinabi ng nanay mo na gusto kang makita ng tatay mo. Gusto niyang humingi ng tawad sa’yo, pero hindi ka nila mahanap. Hanggang sa huling sandali niya, hindi niya nagawang humingi ng kapatawaran."

Pinilit kong panatilihing malamig ang ekspresyon ko, pero sa loob-loob ko, may kung anong bumigat sa dibdib ko.

"Hindi ako naniniwala sa’yo, Thad," malamig kong sagot.

Napailing siya, saka tumitig sa akin na para bang sinusubukang basahin ang iniisip ko. "Kung ayaw mong maniwala, puntahan mo ang nanay mo. Ang mga kapatid mo. Nandoon pa rin sila sa bahay niyo sa probinsya. Mahina na ang nanay mo… kaya bago pa mahuli ang lahat, puntahan mo na siya."

Napatingin ako sa kanya, isang matalim at malamig na tingin. Ilang taon na rin akong hindi bumabalik sa lugar na iyon—isang bahagi ng buhay ko na matagal ko nang iniwan. Ngayon, sinasabi ni Thaddeus na bumalik ako?

"Pag-iisipan ko," sagot ko sa wakas, saka marahang binawi ang kamay ko mula sa hawak niya. Hindi na ako lumingon pa habang naglakad pabalik sa counter, pero ramdam ko pa rin ang bigat ng mga sinabi niya.

At ang mas hindi ko maintindihan… bakit may bahagi sa akin na gustong maniwala sa kanya?

Pagbalik ko sa counter, tahimik lang akong naupo at kinuha ang isang baso ng alak na iniwan ng bartender. Hindi ko iyon nainom—hawak ko lang, habang nakatitig sa likidong unti-unting gumagalaw sa loob ng baso.

Hindi ko dapat iniisip ang sinabi ni Thaddeus. Hindi ko na dapat binabalikan ang nakaraan. Pero bakit parang may bumabagabag sa akin?

"Manager, ayos ka lang?" Napatingala ako at nakita si Ena na nakatitig sa akin, kunot-noo.

Mabilis kong ibinalik ang normal kong ekspresyon at tumango. "Ayos lang. Anong kailangan mo?"

"May dumating na VIP," sabi niya. "Gusto kang makausap bago siya mag-order."

Napabuntong-hininga ako at tumayo. "Sige, pupuntahan ko."

Ginamit ko ang trabahong ito bilang paraan para makalimutan ang nakaraan ko, para makalayo sa sakit at sama ng loob. Ngayon, parang gusto na naman akong hilahin pabalik.

Habang naglalakad papunta sa private lounge, napansin kong wala na si Thaddeus sa puwesto niya kanina. Wala na siya, pero naiwan sa akin ang bigat ng mga sinabi niya.

"Bago pa mahuli ang lahat, puntahan mo na siya."

Nagpakawala ako ng isang malalim na buntong-hininga. Hindi ko kailangan ng gulong ito sa buhay ko ngayon. Kailangan kong mag-focus.

Nang makarating ako sa VIP area, bumungad sa akin ang isang lalaking naka-itim na suit, nakaupo sa isang mamahaling sofa, at may hawak na basong may mamahaling alak. Nakatagilid ang mukha niya, pero nang maramdaman niyang lumapit ako, dahan-dahan siyang bumaling sa akin.