Burning With Desire

Chapter 2

Pinagmasdan niya ang malaki ngunit may kalumahang bahay kung saan pumasok ang dalawang kotseng sinusundan niya. Hinuha niya ay isa itong bahay bakasyonan pero ano naman ang ginagawa ng mga ito sa ganitong klaseng lugar? Dito ba gagawin ang interview? Hindi ba dapat ay nasa studio o di kaya'y mataong lugar ang paggaganapan ng interview?

Hindi rin nakaligtas sa kanyang pandinig ang malakas na tawanan ng mga kasama ni David. Binundol ng malakas na kaba ang dibdib niya. Ipinilig niya ang ulo upang itaboy ang anumang negatibong namamahay sa isip niya.

Naka bukas ang mataas na bakal na tarangkahan kaya naging madali lang para sa kaniya na makapasok sa loob.

"Get off your hands, damn you! Put me down." Nagwawalang sigaw ni Rhea habang pinaghahampas sa likod si Justine , ang lalaking buhat-buhat ang dalaga.

"As you wish, Rhea," Nakangising tugon nito kasabay ng pagbagsak nito sa katawan ng babae sa mahabang sofa na naroroon.

"David, anong ibig sabihin nito?" Nangangatal na tanong nito sa lalaki.

"Gusto mong mag-artista hindi ba?" He chuckled as he licked her neck.

"Artista raw?" Patuyang wika ng isang lalaki.

"Well, don't worry Rhea dahil sisikat ka na." humalakhak na panigunda ng isa pa. Tinanggal nito ang senturon.

"A-anong gagawin niyo sa akin?"

"Relax you'll surely like it,"

"And you will enjoy it baby." Dagdag pa ng isang may lalaking may kulay abong buhok.

"David ple----"

"Hush....kaming bahala sa'yo Rhea." Putol dito ng lalaking may hikaw sa dila na kampateng umiinom ng beer.

"L-look, guys I will forget about this just let me go," bagamat kinakabahan ay nakuha pa rin nitong wika.

"Nope! We want you here Rhea and we are all gonna stay here and until the party is over." Si Justine ang sumagot ang isa sa mga lalaking malapit na kaibigan ni David.

"Nagmamakaawa ako, please I wanna go home,"

Buhat doon ay naghalakpakan sa tawa ang mga lalaki na tila ba may nakakatawa sa tinuran iyong ng babae.

Napatingin si Rhea malaking pinto kung saan sila pumasok kanina. Mabilis itong a tumayo mula sa pagkakasalpak sa malambot na sofa at patakbong tinungo ang labasan. Kailangan nitong makatakas pero hindi pa man nito naabot ang seradura ng pinto ay may humablot na ng kulay mais nitong buhok.

"Saan ka sa tingin mo pupunta, ha?" Idiniin ng lalaki ang pagkakahawak sa buhok ng dalaga. Kasabay ng pagsipa nito pasara ang malaking entrada ng bahay.

"Bitawan mo ako, hayop ka! Mga hayop kayo."

"Hayop pala, ah!" Nakangising anang lalaki na marahas na pinunit ang uniforme ng dalaga.

"Huwag...."

"Justine, please no, please Don't do this, maawa kayo," humagulhol na pagsusumamo nito.

Subalit mistulang hindi siya narinig ng lalaki. Instead he vionlently pulled and tore up her clothes doesn't even care kung nasasaktan ang babae.

"David, please, don't let them do this to me, " nakikiusap ang tinig nito.

Hindi naman ito nabigo at nilingon ng binata, nilapitan at hinaplos ang magandang mukha ng babae.

"Don't worry, Rhea, we won't hurt you, paliligayahin ka lang namin." Pagkasabi niyon ay kinuyumos ng halik ang mga labi nito. Nagpupumiglas man ang dalaga ay hindi sapat ang lakas nito upang panlaban ang lalaki.

"Huwag...mga animal kayo, bitiwan mo ako, hayop ka! demonyo ka!" Histirikal pa ng dalaga.

Dinuraan pa sa mukha si David. Sa galit ng binata ay pinatay nito ang sigirilyo sa balat ng babae. Naging dahilan para mapatili ito sa sakit. Sininyasan rin ng lalaki ang isa sa mga kaibigan nito na ihanda ang silid na pagdadalhan dito.

Tumalima naman ito at marahas na hinablot ang braso ni Rhea papasok sa isang pinto. Sumunod naman si David at ang mga kasamahan.

Samantala sabay-sabay na naghubad ng saplot ang anim na lalaki. Hinubaran naman ni David ng saluwal ang dalaga habang nakadagan dito at pinaghahalikan.

Ang dalawang lalaki ay nakahawak naman sa magkabilang paa nito at ang dalawa ay nakahawak sa braso ng babae.

"No!" Patuloy sa pagwawala ang dalaga. Kahit tantiya niya'y wala na siyang kawala sa karahasang gagawin ng mga ito.

Sinikmurahan ito ni David na naging dahil upang matigil ito sa pagwawala. Naging dahilan din iyon upang mawalan ng lakas si Rhea. Sinimulan na rin ng lalaki ang pag-aangkin sa walang kalaban-laban na dalaga.

"R-Rhea?" Biglang napalingong si Shane buhat nang marinig ang tinig ng kaibigan. Mabilis siyang naglakad upang alamin ang nangyayari sa loob.

"Oh my god, Rhea?" Rumagasa ang matinding kaba sa dibdib niya. Napatakbo na rin siya palapit sa malaking bahay.

Marahan niyang pinihit pabukas ang seradura ng pinto. Pakiwari niya'y may sampong kalabaw na nagtatalon sa dibdib niya sa subrang lakas ng pintig niyon.

"Rhea?" Mahinang tawag niya sa pangalan ng kaibigan pero wala siyang nakuhang pagtugon dito bagkus ay ungol ang naririnig niya sa ibang parti ng malaking bahay na iyon. Kinukutuban na siya ng 'di magada. Kanina pa! Gayon pa man ay sinisikap niyang kalmahin ang sarili.

Bahagyang nakabukas ang pinto ng silid na pinanggagalingan ng tinig ng kaibigan ng pitong mga lalaki. Natuptop niya ang sariling bibig nang makita nito ang ginagawa ni David at ng mga kasama nito sa kaniyang kaibigan.

Umiiyak at nagmamakaawa si Rhea sa mga ito subalit tila bingi ang mga lalaki at mistulang mga alagad ni santanas na nakangisi, nanlilisik at nag-aalab sa matinding pagnanasa ang mga mata.

Tila siya itinulos sa kinatatayuan sa kaniyang nasasaksihan. Hindi niya magawang gumalaw o kumilos man lang. Gusto niyang sumigaw at awatin ang mga ito sa paglalapastangan sa kaibigan pero hindi niya magawa. Kusang naglandas ang masasagang luha sa kanyang mga mata.

Namumuhi siya sapagkat wala siyang magawa para tulungan si Rhea sa kahalayaang ginagawa rito ng mga ito. Matinding pagkatakot ang nanginibabaw sa kaniyang dibdib sa mga sandaling iyon. Isa pa'y malalagay din sa peligro ang buhay oras na mabatid ng mga ito ang kanyang presensiya.

Masahol pa sa hayop ang ugali ng mga ito sa ginagawang pambababoy sa kaniyang kaibigan. Hindi niya aakalain na magagawa iyon nina David, Justine at lupon ng mga barkada nito. Tama nga ang kanyang hinala. Masamang tao ang mga ito. Tama lang din na hindi siya nagtiwala sa mga ito pero si Rhea? Ito ang nasa bingit ngayon ng kapahamakan. Kitang-kita niya ang paghihirap nito sa kamay ng mga tampalasang lalaki.

"T-tama na!" Umiiyak na daing ni Rhea kasabay ng pag-ungol nito sa ginagawang pag-aangkin dito ni David.

Luhaang naipikit niya ang mga mata. Hindi niya kayang pagmasdan ang kinasasapitan ng kaniyang matalik na kaibigan ngunit wala siyang magawa. Batid niyang manganganib rin siya sa kamay ng mga hayop na iyon oras na makita siya ng mga ito.

Sigurado siyang malalasap niya ang kahayupang ginagawa ng mga ito kay Rhea katulad ng nasasaksihan. Gagawin rin sa kaniya ng mga damuhong lalaking sabik sa laman ang nakikita niyang pagpapahirap at pambababoy ng mga demonyong iyon sa kaibigan niya.

"Diyos ko. Tulungan n'yo po si Rhea."

Muntik na rin siyang mapasigaw nang muling tumili si Rhea. Ginawang astray ni Jasper ang palad ng kaibigan na labis na ikinasikip ng dibdib niya.

"Oh Rhea,"

"Mga hayop kayo, mga demonyo!" Sa loob-loob na aniya.

Kailangan niyang makahingi ng tulong.

Kinuha niya ang telepono upang tumawag ng tulong subalit nanlumo lamang siya pagkat battery empty na ang kaniyang telepono.

"Bakit ngayon pa?" Umiiyak na bulong niya.

Taimtim na nagdadasal na sana'y panaginip lamang ang lahat. At gusto na niyang magising sa masamang bangungot na iyon.

Pinanlakihan siya ng mga mata nang makita niyang humugot ng patalim si David at inangat sa ere. "No!" Sigaw at awat ng isip niya. Hindi niya alam pero walang gustong mamutawi sa bibig niya.

Tumalsik ang dugo mula sa katawan ng dalaga sa puting dingding at sa katawan ni David.

"Rhea?! Oh god, Rhea." Pepeng hagulhol niya. "R-Rhea....?" Hilam sa luhang mahinang sambit niya sa pangalan ng kaibigan nang iturok uli rito ni David ang patalim na hawak nito.

Ngunit tanging siya lamang ang nakakarinig sa kaniyang sarili. Pigil na huwag kumawala ang malakas niyang paghihinagpis.

Umiiyak na hinakbang niya ang mga paa upang lumayo sa lugar na iyon at tumawag ng tulong. Subalit dahil sa nanginginig ang katawan niya at nababalot ng takot ang kaniyang dibdib ay nahulog ang dala-dala niyang libro na siyang lumikha ng ingay upang maramdaman ni David at nang mga kasama nito ang kanyang presensya.

Pinanlakihan ng mata si David nang makita siya.

"Shane?" Sambit nito.

"Habulin niyo?" Nagtatagis ang mga bagang at pasigaw na utos nito sa mga kasama.

Na ngayon ay tarantang isinusuot ang kani-kanilang mga damit. Hinagip din nito ang pants upang isuot at habulin ang dalaga. Hindi alintana ang sariling dugo sa katawan nito.

Patakbo siyang lumuluha habang papalabas ng tarangkahan. Madilim na rin sa buong kapaligiran. Ngunit dama niya na hinahabol siya ng mga demonyong walang awang pumatay sa kaibigan niya.

Hindi na siya nag-abalang lumingon pa sanhi ng labis na pagkatakot. Pakiramdam niya'y hindi na siya makahinga dahil magkahalong emosyon at kapagurang nararamdaman niya. Hindi siya dapat magpahuli kay David o isa man sa mga kaibigan nito. Pagkat nakatitiyak siyang papatayin din siya ng mga lalaking iyon katulad ng ginawa ng mga ito sa kaibigan niya.

Pumasok siya sa kakahuyan at walang tigil sa pagtakbo. Kamuntikan na rin siyang mahulog sa bangin nang arinig niya ang halakhak ng isa sa mga kasamahan ni David. Batid niyang hinahabol siya ng mga ito.

Walang kapagurang pagtakbo ang kanyang ginawa. Hindi siya dapat tumigil dahil baka mahuli siya ng mga ito. Hindi na niya alintana ang mga sugat na natatamo niya sa bawat sanga ng punong kahoy na nababangga niya. Abot-abot ang dasal na sana'y hindi siya masundan ng mga hayop na iyon.

Nabuhayaan siya ng loob nang matanaw niya ang paparating na sasakyan. Kumaway siya rito tanda ng pagpara.

"Please, tulungan mo kami parang awa mo na please. Ang kaibigan ko dalhin natin siya sa hospital utang na loob." Aniyang umiiyak na ihinarang ang katawan sa gitna ng kalsada. Nakaramdam siya ng pag-asa nang tumigil iyon.

Subalit nagimbal at pinanlakihan siya ng mga mata nang makilala ang bulto ng lalaking bumaba mula sa kotse.

"Hindi! Hindi!"

Napahagulhol na bigkas niya nang mapagtanto kung kaninong bulto iyon. David!

Isa lang ang tumatakbo sa isip niya hindi siya maaaring magpahuli dito. Hinding-hindi! Nahihintakutan man ay nagawa pa rin niyang tumakbo palayo rito. Namamaos na rin siya sa walang humpay na paghingi ng saklolo. Subalit kahit maubusan pa siya ng tinig ay walang makakarinig sa kaniya pagkat malayo sa kabahayaan ang kinatitirikan ng malaking bahay na iyon. Nasa mataas na bahagi rin ang lugar.

"Habulin niyo! Huwag niyo siyang hayaang makatakas!" Mariing utos ni David sa mga kasama. Dinig na dinig iyon ni Shane na pakiwari niya'y tinig ng isang kampon ng dijablo.

Sa labis na takot niya ay tumakbo siya ng tumakbo. Kasabay ng taimtim na pagdadasal na sana'y matakasan niya ang mga ito.

At dahil madilim na ang kapaligiran ay hindi na niya maaninag ang tamang daan. Naging dahilan iyong upang madulas siya't mahulog sa mababang bahagi ng bangin.

"Halughugin niyo ang paligid at huwag kayong titigil hanggat hindi n'yo natatagpuan at nahuhuli ang babaing iyon!" Nangangalaiti at nanlilisik ang mga mata ni David sa galit nang biglang nawala sa paningin ang dalaga.

"I didn't find her," Napabuga ng hanging saad ni Jasper.

"Wala rin siya sa banda roon," Hinihingal na report ni Justine.

"Nasalisihan na tayo ng babaing iyon," Wika naman ng isa sa mga kaibigan nito.

"Lintik! We have to find her bago pa makapagsumbong sa mga pulis ang babaing iyon." Igting ang mg bagang na turan ni David sa mga kaibigan. "Bumalik kayo sa paghahap at huwag kayong titigil!" Umugong sa kadiliman ng paligid ang galit nitong boses

Namilipit siya sa sakit pero pinilit niyang tumayo upang makalayo mula sa mga humahabol sa kanya sa kabila ng mga tinamong mga sugat at gasgas. Pagkuwan ay napangiwi siya nang maramdaman ang matinding pagkirot ng kaniyang paa. Tumama iyon sa malaking bato kanina.

Hilam sa luha ang mga mata at nanginginig na ang katawan niya sa takot pero hindi siya dapat panghinaan ng loob sa pagkakataong iyon. Sinubukan niyang maglakad kahit pa man pakiramdam niya'y hindi na niya kayang ihakbang ang mga paa. Hindi siya maaaring abutan ni David. Hindi puwede.

Subalit huli na ang lahat, tanaw na niya ang sasakyan na papalapit sa kaniyang kinaroronan. She could no longer move her feet. Wala na rin siyang lakas para manlaban sa kahit sinong kasamahan ni David na makakahuli sa kanya.

Napahagulhol siya't nanlumo sa pakaisiping iyon na marahil ang huling gabi niya sa mundo. Ni hindi man lang niya nailigtas ang kaibigan.

"No!" Sigaw niya bago tuluyang nawalan ng ulirat. Katapusan na nga ba niya?