EP.15 #หลงตัวเอง
929 Words
“แต่นี่มันไม่ใช่นกแค่สองตัวน่ะสิจี สี่คนนั้นน่ะ เสือ สิงห์ กระทิง แรด ชัด ๆ เลยนะ!”
“เออมันก็จริงอ่ะ การจะทาบทามสี่คนนั้นมาเดินมันไม่ใช่ง่าย ๆ เลยนะนั่น ฉันละหนักใจแทนแกเลยอ่ะ”
ขอบใจนะที่ยังอุตส่าห์คิดเผื่อฉัน เหอะ! แล้วทำไมพวกรุ่นพี่ถึงยังคิดจะโยนภาระหน้าที่นี้ให้ฉันอีกล่ะ!
“กรี๊ดดดดด! พวกหนุ่ม ๆ บ้านแมดเท่มากเลยอ่า!”
“นั่นสิ ๆ ๆ โอ๊ย! คนนั้นก็หล่อ คนนี้ก็น่าลาก ทำไมงานดีเยี่ยงนี้ค้า!”
เสียงกรี๊ดกร๊าดดังมาจากขอบสนามเรียกสายตาจากฉันและจีน่าแทบจะทันที สิ่งที่ทำให้พวกเราสนใจไม่ใช่พวกผู้ชายที่กำลังเล่นบาสแต่เป็นเพราะคำว่าหนุ่ม ๆ บ้านแมดนั่นต่างหากล่ะ
“เฮ้ยแก… นั่นใช่สี่คนนั้นที่เรากำลังพูดถึงหรือเปล่าน่ะ” จีน่าสะกิดไหล่ถาม ฉันมองตามร่างสูงของผู้ชายหลายคนในสนามท่ามกลางแสงแดดร้อนจัด สายตาเพ่งมองทีละคนจนสะดุดเข้ากับใครคนหนึ่งที่ฉันคุ้นตาอย่างมาก
หมอนั่นมัน… นับกาล?!
เหอะ! พูดถึงเสือ เสือก็มา!
ฉันมองตามร่างสูงของเขาคนนั้นที่กำลังเลี้ยงบาสไปทางแป้นแล้วกระโดดชู้ตลงห่วงอย่างแม่นยำด้วยท่าทางเท่ ๆ เกินกว่าจะเป็นคนเดียวกับที่ฉันเคยเจอ รอยยิ้มที่แสนจะกวนเบื้องล่างในตอนนั้น เวลานี้กลายเป็นรอยยิ้มชวนฝันโปรยให้กับสาว ๆ ไปรอบสนาม
และในจังหวะที่นับกาลยืนเก๊กหล่อแจกรอยยิ้มกระชากใจอยู่นั้น จู่ ๆ สายตาของเราสองคนเกิดประสานกันโดยบังเอิญ ดวงตาคมเข้มแสนร้ายเบิกขึ้นนิด ๆ ราวกับตกใจที่เห็นฉันยืนอยู่ตรงนี้ ฉันรีบละสายตาและเดินหนีทันที
“ไปกันเถอะ ฉันหิวแล้ว”
“อะ อ้าว… ไม่รอคุยกับพวกเขาเหรอ?”
ฉันดึงแขนจีน่าให้เดินหลบออกมาจากสนามบาส ฉันยังไม่อยากเจอหน้าหมอนั่นตอนนี้ ยังไม่อยากเสวนาด้วย ไม่อยากให้ความทรงจำแย่ ๆ ในคืนนั้นมันผุดขึ้นมาอีก
“…”
หากทว่าเดินมายังไม่ทันจะถึงหน้าร้านอาหารฉันกับจีน่าก็เป็นอันต้องหยุดเดินเมื่อถูกร่างสูงในสภาพร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อวิ่งเข้ามาขวางทางเอาไว้ ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาคนนั้นด้วยความตกใจปนแปลกใจว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงหน้าฉันได้ เมื่อกี้เขายังวิ่งอยู่ในสนามบาสอยู่เลยนี่
“ทำอะไรของนาย?”
“เธอนั่นแหละทำอะไร?”
“หะ?” ฉันขมวดคิ้วงุนงงขั้นสุด นับกาลถามว่าฉันทำอะไรในขณะที่เขามาขวางทางฉันเองเนี่ยนะ? เขาประสาทปะเนี่ย!
“แอบมายืนกรี๊ดฉันที่ขอบสนามไม่ใช่?”
อะไรนะ… เขากำลังพูดถึงเรื่องอะไรเนี่ย!
“พูดบ้าอะไรของนาย เมาแดดเหรอ? ฉันไปยืนกรี๊ดนายตอนไหนไม่ทราบ?”
ตอนนี้เราสามคนเริ่มตกเป็นเป้าสายตาแล้วนะ เพราะออร่าความป๊อปของหมอนี่แหละ ดูจากสายตาของสาว ๆ รอบตัวนี่แทบจะกลืนกินเขาทั้งตัวแล้ว
“จะบอกว่าเมื่อกี้เธอไม่ได้มองฉันงั้นสิ?” นับกาลกอดอก มุมปากกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์
“ก็… ก็มอง แต่มองเฉย ๆ ป่ะ ฉันไม่ได้กรี๊ดสักหน่อย อย่าหลงตัวเองให้มากนัก” ฉันเริ่มเถียงไม่ออก เพราะเมื่อกี้ฉันมองเขาจริง ๆ นั่นแหละ แต่ฉันไม่ได้กรี๊ดเขานะ ทุกคนเป็นพยานได้
“ฉันหลงตัวเองน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าเธอหลงฉันเมื่อไหร่เนี่ยเรื่องใหญ่เลยนะ”
“เหอะ! ฉันเนี่ยนะจะหลงนาย มโนมากไปป่ะนับกาล ฉันอยู่ของฉันเฉย ๆ นายก็ตามมาพูดจาไม่รู้เรื่อง เป็นไรมากป่ะ! โรคจิตเหรอ?!” ฉันว่าหมอนี่จิตไม่ปกติ หลงตัวเองขั้นสุด มโนขั้นเทพ ไม่รู้ว่าโตมาแบบไหนกันถึงได้มีนิสัยสุดโต่งแบบนี้น่ะ
“เออโรคจิต จิตเฉพาะผู้หญิงอย่างเธอนั่นแหละ”
“ผู้หญิงอย่างฉันมันทำไมหะ? อย่ามาหาเรื่องกันนะ!” ฉันโมโหแล้วนะ หน้าชามากแล้วด้วย ไม่รู้ว่าเขาจะตามมาสร้างความรำคาญให้ฉันทำไม เราไม่รู้จักกัน ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่กันไปล่ะ จะมายุ่งวุ่นวายอะไรกับฉันนักหนาก็ไม่รู้!
“ก็ไม่ทำไม แค่เห็นแล้วมันปล่อยผ่านไม่ได้”
“…” ฉันสตั้นไปเล็กน้อยกับคำตอบนิ่ง ๆ เหมือนไม่ใส่ใจอะไรของเขา ก่อนจะทำหน้าตึงใส่ “จะมาพูดแค่นี้ใช่ป่ะ งั้นก็หลบไป! ลำไย!”
ไม่พูดเปล่าแต่ผลักเขาให้พ้นทางด้วย นับกาลยอมเปิดทางแต่ไม่วายเดินตามหลังเข้ามา ฉันหยุดเดินแล้วหันไปจ้องหน้าเขาอีกครั้ง
“ตามมาทำไมเนี่ย!”
“อะไร ใครตาม? ฉันจะมาหาข้าวกินเหมือนกัน” แล้วนับกาลก็ลอยหน้าลอยตาเดินไปนั่งโต๊ะอาหารที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น ฉันมองแรงใส่เขาส่งท้ายก่อนจะเดินหนีมาอีกทาง
เขามันประสาท! บ้า! โรคจิต! และโคตรหลงตัวเองเลย! แล้วจะให้ฉันไปทาบทามคนแบบนี้มาเดินแบบเนี่ยนะ?! เอามีดมาแทงฉันเลยเหอะ!
- Writer
