EP.03 #ง่ายไปมั้ง
1072 Words
“นี่เธอ! มากไปแล้วนะเว้ย! กล้าด่าฉันเหี้ยเลยเหรอ?!”
นับกาลถึงกับเลือดขึ้นหน้า ไม่คิดว่าจะถูกเธอตอกกลับได้เจ็บแสบถึงทรวงขนาดนี้ เขาเชื่อแล้วว่าเรื่องที่เคยได้ยินมาเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้มันคือเรื่องจริง
ปากร้าย หน้าสวย นิสัยแย่ และนมใหญ่มาก เออมันจริง!
“หมดเวลาคุยเล่นกับนายแล้ว ถอยไป ฉันจะกลับ”
หยาดฟ้าออกแรงผลักร่างสูงอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ตอนนี้มันสุ่มเสี่ยงเกินไป เธอกำลังยืนอยู่ในห้องของผู้ชายที่ขึ้นชื่อเรื่องเสือผู้หญิงตัวพ่ออย่างนับกาล ถึงเธอจะไม่กลัว แต่เธอก็ไม่ชอบ โดยเฉพาะผู้ชายคนนี้ด้วยแล้ว เธอยิ่งรังเกียจเข้าไปใหญ่
หมับ!
“คิดว่าด่าฉันแล้ว เธอจะได้เดินออกไปง่าย ๆ หรือไง? ง่ายไปมั้ง”
มือหนาคว้าข้อมือเล็กอีกรอบ คราวนี้เขากดแรงมากกว่าเดิม ใบหน้าสวยเบ้น้อย ๆ ด้วยความเจ็บแต่ก็ยังฝืนอย่างไม่ยอมแพ้ เธอตัดสินใจบิดข้อมือออกสุดแรงจนหลุดแล้วพลิกตัวลงบนเตียงเพื่อหนีมาอีกฝั่ง
“คิดว่าทำตัวถ่อย ๆ ใส่ แล้วฉันจะยอมนายง่าย ๆ หรือไง? ง่ายไปมั้ง” เธอตอกกลับขณะทรงตัวขึ้นยืนเต็มความสูง ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มใส่นับกาลที่ยืนมองด้วยสายตาทึ่ง ๆ โดยมีเตียงนอนของเขาคั่นกลาง การพลิกตัวอันแสนว่องไวของเธอเมื่อครู่สร้างความประหลาดใจให้กับชายหนุ่มเจ้าของห้องเป็นอย่างมาก
“เห้ย! เธอทำได้ไงวะ? อย่างกับ CIA มาเองเลยว่ะ”
“งั้นเหรอ งั้นต่อไปนี้ก็ช่วยใส่ฉายาใหม่ให้ฉันเพิ่มด้วยนะ นอกจากไอ้ฉายาเวร ๆ พวกนั้นน่ะ ฉันไปล่ะ” หยาดฟ้ายกมือขึ้นโบกพลางฉีกยิ้มเย็น ๆ ให้ก่อนจะหมุนตัวเตรียมเปิดประตูห้อง ทว่าทันทีที่มือบางสัมผัสลูกบิดก็ถูกมือหนาของใครอีกคนคว้าเอาไว้ด้วยความรวดเร็ว “นะ นาย!”
“คิดว่าตัวเองทำได้คนเดียวหรือไง ระดับฉันน่ะยิ่งกว่า 007 อีกนะ”
คำพูดโอ้อวดชวนเบะปากใส่ของนับกาลไม่ได้ทำให้เธอตกใจเท่ากับระยะห่างที่มันใกล้จนเกินพอดีของเขา และเพราะกลัวว่าอะไร ๆ ของเขามันจะทิ่มแทงสะโพกของเธอมากไปกว่านี้ หยาดฟ้าจึงตัดสินใจหันกลับมาผลักร่างสูงให้ออกห่างจากตัวเองแทน แผ่นหลังของเธอแนบชิดกับบานประตู สองตาจิกใส่ผู้ชายตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ
“เข้ามาใกล้เกินไปแล้วนะ เราไม่รู้จักกัน และไม่จำเป็นจะต้องรู้จักด้วย เพราะฉะนั้นไม่ต้องพูดเยอะ แค่ปล่อยให้ฉันออกไปก็พอ”
“เหอะ ว่าฉันพูดเยอะ เธอนั่นแหละที่พูดไม่หยุด แล้วอีกอย่างหนึ่งนะ เธอลืมไปหรือเปล่าว่าเข้ามาในห้องนี้เพราะอะไร? ต้องทำภารกิจไม่ใช่?” นับกาลพูดพลางจับจ้องใบหน้าสวยด้วยความสนอกสนใจ ปกติเขาไม่เคยสนใจเรื่องของเธอเลยนะ เขาคิดว่าสำหรับผู้หญิงคนนี้นอกจากหน้าสวยกับหุ่นดีแล้ว อย่างอื่นคงจะหาดีไม่ค่อยได้ ก็เธอเล่นมีข่าวไปทั่ว แถมยังเรื่องที่ชอบมั่วกับพวกที่มีเมียแล้วนั่นอีก เขาไม่ค่อยพิสมัยผู้หญิงประเภทนี้สักเท่าไหร่น่ะ
“ฉันเข้ามาที่นี่เพื่อทำภารกิจน่ะใช่ แต่ไม่ใช่ห้องนี้”
“หะ เธอว่าไงนะ? จะบอกว่าเธอเข้าผิดห้องเหรอวะ”
“ใช่” หยาดฟ้าตอบหน้าตาย สีหน้าไม่ได้ยินดียินร้ายสักนิด ก็เธอเข้าห้องผิดจริง ๆ นี่ และเธอก็รู้ได้ทันทีที่เห็นหน้าเขาด้วย
“ได้ไงวะ? นี่มันห้องของประธานบ้านเลยนะ ปีที่ผ่าน ๆ มาก็มีแต่ภารกิจเข้าห้องประธานนี่หว่า นี่เธอคิดจะเล่นแง่อะไรกับฉันอีกล่ะ” นับกาลบ่นด้วยความเสียเซลฟ์นิด ๆ เขามั่นใจมากว่าปีนี้จะต้องมีสาว ๆ มาทำภารกิจห้องเขาแน่ ๆ และถึงแม้ว่าสาวคนนั้นจะไม่ใช่เด็กเฟรชชี่วัยกระเตาะ แต่ก็เป็นถึงสาวสวยสุดเอ็กซ์เซ็กซ์แตกของมหาวิทยาลัยเลยนะ เรื่องอะไรจะปล่อยเหยื่อไปง่าย ๆ ล่ะ อุตส่าห์เดินเข้ามาถ้ำเสือขนาดนี้แล้ว
ซองภารกิจสีดำถูกชูขึ้นตรงหน้าชายหนุ่มผมสีควันบุหรี่ เขาคว้ามันมาเปิดอ่าน ทำให้ร่างบางอาศัยจังหวะนั้นผลักแผงอกเขาให้ถอยหลังหนีสำเร็จ เธอพลิกตัวกลับมาเปิดประตูห้องด้วยความรวดเร็วแล้ววิ่งออกมาด้านนอก นับกาลรีบตามหลังออกมาเช่นกันก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าร่างบางกำลังหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องของใครอีกคน
“อย่าบอกนะว่าภารกิจของเธอคือห้องไอ้…”
ก๊อก ๆ ๆ
คำถามของนับกาลถูกหยุดไว้ด้วยเสียงเคาะประตู คราวนี้หยาดฟ้าเลือกที่จะเคาะเรียกตรง ๆ โดยไม่แอบย่องเข้าไปอีกแล้ว เพราะกลัวว่าจะเกิดความผิดพลาดเหมือนเมื่อครู่ขึ้นมาอีก เคาะเรียกแบบนี้นี่แหละง่ายดี
กริ๊ก
เพียงเวลาไม่นานหลังจากเสียงเคาะดังขึ้น ประตูห้องฝั่งตรงข้ามกับนับกาลก็ค่อย ๆ เปิดออกช้า ๆ พร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มเจ้าของห้องที่สภาพไม่ต่างจากนับกาลเลยสักนิด เขาสวมเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเช่นกัน แต่มันดูดีกว่าตรงที่บ็อกเซอร์ของเขาเป็นสีพื้นธรรมดาเท่านั้น
“อ้าว หยาดฟ้า เกิดอะไรขึ้น? เธอไม่ได้อยู่บ้านนี้ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมมาอยู่หน้าห้องเฮียตอนดึกดื่นแบบนี้ล่ะเนี่ย” เจ้าของห้องหน้าตี๋เอ่ยทักสาวสวยหน้าห้องตัวเองอย่างเป็นกันเอง เขามองผ่านด้านหลังเธอไปก็พบกับเพื่อนสนิทตัวเองกำลังยืนมองมาทางนี้เช่นกัน “มึงก็ด้วยไอ้กาล มีเรื่องอะไรกันดึก ๆ วะ”
“ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะเฮีย ช่วยเข้าไปหยิบบ็อกเซอร์ของเฮียที่ซักแล้วมาให้หน่อยสิ” หญิงสาวเพียงคนเดียวพูดขึ้นอย่างตัดความรำคาญ ไม่อยากอธิบายอะไรยืดเยื้อเพราะอยากจะรีบทำภารกิจให้มันจบ ๆ ไป
- Writer
