บ่วงรักนารา (เบิ้มและนารา)

แชะ! แชะ! แชะ! แชะ! เสียงชัตเตอร์ดังมาจากทิศทางใดทิศทางหนึ่ง มันเป็นเรื่องปกติของนารา สาวสวยวัยยี่สิบสองปี นางแบบชื่อดังและดาวมหาลัยแสนสวยของมหาวิทยาลัยอันดับต้นๆ ของประเทศ เธอชินแล้วที่ใครจะแอบถ่ายรูปเธอ เธอกำลังจะเดินข้ามถนนเพื่อไปขึ้นรถตัวเองที่จอดอยู่อีกฟากของอาคารเรียน แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวขาลงถนน เบนซ์สปอร์ตสีขาวคันหรูก็ขับผ่านเธอไปอย่างเร็วจนเธอเสียหลักล้มลงบนถนน รถคันนั้นจอดแล้วมีคนใส่สูทสีดำเดินลงมาจากรถ ความสูงของเขาคงจะเป็นดาราได้สบายๆ "โอ๊ยยยยเจ็บ ดีนะไม่ถลอกตรงไหน ไม่งั้นอดงานโฆษณาตัวใหม่แน่เลย" "เจ็บตรงไหนมั้ยครับน้อง" "เจ็บสิถามได้ ลองมาล้มดูมั้ยล่ะ" "เอ้าผมก็ถามคุณดีๆ แล้วไง ถ้าเจ็บผมจะได้พาไปหาหมอ เร็วๆ คุณผมไม่ได้ว่างทั้งวันนะ" นาราอ้าปากค้าง คุณหนูที่ทั้งชีวิตมีแต่คนรอและประคบประหงม กลับมาถูกใครก็ไม่รู้มาเร่งและพูดจาไม่น่ารักใส่ เธอเริ่มจะวีนอีกแล้วสิ "นี่คุณ คนเจ็บจะลุกยังไง นี่ถ้าฉันใส่กระโปรงสั้นขาฉันไม่แหกหมดแล้วหรอ รู้มั้ยถ้าฉันมีแผลบนตัว ฉันจะเสียรายได้เท่าไหร่" "ปีละกี่สิบล้านล่ะ รายได้ของคุณอ่ะ ผมจะได้จ่ายถูก" "อีตาบ้า หลบไปเลย ฉันลุกเองได้ย่ะ" เหอะเรื่องอะไรคนอย่างนาราทิพย์จะงอนง้อคนอย่างเขาถึงแม้จะหล่อกว่านายแบบก็เหอะ เธอพยายามลุกขึ้นแต่ว่าข้อเท้าที่เจ็บมันไม่ยอมสามัคคีกับเธอเอาซะเลย ดีที่คนตัวโตกว่ายอมคว้าตัวเธอไว้ไม่งั้นคงลงไปกองอีกรอบ "จะกลับยังไง" "ขับรถกลับ รถจอดตรงนั้น" มือเรียวเล็กชี้ไปตรงรถบีเอ็มดับเบิลยูสีดำที่จอดอยู่ "ลูกคนรวยสินะ" เบิ้มคิดในใจก่อนจะบอกเธอ "ไปรถผม เดี๋ยวไปส่ง" "ไม่ไป คุณเป็นใครก็ไม่รู้" "ผมเป็นอาจารย์พิเศษมาสอนครูพละ โอเคมั้ย จะไปได้ยัง? ถ้าไม่ไปก็ขับกลับเองแล้วกัน" "แต่รถฉันจะจอดที่นี่ไม่ได้" "เรื่องมาก" เบิ้มยกมือถือต่อสายหาเลขาตัวเองทันทีต่อหน้าเธอ "ไอ้รุทมาที่มหาลัย....ตอนนี้กูอยู่หน้าตึกนิเทศ มาสองคนซิ่งมาเลยกูรีบ มีประชุมบ่ายเร็วๆ เข้า" เสียงคนปลายสายลอดออกมาว่า "ครับนาย" คนตัวเล็กกว่ามองหน้าอย่างพิจารณา เธอเคยเจอที่ไหนมาก่อนแน่ๆ "นายชื่ออะไร" "ก็บอกอยู่ว่าเป็นอาจารย์พิเศษ ทำไมไม่เรียกผมให้ดีๆ ล่ะครับ" "ไม่บอกก็ไม่บอกสิเชอะ โอ๊ยยยยเจ็บ" เธอมัวแต่ดูตรงข้อเท้าที่เจ็บมากกว่าฝ่ามือที่มีเศษแก้วเล็กๆ ปักคาอยู่ เบิ้มเห็นแบบนั้นจึงอุ้มเธอมานั่งม้านั่งแถวนั้นก่อนจะวางลงอย่างเบามือ "นั่งรอตรงนี้แปปเดียวและห้ามเอาแก้วออก ผมจะทำให้เอง" นารานั่งงงแบบว่าในหัวมีแต่คำว่า " อะไรของเขา" ดุเก่งและเทคแคร์เก่งมากเพียงครู่เดียวเขาก็กลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาลที่มีอุปกรณ์ครบมือ เขาเปิดกล่องออกและเริ่มลงมือทำแผลให้เธอทันที เขาเชี่ยวชาญขนาดว่าบอกว่าเป็นหมอเธอก็จะเชื่ออย่างสนิทใจ มือเบาต่างจากปากที่พูดทีนี่คนฟังแทบอยากตะบันหน้า "อ่ะ เสร็จแล้วล่ะ ถ้าไปไหวเย็นนี้ให้ใครสักคนพาไปหาหมอที่ รพ.....นะ ผมมีคนสนิทที่นั่น ไปหาหมอที่ห้องฉุกเฉินแล้วยื่นกระดาษใบนี้ให้เขา เขาจะดูแลคุณต่อเอง แล้วนี่นามบัตรผม ถ้ามีอาการอะไรไม่ดีขึ้นค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ผมจะจ่ายเอง" “ฉันมีปัญญาจ่ายให้โรงพยาบาลเอกชนดังๆ หรอกย่ะ ทำไมต้องไปที่นั่นรอคิวนานๆ ด้วย" "ถ้าคุณฟังที่ผมพูดอย่างตั้งใจ คุณจะรู้ว่า คุณไม่ต้องรอคิวใดๆ เลย แต่ก็แล้วแต่นะครับ ผมไม่สนใจอยู่แล้ว" เสียงบิ๊กไบค์ดังกระหึ่มมาจอดตรงหน้าเธอ ผู้ชายหุ่นสมาร์ทสองคนลงมาจากรถและคำนับคนตัวโตตรงหน้าเธอ "มาแล้วครับนาย" "อื้อดี ขับรถคุณหนูคนนี้ไปส่งเธอให้ถึงที่ และให้ไอ้อัทรอรับกลับมาด้วย พาไปส่งให้ปลอดภัยที่สุดแล้วรายงานกูด้วย" "ครับนาย แต่ว่าผมมีเรื่องรายงานครับ" "อื้อว่ามาสิ" เขาพูดและรอฟังแต่มือก็เก็บอุปกรณ์ทำแผลไปด้วย "เฮียบิ๊กจะเลื่อนประชุมให้เร็วขึ้นอีกชั่วโมงครับ เพราะจะบินไปญี่ปุ่นเย็นนี้เลย" "โอเคเดี๋ยวกูไป จัดการตรงนี้ให้เรียบร้อยนะกูไปล่ะ" เบิ้มบอกกับลูกน้องและหันไปตอบกับอีกคนที่นั่งหน้างออยู่ "ไม่ต้องกังวลนะครับ ปลอดภัยแน่นอน และหวังว่าจะไม่ตัดหน้ารถใครเขาอีก" "ห่ะ อะไรนะ ใครตัดหน้ารถใครกันแน่อีตาคนนี้นี่" "เชิญคุณหนูเถอะครับ ขอกุญแจรถด้วยครับ" เธอยื่นให้ในทันที ที่จริงแค่เธอโทรเรียกคนที่บ้านก็มาแล้ว แต่อยากรู้อีตานี่จะยิ่งใหญ่แค่ไหนกัน "ไปคอนโด.....ค่ะ" เขายังไม่ยอมออกรถไปไหน จนกระทั่งลูกน้องเขาออกรถพาคนสวยออกไป สวยอยู่หรอกแต่ปากจัดตามแบบฉบับคุณหนูซะจริงๆ น่ากลัวเขาไม่มีทางเอาผู้หญิงแบบนี้มาทำแฟนเด็ดขาด คงหาเงินให้ใช้แทบไม่ทันแน่ๆ เขาขับรถตามออกมาจนพ้นมหาวิทยาลัยแล้วเปลี่ยนเส้นทาง นารามองตามไปจนลับตา "พี่คะ ช่วยพาไปโรงพยาบาลนี้ทีได้มั้ยคะ" เธอเอ่ยปากบอกคนขับรถจำเป็นของเธอในทันที เธออยากไปหาหมอเพราะรู้สึกปวดหัวขึ้นมานิดหน่อย เมื่อเธอถึงโรงพยาบาล เธอมีคนขับรถพยุงลงไป และมีหมอกับพยาบาลเดินออกมารับสองคนเป็นผู้หญิงทั้งคู่ "ใช่คนที่เบิ้มฝากให้ดูแลรึเปล่าอัท" หมอกรีนถามขึ้นมาทันที "ใช่ครับซ้อรอง" "อัทไปทำงานเถอะ เดี๋ยวพี่จะไปส่งน้องเขาเองจะลงเวรแล้ว" "พี่กรีนคะ มายมิ้นท์ว่าพาน้องเข้าไปก่อนเถอะค่ะ หน้าซีดๆ " เวรเปลเอารถเข็นมารับเธอเข้าไป นารางงคนพวกนี้มันอะไรกันอ่ะ ทำไมทำอะไรตามใจตัวเองไปหมด สาวสวยสองคนนี่อีก คนหนึ่งหมอคนหนึ่งพยาบาล ทุกอย่างมันดูลงตัวเกินไปป่ะ "งั้นผมไปนะครับซ้อใหญ่ซ้อรอง" อัทก้มหัวลงคำนับแล้วจากไป นารางงไปกันใหญ่ ซ้อใหญ่ ซ้อรองงั้นหรอ งั้นแสดงว่าคนที่ให้เธอมาคือน้องเล็กสินะ ชักจะน่าสนใจแล้วสิ เธออยากเป็นซ้อเล็กบ้านนี้แล้วสินะ พอเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ทุกคนเหมือนรอเธออยู่แล้วเหมือนที่เขาบอก ต่างจากที่เธอเคยได้ยินมาลิบลับ ทุกคนยิ้มแย้มให้เธอจนรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเหมือนคนในครอบครัว "ไหนพี่ขอดูมือกับข้อเท้าน้องนาราหน่อยนะคะ" "รู้จักชื่อหนูได้ไงคะ ยังไม่ได้บอกเลยสักคำ" "แหมหนูเป็นนางแบบชื่อดังนี่คะ ใครก็ต้องรู้สิ" "อ่อค่ะ หนูรู้สึกปวดหัวด้วยค่ะคุณหมอ" "ใครอยู่ใกล้เบิ้มก็ปวดหัวทั้งนั้นแหละค่ะ ห่ามขนาดนั้นไม่คิดว่าจะห่วงคนอื่นเป็น" "อะไรนะคะ นี่เป็นห่วงหรอคะ" "อย่างน้อยน้องนาราก็เป็นคนแรกที่ลงทุนเอ่ยปากให้พี่สะใภ้แบบเราช่วยนั่นแหละค่ะ" ทุกคนอมยิ้มแบบรู้กัน ไม่นานคงเข้ามาอยู่ในบ้านนี้สินะ ยินดีต้อนรับสู่ ยามากูชิกรุ๊ปนะคะ