Arhat’tan,
Abi lafını duyduğum an kalbim acıyla kasıldı. Karşıma geçmiş rahat rahat senle işim bitti, babamı kurtardım, şimdi de varlığını yok sayıyorum demeye getiriyordu.
Çiğnenen onur onunki miydi, yoksa şerefi iki paralık olan ben miydim?
Dün gece ne “istersen yaparım, yeter ki abime kıyma” dediği için ben ağalık izzetimi ayaklar altına sermiştim oysa.
Babasının konağında, pamuklara belenmiş olarak büyüyünce demek ki tek kendi acısını görüyor da, karşısındaki yangın yerine kör, sağır oluyordu.
Daha konağıma ayak basar basmaz aklı fikri beni kendisinden uzağa atmaktı zaten, temizlik odasının taş zemininde yatmaya bile razıydı. İki kızımla oynadı, göğsümde ağladı diye kendimi bir şey sanmak benim kabahatimdi.
Daha hiç başlamadan gözümün içine baka baka bitti deyişini unutup gönlü o
