Arhat ağadan,
Selim karımın tek koruma ile hastaneden ayrıldığını söylediğinde kızımı ablamın kollarına bıraktığım gibi arabaya atladım.
Onu, hala Zaferani bölgesinden ayrılmadan önce geri almak bu hayatta kendim ve kızım için ikinci bir şans gibiydi. Bozo konağına girdikten sonra kan dökmeden bir daha geri alamazdım.
Sanki aceleleri varmış gibi gaza bastıkça basıyor, aradaki farkı karımı korkutmadan kapatmama bir türlü izin vermiyorlardı.
Bunun böyle olmayacağını anladığımda yolcu koltuğuna attığım Selim’e baktım.
“Yol üzerindeki Zaferanilere haber sal. Trafiği tıkasınlar.”
Sabahın bu saatinde yol bomboş olduğu için bu kadar hızlı gidiyorlardı. Önlerine çıkacak beş on araç hızlarını keser diye düşündüm. Ben karımın hatırı için tek damla kan dökmemeye çalışırken onu bir çatışmanın o
