Chapter 1
1011 Words
"Hmm~mm," napapahimig siya kasabay ng tugtugin sa loob ng kanyang kotseng sinasakyan.
Galing siya sa kumpanya, kakatapos lamang ng farewell party at pauwi na siya ngayon sa kanyang condo na tinutuluyan. Nakakalungkot man na kailangan na niyang umalis dito sa Washington D.C kung saan ay nagma-manage siya ng kanilang negosyo.
At pagiging volunteer sa iba't ibang charity para sa mahihirap na pamilya at may sakit sa mga hospital dito sa America.
Pero habang na nanatili dito, naisip niya na kung nakakatulong siya sa mga nangangailangan na tao na hindi naman niya kababayan.
She even spent millions of dollars to help and reach this poor families here in abroad, she give her best, her blood, sweat and tears all the time, why can't she use that money and effort to help Filipinos instead.
Siguro ay bumalik na lamang muna siya sa sariling bansa at tulungan ang mga kapwa pilipino na totoo at lubos na nahihirapan, and that's what she'll going to do right now.
Bukod pa roon, masaya rin siya sapagkat pagkatapos ng tatlong taong pagtatrabaho dito sa America, she can finally go home.
She park her car at the underground parking lot of the condominium she staying at for the last three years in US.
Dala ang bag at iba pang belongings she ride an elevator from the parking lot to the ground floor of the building. When she pass by the front desk, her mail man, Colton, handed her folders containing some documents.
"Thank you, Colton," magalang na saad niya sa matandang mail man.
Yumuko naman ito ng bahagya para ipakita ang pasasalamat sa kanya. Matapos iyon, muli siyang sumakay sa elevator patungo naman sa kanyang condo unit.
Pagbukas pa lamang niya sa kwarto, malalanghap na agad ang amoy ng lavander. Ang paborito niyang pabango.
'Feels like home,' bulong pa niya sa sarili habang isinasara ang pintuan.
Today is her flight back to the Philippines, mabuti na lamang at nakapag impake na siya kagabi ng lahat ng mga dadalhin sa kanyang pag uwi.
Miss na miss na niya ang kanyang pamilya, alam niyang excited na ang kanyang Mama at Papa sa kanyang pagbabalik sa bansa. Iniisip pa lamang niya ang expression sa mukha ng mga ito, hindi na niya mapigilan na mapangiti.
Habang inilalabas ang mga maleta patungo sa living room, biglang tumunog ang kanyang cellphone.
Mabilis niyang dinukot iyon sa bulsa at saka sinagot. "Heiley! My dear!"
"Mama, hello po!" masayang-masaya din naman niyang sagot dito.
"So where are you?"
Mas binilisan naman niya ang ginagawa sapagkat marinig pa lamang ang boses ng pinakamahalagang tao sa kanyang buhay, she already feels this adrenaline pushing her body to go faster.
"I'm still at my condo, I'm preparing my stuff. Don't worry Ma, I'm not gonna be late for our dinner later," natatawang sagot pa niya dito, habang nakatingin sa relong nasa kanyang pulsuhan.
It's just 9:00 am in the morning, and her flight will be on 10:00. She still has an hour to drive and pull herself in the airport.
Matapos i-check kung okay na lahat, nagmamadali siyang lumabas ng condo, hila-hila gamit ang isang kamay ang maleta habang nasa tenga pa rin ang cellphone.
"Yes, I'm so looking forward to that dear."
Napangiti na lamang siya habang naririrnig ang saya at sabik sa boses ng kanyang Mama. She really wants to see her badly and hug her tight.
"Oh wait Ma, where's dad? I didn't hear his voice?"
Dala ang maleta, sumakay na siya ng elevator pababa sa ground floor ng building at patungo sa parking lot.
"Oh, you know your dad is really hype, he already preparing something for you right now. That's why he's not here."
"I see," napapatangong sagot niya habang palabas ng elevator. Narito na siya sa underground parking lot at naglalakad tungo sa kanyang sasakyan.
"My dear, kailan mo ba balak mag asawa? You're already at the right age of marriage and you know that?"
Napakagat labi na lamang siya nang marinig iyon. Don't get her wrong, she really wants to build and have a happy and warm family.
But, there's something that hinders her to do that, at nang makasakay sa loob ng kanyang subaru forester, wala sa sariling napayuko siya at napatingin sa suot na gloves sa kanyang kamay.
This gloves represent a big things for her, this is not just a gloves but also a protection, a vessel for her fear and anxiety.
When she's in 2nd year of college, she suffers from a traumatic experience that led her to have a really bad allergic reaction in comes with a direct contact to men.
Kaya naman gustuhin man niya na magka-asawa at magka-pamilya. Hindi niya iyon magawa. Sino nga bang lalaki ang magkakagusto sa isang freak na katulad niya.
Paano siya magkaka-anak kung hindi siya magawang hawakan ng magiging asawa niya? For many years, wala siyang naging maayos na relationship.
Simpleng holding hands hindi niya magawa, kiss pa kaya o mas higit pa doon. Napabuntong hininga na lamang siya habang pilit inaalis ang lungkot na meron siya sa kanyang puso.
Maari kasi na tumanda na siyang mag isa at walang pamilya. Lalo na at halos patawirin na sa numero ng kalendaryo ang kanyang edad pero hanggang ngayon ay wala pa rin siyang nahahanap na lalaking tunay na tatanggap sa kanyang sitwasyon at pinagdadaanan.
'The question is, is there really a man that can love me even he can't touch me?'
Alam naman ng lahat na karaniwan at karamihan ng mga lalaki, katawan at init lamang ng laman ang habol sa mga kababaihan.
Meron pa nga bang lalaki na rerespeto at tunay na magmamahal sa kagaya niyang may sensitibong kalagayan?
"Heiley?"
"Ah Ma, yes? What is it?" nawala ang kanyang pagkatulala dahil sa boses ng kanyang ina.
Nasa linya pa pala ito, halos nakalimutan na niya dahil sa lalim ng iniisip.
"Dear, What am I saying is that, by tomorrow you're going to meet Damon Ross."
'Wait what? Who's Damon?'
"Damon who?" naguguluhan pa niyang tanong dito sapagkat wala siyang natatandaan na kakilala na may ganung pangalan.
"Damon Ross, your future husband."
- Writer
