RUN WITH ME, MR. PRESIDENT

CHAPTER 3: ENEMY

It’s my first day of school. Pareho kaming University na pinapasukan ni kuya, pero si kuya ay Second year College na habang ako ay Second year Senior High School pa.

I’m here in KAC University — ito’y isa sa mga pinakamalaking University sa buong bansa. Dito rin nag-aaral ang mga kabataan na kagaya ko — galing sa maimpluwensyang pamilya. Anak ng Presidente, Bise Presidente, Senator, Governor, Mayor at iba pa.

Hindi pa ako masyadong sanay sa University na ito, kasi nasanay ako sa probinsya, simpleng paaralan lang. Si kuya next week pa ang klase niya, dahil Semestral break pa raw ang College Students — nawa’y lahat.

While walking in a hallway, I saw a figure of guy, it’s familiar in my eyes. Ipinagkibit-balikat ko na lang ito dahil wala pa akong kakilala rito.

Ilang minuto na rin akong naglalakad mula 1st floor hanggang ngayon nasa 4th floor na — hinahanap ko ang aking room. Mayroon namang elevator dito pero gusto kong libutin ang bawat floor kaya naglalakad na lang ako sa hagdan. Base on my class schedule my room is in 4th fl. 25 STEM 01 - CLASS 1.

Napahinto na ako sa harap ng isang room na may nakalagay sa itaas na STEM 01-CLASS 1. Siguro ito na rin ang classroom ko. I sighed, before I stepped forward to enter the room. Nakita ko ang mga mukha ng studyante na nagugulat, pero wala akong pakialam.

First day of school, pinag-chismissan na agad. Tinitingnan at binabasa nila ang aking name-tag na kulay itim at nakaukit sa ginto ang pangalan, halata sa kanilang mukha ang pagkamangha.

KHLEARIA AXIA CLASTIVINIA

Kung iisipin ang mga first letter ng name ko ay KAC at ’yun ang pangalan ng University. I smirked, KAC UNIVERSITY means KLIFFORD AXIA CLASTIVINIA UNIVERSITY, which is from my brother name and mine. Yes, I’m the one of the owners of this university, ’yun kung maisip nila.

“Ms. Clastivinia, Welcome to KLIFFORD AXIA CLASTIVINIA UNIVERSITY. Welcome to your own University.” the head of school said. When I was on administration’s room.

“My own University?” I shocked.

Hindi naman kasi ikinuwento ni Daddy. Siguro ito ang surprise niya noong pagdating ko rito sa manila.

“Yes, Ma’am.”

Pulubi sa probinsya, heiress naman dito.

Nakakita agad ako ng dalawang bakanteng upuan sa dulo. Dahan-dahan akong naglalakad papunta doon at umupo na sa tabi ng bintana.

Ilang minuto nang lumipas dumating na rin ang adviser namin at tinawag ako para mag-introduce ng pangalan ko na ginawa ko naman.

“Ms. Clastivinia?” my adviser asked, “From which family? Engineers, Business, or Politics?”

Tinatanong ako ng adviser namin kung saang pamilya ako nanggaling, at dahil bored ako may naiisip akong kalokohan.

“None of the above sir.” I answered, habang nakaupo sa upuan. Kita ko rin ang mga reaksyon ng aking mga kaklase na nakatingin na sa akin. “I’m from farmers, and street vendors family." dugtong ko pa and I smiled.

Mula sa tahimik hanggang sa tawa na naririnig ko sa loob ng room na ito, but I don’t care.

“Really? Naligaw ka lang siguro rito.” Sabi ni Rojalyn Montemayor.

“Umuwi ka na te, Hindi mo afford dito.” Saad pa ni Selene Niez Rodulfo.

Nababasa ko lang ang mga pangalan nila sa kani-kanilang name-tag na kulay itim din. Montemayor and Rodulfo ay anak ng mga Senator na mga kagaya nila na itim ang budhi.

“Shut up! She’s one of the owners of this University!” Sigaw ng isang lalaki na kakapasok lang.

Lahat ng kaklase ko ay napatayo sa gulat dahil sa sinabi niya — pati rin ako pero nanatili lang akong nakaupo sa aking upuan. Kung tutuusin walang nakaalam sa meaning ng KAC maliban na lang sa mga School heads, Admins, etc.

He’s wearing a class uniform; black coat, white sleeve inside it with a stripe brown and white necktie, brown slacks and black shoes. Nakabitay rin ang puting headphone sa kaniyang leeg.

“KAC means... her name?” one of my classmates asked.

Nakatingin pa rin ako sa lalaki na papalit sa akin. Bagsak na bagsak ang kaniyang itim na buhok. Ang kaniyang matang kulay itim na may kayumanggi kung titigan ay nakatingin lang sa akin — he meet my eyes. Ang kaniyang matangos na ilong at kulay rosas na labi, ay aking sinusuri. Hanggang sa bumagsak ang aking tingin sa kaniyang name tag.

My heart fluttered when I read his name...

ELLIJAH ZACC THEODORE

My eyes widened. Theodore... He's a son of Victoriano Theodore. My enemy.

Huminto ang lakad niya sa gawi ko, at inilahad niya ang kaniyang isang kamay.

“I am Ellijah Zacc Theodore,” his voice... sounds familiar in my ears.

Dahan-dahan akong tumayo at tinanggap ang kaniyang kamay habang nakatingin pa rin ako sa kaniyang mata.

“Khlearia Axia Clastivinia,” I said.

“Nice meeting you... Axia...”

Axia... No one’s dare to call me in my second name, not my dad even my brother. Hindi ko alam pero ayaw kong tawagin akong Axia, not until today.

His voice…

His hair…

His eyes…

His lips…

His nose…

His smell…

It was him...

A man who I hugged that night.

How can I treat him as enemy if he’s a reason why I survived?

Paano ako lalaban sa isang kalaban na siya ang nagligtas sa akin?

Why do I feel this way? My heart is fluttered.

I saw him again, but this time not as my savior but as my enemy.

“So, Mr. President, KAC means Khlearia Axia Clastivinia?”

Nabalik ako sa realidad dahil sa tanong ng isa ko pang kaklase, agad ko namang kinuha ang ang kamay na ilang minuto pang nakahawak sa kaniyang kamay.

Why do I feel like time has stopped?

Mr. President... He’s a School President? Kaya hindi malabo na alam niya ang pangalan ng University.

“No.” he said in a cold tone. “But she’s one of the owners...”

Mula sa tawa ay naging tahimik ang room, nakita ko sa kanilang mukha ang pagkamangha. Hindi ba kapani-paniwala na isa ako sa mga owner ng University na ito?

Umupo na lang ako sa upuan at ganoon din si Zacc na nasa tabi ko. Ito pala ang kaniyang upuan kung saan ako nakaupo pero hindi na siya nag-abala pang paalisin ako.

Sa hindi ko inaasahang araw, nakita ko ang aking kalaban.

Kaaway... Kalaban... Simula noong gabi na iyon, ’yan na ang nakatatak sa aking isipan. Ang pamilyang Theodore ay isang kalaban.

Is it bad if I think that the person who saved me was an opponent?

My mind always said he’s my enemy...

But why did my heart refuse it?