พระรองตัวร้ายย่อมคู่กับตัวประกอบอย่างข้า

บทนำ ขณะนี้เป็นเวลาส่งตัวเข้าหอของคู่บ่าวสาว ยามนี้เป็นเวลาที่แสงจันทร์ทราสาดส่องลงมา บ่งบอกได้ว่าวันนี้ช่างเป็นวันที่เหน็ดเหนื่อยและยาวนานเหลือเกิน หลีหนิงหนิงมองผ่านผ้าสีแดงพื้นบางทะลุออกไปข้างนอก ทว่ากับเลือนรางจนมองไม่ออกว่าใครคือผู้ใด ผู้คนมากมายที่ครึกครื้นมาห้อมล้อมด้านหน้าประตูเตรียมดูความสนุกของคู่บ่าวสาวที่ร้องคล้องแขกแลกสุราในคืนแรก เรื่องพรรค์นี้เป็นเรื่องส่วนตัวยิ่งนัก ผ่านมาแล้วราวสองวันแต่สำหรับหลีหนิงหนิงเวลาช่างเชื่องช้าราวกับผ่านพ้นไปแล้วสองปี สวรรค์สติฟั่นเฟือนไปแล้วหรือ! หลีหนิงหนิงคร่ำครวญในใจ อดีตบรรณาธิการสาวที่กำลังแปลนิยายจีนทำงานอยู่ดี ๆ แต่กับต้องตายเพียงเพราะหัวใจวาย ทว่ากับคาดไม่ถึงเธอนึกว่าจะได้ขึ้นสวรรค์หรือลงนรกแล้วไปเกิดใหม่ซะอีก แต่ความซวยดันเกิดขึ้น เมื่อเธอตายแล้วได้ทะลุมิติเข้ามาในนิยายเรื่องดังที่กำลังแปลอยู่ซ้ำยังมาตายก่อนที่จะได้รู้เนื้อเรื่องทั้งหมดและก่อนที่เธอจะได้รู้ว่าตัวเองนั้นได้รับบทตัวประกอบที่ต้องคู่กับพระรองตัวร้าย! บัดซบเถอะ! เรื่องราวแปลกประหลาดแบบนี้มันไม่ควรจะเกิดขึ้นกับหลีหนิงหนิงเลนด้วยซ้ำ อะไรคือจุดเริ่มต้นของเรื่องแปลกประหลาดนี้ แล้วจุดจบตัวประกอบที่ต้องคู่กับพระตัวร้ายจะเป็นอย่างไร หลีหนิงหนิงจะต้องเตรียมตัวรับมือกับความร้ายกาจใช่ไหม เธอถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความหนักอึ้ง แปลนิยายมาแล้วตั้งกี่เล่ม…เรื่องแปลกประหลาดแบบนี้มันก็เป็นเรื่องนิยายเพียงเท่านั้น เธอจะคาดคิดได้ยังไงว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง “ถอดผ้าคลุมออกแล้วลุกออกจากเตียงไป” !! น้ำเสียงที่แฝงความขุ่นมัวในใจเช่นนี้ แม้หลีหนิงหนิงจะมองเห็นไม่ชัดแต่นางเดาออกว่าเขาคือสามีของนาง พระรองผู้ร้ายกาจ! “ไม่คล้องแขนคล้องดื่มสุรามงคลหรือ” หลีหนิงหนิงทักท้วง ยังโชคดีนางจำพอจำบทนี้ได้ ตามบทแล้วนางปฏิเสธขัดขืนไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ร่วมคล้องแขนดื่มสุราเด็ดขาดจนพระรองผู้นี้โมโหขับไล่นางออกจาห้องหอตั้งแต่วันแรกที่ตบแต่ง จากนั้นนางจึงเป็นอิสระ ในเมื่อเป็นเช่นนั้นหลีหนิงหนิงจึงเชิญชวนเสียเอง “ไร้สาระ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับฝีเท้าที่เดินเข้าใกล้ หลีหนิงหนิงชะงัก เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ได้ ทันทีที่ผ้าคลุมถูกดึงให้ล่วงลงกับพื้น ดวงตากลมโตพลันพบเจอกับบุรุษหล่อเหล่าในอาภรณ์สีแดงที่ขับผิวนั้นยิ่งทำให้เขาราวกับเทพเซียนขึ้นไปอีก แม่ดอกบัวขาวช่างโง่งมมองไม่ออกหรือว่าเขาหล่อปานนี้! หลีหนิงหนิงสถบด่านางเอกผู้โง่งมในใจ นางเองก็ไม่คาดคิดว่าซ่งเสวี่ยนพระรองผู้นี้จะหล่อเหล่าปานนี้ไม่แน่ว่าความหล่อนั้นอาจจะเป็นอันดับหนึ่งในแคว้นก็ว่าได้ ความงามนับไม่มี จืดชืดไม่สมกับดรุณีน้อยแรกแย้ม ซ่งเสวี่ยนไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดีที่ภรรยาของตนผู้นี้ดี “ข้าสมควรจะเก็บเจ้าไว้ข้างกายหรือฆ่าทิ้งตั้งแต่ตอนนี้ซะ” เพียงพริบตาเดียวนางก็จะถูกฆ่าทิ้งแล้วหรือ หลีหนิงหนิงทำอันใดไม่ถูก ความร้ายกาจของพระรองผู้นี้ใช่ว่านางจะไม่รู้แต่พอมาเจอสายตาดุดันพร้อมกับไอสังหารที่แผ่ซ่านออกมา นางยอมกัดลิ้นตายซะดีกว่า “แต่งภรรยายังไม่ทันข้ามวันท่านก็จะเป็นหม่ายแล้วหรือ” หลีหนิงหนิงพยายามหาทางหลุดพ้น มุมปากหนาพลันยกยิ้มเล็กน้อย “เหตุใดข้าต้องสมควรเก็บเจ้าไว้ข้ากาย” ซ่งเสวี่ยนจำเป็นต้องสนใจนางหรือ…แค่ฆ่าทิ้งเรื่องทุกอย่างก็จบ หลีหนิงหนิงพึงจะทะลุมิติมาเกิดใหม่ในร่างของสตรีผู้หนึ่งทว่ายังไม่ทันพ้นเดือนกับถูกจะฆ่าทิ้งให้สิ้นใจอีกแล้วหรือ “ห้ามแตะต้องข้า!” ซ่งเสวี่ยนปรายตา “อย่าได้ริอาจมาออกคำสั่งกับข้า ชีวิตของเจ้าอยู่ในกำมือของข้าหากข้าจะลงมือฆ่าเมื่อไหร่ย่อมได้”