SOLİS I
Göğe başımı kaldırıp mavi gözlerimle her baktığımda gökler beni çağırıyor, gibi hissediyordum.
İç çekerek başlığımı çıkardım. Terk edilmiş yüksek gökdelenin içine girdim.Betonun tozlu, çatlak yüzeyi ayaklarımın altında inler gibiydi. Paslanmış metal kapıya ulaştığımda duraksadım. Kapı hafif aralıktı, sanki bir zamanlar içeride dolaşan insanların acelesiyle açık bırakılmış gibi. Ellerim istemsizce kapıya dokundu. Metalin soğukluğu içimde bir ürperti oluşturdu ama bu beni durdurmadı.
Asansör, ağır ve gıcırdayan bir mekanizma gibi çalışıyordu. Eski, paslanmış bir dişlinin dönme seslerini, yukarı doğru hareket ederken duyabiliyordum. Kabinin içi soğuk, paslı demirin kokusuyla doluydu. Ahşap kaplama zamanla dökülmüş; geriye kalan çıplak metal, parmaklarımla dokunduğumda hafif nemli hissediliyordu. Tavandan sarkan tek bir sarı ışık, titreyerek yanıyor ve asansörün içindeki her şeyi solgun bir ışığa boğuyordu. Her katta, duvara kazınmış paslı numaralar yavaşça yukarı kayarken, bu yapının yaşını ve yorgunluğunu hissediyordum.
Sonunda, kulenin en üst katlarından birine ulaştığımda asansör sarsılarak durdu. Kapılar, zorla açılırmış gibi ağır bir homurtuyla aralandı. Önümde dar bir koridor uzanıyordu. Koridorun metal duvarları, zamanın izlerini taşıyor; üzerlerinde nem lekeleri, pasla doluydu ve köşelerinde biriken örümcek ağları vardı. Zemine basarken, döşemeler hafifçe gıcırdadı. Her adımda, bu binanın yavaş yavaş çürüyen ruhunu hissediyordum.
Koridorun sonunda, beni bekleyen büyük bir pencere var. Tavanın hemen altından zemine kadar uzanan, geniş bir cam vardı. Çerçevesi paslanmış, cam yüzeyi çatlaklarla doluydu. Yılların ağırlığı camın üzerinde ince çizgiler bırakmış; bir kısmında ise öyle büyük bir çatlak var ki, ışık burada bükülüp kırılıyordu. Yaklaşıp camın önüne durdum. Cam soğuk; elimi koyduğumda cildime işleyen bir serinlik verdi.
Üzerimdeki mavi gri tonlarındaki üniforma, şeffaf yansımamda ayırt edilebiliyordu. Kumaş, vücudumu sararken her hareketimde hafif ama sağlam bir his uyandırıyor, görevimin zorlu ruhunu hissettiriyordu. Göğsümü saran korse, nefes almakta beni zorlasa da, aynı zamanda gövdemi yakın dövüşte darbelerden koruyordu. Omuzlarımda, taş gibi sert ama şaşırtıcı şekilde hafif olan metal plakalar bulunuyor; her biri, şehrin yapılarından ilham alarak hem koruyor hem de zarif bir estetik sunuyordu. Kollarımda, ince zincir zırhlar, hareket özgürlüğü tanırken aynı zamanda güvenliğimi sağlıyordu.
Karşımda, Lytheris'in devasa binaları uzanıyordu. Pencereden dışarı baktığımda, şehrin muazzam büyüklüğü ilr çürüyen ihtişamı karşım. Gökyüzü, sisli bir maviyle karışmış gri bulutlarla kaplıydı. Aşağıda, bina kalıntılarından ve metruk yapılarla dolu, iç içe geçmiş sokaklardan oluşan karmaşık bir ağ gözlerime çarptı. Zaman, bu şehri tüketirken, geriye yalnızca karanlık bir ihtişam bırakmıştı. İleride, devasa kuleler, gökyüzüne ulaşmaya çalışan taş heykeller gibi dimdik duruyordu; ancak birçoğunun tepesi parçalanmış ya da bükülmüş, zamanın acımasız ellerine boyun eğmişti.
Şehir, gökyüzüne meydan okuyan kuleleri, dar sokakları ve birbirine dolanmış köprüleriyle nefes kesici bir karmaşanın içinde. Her bir taş, her bir yapı, insanoğlunun elleriyle yoğrulmuş, zamanla yıpranmış bir mühendislik harikası denilebilirdi. Kuleler, gökyüzüne doğru yükselirken sanki bir yarış içerisindeler. Her biri bir diğeriyle rekabet eder gibi daha yüksek, daha sivri olmayı amaçlamış. Bazıları taş yapılar, yosunla kaplanmış ve köşeleri çatlamış. Diğerleri ise metal ve camdan, daha yeni görünüyor ama yine de Lytheris'in sert iklimine ve zamanın yıkıcılığına yenik düşmüştü. Bu kulelerin etrafında, her biri ayrı yollara giden köprüler var. Kimi köprüler taş kemerlerden oluşuyor, kimisi ise sallanan ipler ve çürümüş tahtalardan. Yüksekteki bu yapılar, şehrin karmaşık dokusuna zarif bir şekilde bağlanmıştı. Bazı köprüler hala kullanılıyordu.
Aşağıya baktığımda, dar sokaklar binaların gölgelerinde kayboluyor. Sokakların labirent gibi dolandığını görüyordum; her biri başka bir köşeye, başka bir suça açılıyordu. Bu düşünce beni güldürdü. Bazı sokaklarda kalabalık bir insan seli, omuz omuza ilerliyor. İnsanlar Pazar yerlerinde bağırıyor, ellerindeki eski fenerlerin ışığında ticaret yapıyordu. İtiraf etmeliyim ki, gece pazarların da her şeyi bulabilirdik. Diğer sokaklar ise neredeyse terk edilmiş, karanlık ve sessizdi.
Lytheris’in gökyüzü, devasa bir gri örtü seriliydi. Gökyüzünü kaplayan bulutlar, şehre akşamın boğuculuğuna asılı bir ağırlık bırakıyor. Arada bir, bulutların arasından süzülen ışık huzmeleri, kulelerin yüzeyine vuruyordu. Bu ışıklar, şehrin karanlık yüzeyine bir sıcaklık katıyor, ama aynı zamanda bu sıcaklık, hızla kaybolan bir rüya gibiydi.
Camın önünde dururken, ellerimi belimde birleştirdim ve bakışlarımı aşağıdaki kaosa sabitledim. Burada, yüzyıllar önce kurulmuş bir düzenin yankıları, rüzgarla birlikte dinliyordum. Gökyüzünde süzülen zeplinler hâlâ hareket halindeydi. Parıldayan ışıkları, sisli havanın içinde solgun izler bırakıyordu. Bu görüntüde bir melankoli vardı. Sıkıntıyla iç çektim.
Arkamda, koridorun uzak köşesinden adım sesleri yükseldi. Hafif ayak sesi, metal zeminde yankılanarak kulağıma ulaştı. Hemen döndüm. Siluet, karanlığın içinden belirginleşti. Orta boylu, ince yapılı bir figürdü. Başındaki pilotkayı düzeltirken durdu elini kalbine götürdü, göğsüne sertçe vurdu ve sağ ayağını sol ayağına çarparak bana selam verdi. Yüzünün bir kısmı gölgede kalıyordu. Siyah saçlarını sıkı bir topuz yapmıştı ve menekşe renkli gözlerini bir kez bile kırpmamıştı. Başımla onu selamladım. İznimi aldığında adımlarını kararlılıkla attı ve hemen önümde durdu.
“Emirlerinizi yerine getirdik General,” dedi derin ve yankılı bir sesle. Sesinde bir tür yorgunluk, ama aynı zamanda bağlılık vardı. Yavaşça askeri süzdüm. Üzerindeki pelerin açıldı ve altından eski ama zarif bir zırh ortaya çıktı. Onunla benim zırhım arasında benzerlikler vardı. Armasının gerçek olup olmadığını kontrol ettim. Bazen isyancılar ya da köstebekler orijinal armanın sahtesini yapar ve aramıza sızarlardı.
“Güzel,” dedim, ellerim hala belimdeyken, ardından yeniden Lytheris'e baktım. “Daha önce görmediğim bir yüz. Yenisin, adın nedir... asker?”
“Ben... Milena efendim,” dedi. Yüzünü hafifçe kaldırdı ve genç yüzü biraz daha ortaya çıktı, yumuşak yüz hatları onu biraz kırılgan gösteriyordu. “Ve siz de Anna Maria Mia Valentina olmalısınız. General...” Bakışlarında ki hayranlığı anlamak zor değildi. “Sizi buraya çağırdık ama geleceğini sanmıyorduk. Burada olmanız inanılmaz.”
Gözlerim Milena’nın yüzüne odaklandı. Duyduğu hayranlık, uzun yılların verdiği soğuk ve sert maske içinde küçük bir kırılma gibi görünse de, ifadesi gözlerimiz kesiştiğinde hemen eski haline döndü. Bir asker olarak, bu tür duygusal reaksiyonları çevresindekilerden saklamak zorundaydı. Lytheris’e gelmiş ve anlaşmamız üzerine istediğim bu yerde bulumuştuk.
“Milena,” dedim, sesi sert ve kararlıydı. “Beni burada görmek inanılmaz olmamalı, ben buradayım çünkü görevim bu. Bu, yalnızca bir görev, benim sorumluluğum.”
Milena başını hafifçe eğdi ve, “Elbette efendim.” diye mırıldandı. Ancak hala gençliğinden gelen bir güvenle duruyordu. Omuzlarını dikleştirdi. “Bize verilen istihbarat doğru çıktı. İsyancıları yakaladık.”
“Hm,” dedim, belimde ki kemeri düzeltirken. Silahlarım kılıfların içindeydi gümüş kabzaları parlıyorlardı. “Kaç kişi?”
“Yedi kişi” diye yanıtladı Milena, “Ancak hiçbirini konuşturamadık. Onlar birbirlerine sadıklar...”
Milena’nın gözlerindeki yoğun nefret bakışını fark ettim. Bu kadar genç birinden böyle nefret dolu bir bakış görmeyi beklemezdim. Ancak, görevlerini yerine getirme arzusu sanırım bu öfkesinin temelini oluşturuyordu.
“Neredeler?” diye sordum, sert bir tonla. Sesim içeride yankılanmıştı. “Anlaşılan kişisel bir sorgulama gerekiyor. Onlarla yüz yüze konuşmak isterim.”
Milena’nın gözleri bir an için dondu. “Elbette.” Hızla geriye adım attı, dikkatli bir şekilde dönerek, “Size yolu göstereyim.”
