“อุตส่าห์ทำความดีไปตั้งเยอะ จะให้รางวัลกันสักนิดก็ไม่มี”
ผู้ชายหน้าหล่อทำทีน้อยอกน้อยใจ เขาปล่อยมือน้องเป็นอิสระตามความต้องการของคนตัวเล็ก สัมผัสนุ่มซึมลึกเข้าไปยังผิวเนื้อ แค่จับมือใจเขายังเต้นแรงขนาดนี้ เผลอหลุดจินตนาการไปไกลว่าถ้าได้ทำมากกว่าจับมือ เขาจะมีความสุขมากแค่ไหนกันนะ
โรมคิด… แต่ก็ต้องกัดริมฝีปากข่มความต้องการดิบเถื่อนเอาไว้
“พี่โรมอยากได้อะไรคะ พริ้งจะหามาให้”
วาจานั้นเปรียบดั่งประตูสวรรค์ที่เปิดต้อนรับซาตานหนุ่มเจ้าเล่ห์ ใบหน้าเง้างอนเมื่อครู่หันกลับมามองร่างบางพร้อมรอยยิ้มบนมุมปาก นัยน์ตาพราวระยับราวกับได้สิ่งของหายากที่ถูกใจนักหนา
“สิ่งที่พี่อยากได้ไม่ต้องไปหาที่ไหนให้วุ่นวายหรอก”
พาดท่อนแขนเท้ากับเบาะที่น้องนั่ง ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ กลิ่นน้ำหอมประจำกายหนาปั่นป่วนสติสาวน้อย
พริ้งพลอยนั่งตัวเกร็งไม่กล้าสบตาเขา ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กันจนสามารถมองเห็นทุกอณูเนื้อของอ
