พี่โรมคลั่งรัก

เสียงพูดคุยหยาบคายตามประสากลุ่มผู้ชายนิสัยดิบเถื่อนเงียบสงบราวกับถูกกาลเวลาแช่แข็ง ทุกสายตาหันมองสาวน้อยร่างบอบบางที่เปียกปอนอยู่ในชุดนักศึกษาสุดเรียบร้อย คนถูกจ้องอย่างมีเลศนัยทำตัวไม่ถูก รู้สึกประหม่ามากขึ้นเมื่อเผลอสบตาชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา เธอรู้ตัวทันทีว่าไม่ควรยืนอยู่ตรงนี้ เมื่อตั้งสติได้ก็รีบเร่งฝีเท้าเดินขึ้นบันไดหมายตรงไปยังห้องนอนส่วนตัว “เดี๋ยวกูมา” โรม บอกกับเพื่อนๆ ที่เริ่มส่งเสียงหัวเราะในลำคอขณะลอบมองปฏิกิริยาของเขา มือหนาคว้าแก้วเหล้ากระดกดื่มเพียวหนึ่งแก้ว กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามแม่นิสิตสาวหน้าหวานไปติดๆ “พริ้งพลอย!” น้ำเสียงกัมปนาทดังขึ้น ร่างเล็กหยุดชะงักฝีเท้าทันที “คะ?” ใบหน้าหวานใสซื่อหันมองคนที่เรียกชื่อเธอ โรมรู้สึกไม่พอใจที่อีกฝ่ายแสดงสีหน้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาไล้ฝ่ามือจับราวบันไดขณะเดินขึ้นข้างบน เว้นระยะห่างเธอและเขาหนึ่งขั้น พริ้งพลอย ตัวสั่นเนื่องจากเพิ่งวิ่งฝ่าหยาดฝนมาสดๆ ร้อนๆ แต่ถึงอย่างนั้นความหนาวสะท้านยังไม่เย็นยะเยือกเท่ากับดวงตาสีเขียวมรกตที่กำลังจ้องมองเธออยู่ในขณะนี้ โรมดุนลิ้นดันกระพุ้งแก้มเคาะปลายนิ้วชี้กระทบราวบันไดช้าๆ เขานิ่งเงียบนานเป็นนาที ราวกับว่าต้องการสร้างสงครามจิตวิทยา “ทำไมเพิ่งกลับบ้าน” น้ำเสียงที่เอ่ยถามค่อนข้างราบเรียบ ขัดแย้งกับแววตาที่แสดงออกถึงความไม่พอใจ “พริ้งติวหนังสือให้เพื่อนค่ะ” เธอตอบออกไปตามความจริง ที่กลับช้าเพราะมีนัดติวหนังสือให้เพื่อนในกลุ่ม อีกสัปดาห์เดียวก็จะถึงช่วงสอบปลายภาคแล้ว พริ้งพลอยที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนักศึกษาเรียนดีที่สุดของรุ่น ย่อมเป็นที่ต้องการของคนในหมู่คณะมากที่สุด “ติวอะไรดึกดื่น” โรมยกข้อมือข้างซ้ายดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาเรือนหรู เวลาเกือบห้าทุ่มกว่าทำให้ความโกรธที่คลายลงในช่วงแรกตีรวนขึ้นมาอีกครั้ง “พริ้งขอโทษที่กลับช้าค่ะ แต่พริ้งแจ้งให้คุณเรนนี่ทราบแล้วว่าช่วงนี้จะกลับดึก” เรนนี่ คือพี่สาวของโรม หล่อนเป็นคนใจดีมาก เป็นผู้ใหญ่ที่น่านับถือ เป็นคนที่พริ้งพลอยให้ความเคารพมากที่สุดคนหนึ่ง การที่หยิบยกชื่อของเรนนี่ขึ้นมากล่าวอ้างก็เพื่อต้องการให้โรมหยุดตั้งคำถามไร้สาระกับเธอเสียที เธอโตพอที่จะไม่จำเป็นต้องมาตอบคำถามยิบย่อยพวกนี้อีกแล้ว เธอบรรลุนิติภาวะแล้ว ดังนั้นเธอมีสิทธิ์ใช้ชีวิตในแบบที่ต้องการได้อย่างเต็มที่ “เรนนี่ไม่ใช่ผู้ปกครองคนเดียวของพริ้ง เผื่อลืม” น้ำเสียงเรียบนิ่งกดต่ำในลำคอ สายตาดุกร้าวหรี่แคบลง แสดงออกชัดว่าไม่พอใจที่เธอมองข้ามเขา ทำเหมือนเขาเป็นหัวหลักหัวตอทั้งๆ ที่เขาก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้ปกครองอีกคนหนึ่ง “พริ้งขอโทษค่ะ” พริ้งพลอยยอมลดทิฐิยกมือไหว้เพื่อตัดปัญหา ที่เขาพูดมาก็มีส่วนถูก เธออยู่ภายใต้การดูแลของสองพี่น้องคู่นี้ ไม่ใช่ใครคนใดคนหนึ่ง และเธอรู้นิสัยของโรมดี เขาไม่ชอบให้คนในปกครองทำอะไรข้ามหน้าข้ามตา เธอพลาดเองที่ไม่ได้แจ้งเขาล่วงหน้า คิดแค่ว่าอยากหลีกเลี่ยง แต่ลืมนึกถึงความจริงว่าอย่างไรเสียก็ต้องพบเจอเขาอยู่ดี ตราบใดที่เธอยังอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกับเขา โรมไม่มีวันปล่อยน้องสาวบุญธรรมเล็ดลอดสายตาเป็นอันขาด “ต่อไปจะทำอะไร บอกพี่ด้วย” ชายหนุ่มทิ้งท้ายก่อนหันหลังเดินกลับเข้าไปรวมกลุ่มเพื่อนที่ห้องรับแขกตามเดิม เสียงแซวดังกระหึ่มทันทีที่ร่างสูงสง่าทิ้งตัวกระแทกนั่งบนโซฟา พรูลมหายใจระบายความหงุดหงิด กระดิกนิ้วสองสามที แก้วน้ำสีอำพันที่ถูกรินถึงครึ่งแก้วก็ถูกเสิร์ฟใส่มือเขาราวกับสั่งได้ เขายกดื่มรวดเดียวหมดแก้วเหมือนเช่นเคย ดีกรีความร้อนแรงของฤทธิ์แอลกฮอล์ที่ไหลผ่านลำคอไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเมามายจนถึงกับควบคุมตัวเองไม่ได้ โรมมีสติเต็มร้อยแม้จะดื่มเข้าไปมาก แต่อุณหภูมิในร่างกายเริ่มขับเคลื่อนความต้องการเบื้องลึกออกมาเรื่อยๆ เขาตัดสินใจถอดเสื้อออกกลางวงเพื่อน บรรดาลูกผู้ชายอกสามศอกผิวปากโห่ร้องกันยกใหญ่ “ไงมึง ให้กูเรียกเด็กไหม โมรุ่นน้องกูมีนางแบบหน้าใหม่เข้ามาหลายคนเลยนะเดือนนี้” คำถามสุดได้ใจของแซมเรียกเสียงฮือฮาจากกลุ่มเพื่อน โรมคว่ำปากพลางยักคิ้วหนึ่งข้าง “ถ้ามึงอยาก ก็เรียกมา” นิสัยอย่างหนึ่งของโรมที่เพื่อนฝูงต่างรู้ดีคือความเย่อหยิ่ง เขาจะไม่พูดออกมาตรงๆ ว่าอยากได้ “เอาหน่อยเว้ย ไหนๆ คืนนี้ก็รวมตัวกันทั้งที มีสุราแล้วจะขาดนารีได้ยังไงวะ” เพื่อนอีกคนเห็นด้วยกับความคิดที่จะเรียกสาวสวยมานั่งคลอเคลียแก้เหงา นานทีปีหนเพื่อนฝูงจะสละเวลาอันมีค่ามานั่งดื่มพร้อมหน้าพร้อมตา ชีวิตปกติแทบไม่ได้เจอกันเลย ต่างคนต่างทำงาน ต่างมีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ มีโอกาสได้รวมตัวกันครบทีมทั้งที ทุกคนก็อยากสนุกสนานให้เต็มที่ “แต่เดี๋ยวนะ” แซมยกมือปรามเสียงตื่นเต้นของกลุ่มเพื่อนสุดห่าม สบตามองโรมจริงจัง “ถ้าเรียกเด็กมา น้องมึงจะโอเคไหมวะ” เวลานี้ไม่ได้มีเพียงเสือป่าอย่างพวกเขาตามลำพัง อย่าลืมว่าน้องสาวหน้าหวานของโรมกลับมาแล้ว จะทำอะไรก็ต้องเกรงใจกันหน่อย อย่างไรพริ้งพลอยก็เป็นผู้หญิง แซมคิดอย่างสุภาพบุรุษ แต่โรมและชายล้วนอีกห้าคนกลับไม่คิดเช่นนั้น “เอาน่า มึงก็จริงจังไปได้ ทำอย่างกับพริ้งไม่รู้สันดานพวกเรา น้องมันดูออกว่าอะไรเป็นอะไร” เพื่อนในกลุ่มโรมต่างคุ้นเคยกับพริ้งพลอย รู้จักกันมานาน หญิงสาวรู้ไส้รู้พุงพวกเขาดียิ่งกว่าแฟนตัวจริงซะอีก “ตามนั้น” โรมเห็นด้วย และแน่นอนว่าเพื่อนคนอื่นก็เห็นพ้องตรงกัน “โอเค ถ้ามึงยืนยันว่าไม่มีปัญหาตามมาทีหลัง งั้นกูจัดเลยนะ” แซมชูมือถือพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ รีบสายตรงหารุ่นน้องคนสนิทเพื่อดีลสาวสวยมาประดับปาร์ตี้ให้ค่ำคืนนี้ครื้นเครงยิ่งขึ้น ทางนั้นส่งรูปหญิงสาวมาให้แซมเลือก บรรดาเสือร้ายที่กำลังกระหายหิวต่างกรูเข้ามาเลือกเหยื่อที่ตนถูกใจ ผิดกับโรมที่นั่งนิ่งอยู่กับที่ นิ้วชี้เรียวยาวหมุนรอบปากแก้วคริสตัลขณะกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างในหัว ซึ่งแน่นอนว่าสิ่งที่ตกผลึกอยู่ในใจเขาไม่ใช่เรื่องงานหรือเรื่องไร้สาระในชีวิตประจำวัน แต่เป็นเรื่องของน้องสาวบุญธรรมที่เขาไม่สามารถสลัดใบหน้าหวานๆ ออกไปจากใจได้เลย “โรม มึงชอบคนไหนเลือกมา” แซมโยนมือถือของตัวเองไปที่ตักของเพื่อน “คนไหนเด็ดก็เอาคนนั้น” โรมพูดแบบไม่ยี่หระ หางตาของเขาไม่แม้แต่จะปรายมองรูปภาพของบรรดาสาวสวยที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอมือถือเลยสักนิด จะต้องสนใจไปทำไมกัน ในเมื่อคนที่จะมานั่งเอาใจเขามีหน้าที่แค่ดับความร้อนในร่างกายให้มันทุเลาลงเท่านั้น เพราะถ้าไม่หาที่ระบายให้จบๆ ซะตั้งแต่ตอนนี้ เขากลัวความคลั่งไคล้ที่อัดแน่นอยู่ในอกจะระเบิดออกมา กลัวตัวเองหอบเอาสันดานดิบเถื่อนที่พยายามกดเอาไว้ไปบรรเลงใส่ร่างของผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่อยู่บนห้องนอนชั้นสอง!