เธอหลงใหลในเสน่หาราคะ จนถอนตัวไม่ขึ้น มินตรา… หญิงสาวแสนสวยเป็นที่หมายปองของเหล่าชายหนุ่มที่เข้ามาพัวพัน และหวังจะได้เรือนร่างของเธอมาเติมเต็มความอยากในราคะ หล่อนหลงใหลรสชาติบุรุษเพศเป็นอย่างมาก ความต้องการทางร่างกายอยากที่จะดับลง หากไม่ได้รับการปรนเปรอจากบรรดาผู้ชายข้างกายที่เข้ามาติดกับดักเสน่หา

“คนบ้า! ปล่อยนะ” รสรินดิ้นเร่า จิกเล็บข่วนหลังมือหนาจนได้รอยเลือดจางๆ แต่ผู้ชายร้ายกาจก็ยังไม่สลดอยู่ดี “ก็บอกแล้วไงว่าขอกินนมหน่อย เธอนี่มันใจดำคับแคบจริงๆ นมก็ออกใหญ่โต ขอดูดนิดดูดหน่อยไม่ได้ไง๊” น้ำเสียงเข้มแหบพร่า รสรินขนลุกชูชัน “ผู้ชายหน้าด้าน! ไร้ยางอายที่สุด! คุณนี่มัน… ฉันไม่น่ามาทำงานที่นี่เลย บ้าที่สุด!!!”

“จะวันนี้หรือวันไหนเธอก็ต้องเป็นเมียฉัน จะยืดเยื้อไปเพื่ออะไรนิฐามาศ” “ไอ้คนที่เธอแอบรักแอบชอบ เลิกคิดถึงมันได้แล้ว” แมทธิวโพล่งออกมาอย่างหึงหวง เขาหึงเธอ หึงทั้ง ๆ ที่หัวใจไม่ได้รักหรือคิดยกย่องให้เป็นภรรยาในอนาคต เพียงแต่ตอนนี้เธอคือผู้หญิงที่เขาโหยหาและอยากได้มากที่สุด เขาจึงหวง ทั้งหวงทั้งหึง ไม่อยากให้ใครแตะต้องพอ ๆ กับที่ไม่อยากให้เธอคิดถึงใครนอกจากเขาคนเดียวเท่านั้น “นี่คุณรู้” นิฐามาศไม่อยากเชื่อว่าเขาจะรู้เรื่องของเธอละเอียดถึงเพียงนี้ ชักจะน่ากลัวเกินไปแล้วนะ “และฉันก็รู้ว่าที่เธอไม่อยากนอนกับฉันเป็นเพราะว่าเธอกำลังคิดถึงมันอยู่” แมทธิวเริ่มพาล “ไม่ใช่นะคะ” “อย่ามาโกหก เธอพูดเองว่าไม่อยากเสียตัวให้กับผู้ชายที่ไม่ได้รัก” “มันก็จริงค่ะ” และหล่อนก็ซื่อเกินกว่าจะปฏิเสธ ยิ่งทำให้จุดเดือดทางอารมณ์ของแมทธิวถูกกดต่ำลงไปอีก “แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์สั่งให้ฉันเลิกคิดถึงคนอื่น คุณอาจจะซื้อฉันได้ด้วยเงิน เป็นเจ้าของชีวิตฉัน แต่คุณไม่ใช่เจ้าของหัวใจฉันนะคะ เพราะฉะนั้นฉันมีสิทธิ์คิดถึงใครก็ได้ตามแต่ใจฉันต้องการ” “นิฐามาศ!” แรงบีบที่หัวไหล่เจ็บร้าวขึ้นทุกวินาทีที่ลมหายใจร้อนระอุของเขาปลดปล่อยออกมา ร่างบางสั่นเทิ้มเป็นลูกนก หลับตาปี๋ไม่กล้ามองใบหน้าถมึงที่อยู่ห่างเพียงน้อยนิด “นอนซะ” แมทธิวตัดสินใจปล่อย เขาลุกขึ้นยืนเสยผมไล่ความฉุนเฉียว “คืนนี้ฉันจะถือว่าเธอต้องการเวลาพักผ่อน แล้วตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป เธอต้องเริ่มทำหน้าที่เป็นของเล่นที่น่ารัก ไม่ปากมาก ไม่ท้าทาย ไม่ยั่วอารมณ์โกรธฉันแบบนี้อีก เข้าใจไหม!” แมทธิวชี้หน้าออกคำสั่ง

“ฟังพี่ดา พี่รักดามันคือเรื่องจริง พี่ไม่ได้หลอกดา” “ฉันไม่ฟัง ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น จริงอยู่ที่เมื่อก่อนฉันเคยรักคุณ แต่ว่าตอนนี้มันไม่มีเหลืออีกแล้ว ความรักเหล่านั้นมันหมดลงไปแล้ว ตอนนี้ฉันไม่ได้รักคุณกรุณาทำความเข้าใจไว้ใหม่ด้วย” “ไม่ได้รักพี่แล้วดารักใคร!” ภาคินไม่สามารถระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ได้อีกต่อไป เขาโกรธเหลือเกินตอนที่ได้ยินคำว่าไม่รักออกมาจากปากของเธอ ชนิดายิ้มร้ายกาจ “คนที่ฉันรักคือพี่วัช” เสียงหวานประกาศกร้าว “ไม่จริง” “จริง!” หญิงสาวยํ้า “ฉันรักพี่วัช คุณมันเป็นอดีตไปแล้วคุณภาคิน ปัจจุบันคนที่ฉันรักก็คือพี่วัช ได้ยินไหมว่าฉันรักพี่วัช รักพี่วัช ฉันรักพี่วัช!” ชนิดาตะโกนใส่หน้าชายหนุ่ม “ได้! รักมันมากใช่ไหม รักมันมากใช่ไหม!” ชายหนุ่มตวาดใส่ใบหน้าหวาน จัดการสตาร์ทรถแล้วขับออกไปด้วยความเร็วแบบไม่ห่วงเลยว่าเธอจะกลัวหรือไม่ ชนิดากลัวมากจนต้องเอามือขึ้นปิดหน้า ยามที่เขาบ้าคลั่งปาดหน้ารถคันนั้นแซงคันนี้มั่วไปหมด “รักมันมาก เธอรักมันมาก รักมันมาก ได้ชนิดา ได้”

“ปากบอกไม่รังเกียจแต่แววตาเธอมันฟ้อง ทุกครั้งที่เราเจอกัน เธอพยามหลีกเลี่ยงฉัน” แอนเดรียคิดในใจ หล่อนก็หลีกเลี่ยงพวก Black Rose ทุกคนนั่นแหละ เพื่อรักษาชีวิตรอดสานต่อภารกิจแก้แค้นให้สำเร็จ เธอต้องรอบคอบและคิดอย่างถ้วนถี่ “หม่อมฉันไม่เคยคิดเช่นนั้นเพคะ” “งั้นก็พิสูจน์สิ” แฟกเตอร์นึกสนุก แววตาของเขาเจ้าเล่ห์แพรวพราว “พิสูจน์หรือเพคะ?” เธอทวนคำพูดนั้นอีกครั้ง แฟกเตอร์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนเอ่ยต่อว่า “ถ้าอยากให้ฉันเชื่อว่าเธอไม่ได้รังเกียจกัน เธอต้องพิสูจน์” “พระองค์จะให้หม่อมฉันพิสูจน์อย่างไรเพคะ” บางทีการยอมทำตามความต้องการของเขาก็อาจเป็นทางออกที่ดีที่สุด “รับปากก่อนสิว่าจะยอมพิสูจน์” ไม่น่าไว้ใจเลย แอนเดรียจดจ้องใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ้มละไมตลอดเวลา “พระองค์ต้องการให้หม่อมฉันพิสูจน์อย่างไร กรุณาบอกหม่อมฉันก่อนเพคะ” สาวเจ้าไม่หลงกลง่ายๆ แฟกเตอร์ยิ่งท้าทายเข้าไปใหญ่ เท้าทรงพลังไล่ต้อนร่างเล็ก แอนเดรียถอยหลังหนีโดยสัญชาตญาณ “จูบฉันสิ!” คำขอที่ไม่คาดฝันว่าจะได้ยิน แอนเดรียเบิกตากว้าง เหงื่อชื้นเต็มกรอบหน้าเล็ก จูบเขางั้นหรือ? บ้าไปแล้ว… เธอไม่มีทางยอมเปลืองเนื้อเปลืองตัวกับพวกศัตรูเด็ดขาด “เงียบทำไมล่ะ ถ้าเธอจูบ ฉันจะยอมเชื่อในคำพูดของเธอ” พอเห็นเหยื่อนิ่งงัน ราชสีห์ก็ยิ่งลำพองใจ “ว่าไงแอนเดรีย?” องค์ชายหนุ่มเร่งเร้า แอนเดรียหัวใจเต้นระส่ำ ทั้งกลัวและประหม่าจนลมหายใจแทบขาดห้วง “องค์ชายไม่ควรทำแบบนี้กับนางในนะเพคะ” น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นช่างแข็งกระด้างทว่าเร้าอารมณ์คนฟังยิ่งนัก แฟกเตอร์ยักคิ้วพลางส่งยิ้มยียวน โน้มใบหน้าหล่อร้ายเข้าไปใกล้หญิงสาว “ฉันทำอะไรเหรอ?” แอนเดรียไม่เข้าใจว่าเขาต้องการสื่ออะไร หรือแค่อยากแกล้งให้เธอปวดหัวเล่น “หม่อมฉันเป็นเพียงทาสชั้นต่ำหากเทียบกับพระยศที่องค์ชายทรงมี การที่พระองค์มาเข้าใกล้หม่อมฉันแบบนี้ เกรงว่าจะไม่เหมาะเพคะ” แอนเดรียพยายามบังคับน้ำเสียงไม่ให้เดือดดาลแม้ภายในกำลังลุกเป็นไฟ “ถ้ารู้ตัวว่าเป็นเพียงทาสชั้นต่ำก็ไม่ควรต่อปากต่อคำกับฉันสิ” แฟกเตอร์ไล่ต้อนแม่นางในแสนสวยจนแผ่นหลังบางติดกำแพงอิฐสีน้ำตาลเข้ม “องค์ชาย…” แววตาเริ่มหวาดหวั่น “ในฐานะที่ฉันมีศักดิ์เหนือกว่าเธอ ฉันมีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ โดยเฉพาะกับพวกนางใน” ไม่พูดเปล่า… หลังมือหนาไล้วนกรอบหน้าสวยเผ็ดช้าๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นบีบปลายคางมนแน่น “ต่อให้ฉันอยากลากเธอขึ้นเตียงตอนนี้ ฉันก็ทำได้โดยไม่ต้องแคร์ใคร!” แววตาปีศาจร้ายลุกโชนด้วยไฟเสน่หา

"ผัวอย่างฉันทำได้ทุกอย่าง ถ้าไอ้ตัวผู้หน้าไหนเสือกมายุ่งกับเมียของฉัน ฉันระเบิดหัวมันทิ้งแน่!!!"

"ฐิติวรดา!" มือหนาจับแก้มข้างขวาที่ถูกแม่สาวร่างบางลงทัณฑ์อย่างเดือดดาล "คุณกล้าดียังไงมาตบหน้าผม" "ฉันจะทำยิ่งกว่านี้ถ้าหากคุณไม่เลิกดูถูกฉัน" เรียวปากอิ่มเม้มแน่นเพราะความโกรธ เขาเป็นใคร ถือดีอย่างไรมาใช้ถ้อยคำต่ำช้ากับเธอ "กับผมคุณตบ แต่กับมัน... คุณคงขึ้นเตียงพร้อมถวายตัวเลยสินะ!" เสียงเข้มตะคอกใส่ "คุณชยกฤต!" "ทำไม!" ดวงตาคมคายดุดัน กระชากร่างเล็กเข้าหาตัว "ปล่อยนะ จะทำอะไร ปล่อย!" ฐิติวรดาดิ้นอยู่ภายใต้อ้อมกอดของผู้ชายใจร้าย มือใหญ่บีบเรียวแขนสาวเจ้าจนบอบช้ำ แต่เธอกลับไม่ปริปากแสดงความเจ็บปวดให้เขารู้ ท่าทางแข็งกระด้างของเธอกำลังทำให้เขานึกอยากเอาชนะ เป็นแค่หญิงตัวน้อยถือดีอวดศักดิ์กับผู้ชายเยี่ยงเขา "ผมอยากรู้นักว่าไอ้ปากที่เอาแต่ร้องบอกให้ปล่อยๆ เนี่ย คุณอยากให้ปล่อยจริงหรือเปล่า" คนพูดยิ้มยั่ว "ฉันไม่เคยอยากให้คุณมาแตะเนื้อต้องตัวฉัน ปล่อย!" ดวงตากลมโตแข็งกร้าว ไม่ยอมโอนอ่อนแม้สถานการณ์จะตกเป็นรองอีกฝ่าย "งั้นมาดูกัน ว่าถ้าผมทำมากกว่าแตะเนื้อต้องตัว คุณจะรู้สึกยังไง!" "อย่านะคุณชยกฤต อย่า!"

“บอกแล้วใช่ไหมว่าให้เลิกยุ่งกับมัน” เสียงทุ้มต่ำน่ากลัว สองมือหนาบีบหัวไหล่มนกดชิดกำแพง ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกเจ็บหรือไม่ “คิดจะลองดีกับพี่ใช่ไหม” เขาไม่เคยอยากร้ายกาจกับเธอเลยสักครั้ง ถ้าหากว่ามุกดายอมลดความดื้อรั้นลงบ้าง ช่องว่างระหว่างเราคงไม่เลยเถิดมาจนถึงขั้นนี้ “ทำไมมุกต้องลองดี ในเมื่อมุกมีสิทธิ์ที่จะคบใครก็ได้” อีกแล้ว… “ลืมไปแล้วเหรอ ว่าครั้งล่าสุดที่พูดประโยคนี้กับพี่ มุกต้องแลกกับอะไรบ้าง” ภาพในอดีตที่อยากลบเลือนมากที่สุดหวนกลับมาอีกครั้ง นัยน์ตาสีเข้มเรืองรองความร้ายกาจที่ซุกซ่อนอยู่ด้านใน ไอร้อนแห่งความกรุ่นโกรธแผ่ซ่านออกมาจากร่างสูง ความรู้สึกสุดท้ายที่มีต่อกันและกันเป็นสิ่งที่เขาและเธอไม่อยากจดจำมากที่สุด ค่ำคืนเดียวที่ทำให้ความสัมพันธ์อันดีต้องพังทลายลง!

“ผมหิวน้ำ” “หะ หิวน้ำ?” “ใช่ ผมหิวน้ำ” ดวงตานั้นเริ่มปรือปรอย แก้มสากแดงก่ำเหมือนคนเมาเหล้า “ผมอยากดื่มน้ำ” “บนรถฉันไม่มีน้ำหรอกค่ะ ถ้าอยากดื่มคุณก็ต้องซื้อเอา” แพรพลอยโล่งอกที่เขาไม่คิดทำร้ายเธออย่างที่หวาดระแวง “ไม่จำเป็นต้องซื้อ บนรถคุณมี” “ไม่มีค่ะ ฉันไม่พกน้ำดื่ม” “คุณมีน้ำครับ” “คุณจะเถียงฉันให้ได้อะไรขึ้นมา ฉันเป็นเจ้าของรถนะ ฉันบอกว่าไม่มีก็คือไม่มีสิ คุณนี่มัน อ๊ะ! คุณเจษ” เจษฏาสอดมือเข้าใต้กระโปรงสีหวานแล้วรั้งแพนตี้ตัวจิ๋วเป็นเส้นตรงให้เสียดสีกับติ่งเนื้ออ่อนไหวของผู้หญิง “น้ำที่ผมอยากดื่มไม่มีขายที่รัก” รอยยิ้มร้ายกาจเชื่อมโยงกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มส่งตรงมาที่เธอ ถึงตอนนี้แพรพลอยเข้าใจแล้วว่าเขาหมายถึงน้ำอะไร “ใช่ครับ ผมอยากดื่มน้ำของคุณ” ชายหนุ่มหลุบตามองหว่างขาเรียวที่ตอนนี้ถูกมือของเขาจับแยกออกเล็กน้อย “มะ ไม่ คุณจะบ้าเหรอ นี่มันในรถนะ”

“จูบไม่ได้เรื่องงั้นหรือ” คนถูกสบประมาทหัวเราะเสียงสูง ดูพูดเข้า ทำเป็นมาว่าเธอจูบไม่ได้เรื่องแต่ก็เคลิบเคลิ้มจนแทบไม่อยากปล่อย “ถ้าฉันจูบไม่ได้เรื่องปากคุณก็ห่วยแตกเหมือนกัน” คนโมโหเชิดหน้าต่อว่า “อย่าเพิ่งรีบตัดสินถ้ายังไม่รู้จักผมดีพอ” ธนภพสืบเท้าแกร่งไล่ต้อนร่างบาง นัยน์ตาเสือร้ายทอประกายวาววับ “ปากของผมทำอะไรได้มากกว่าที่คุณคิด”

“พูดแบบนี้ แสดงว่าอยากไปเป็นของมันมากงั้นสิ” “ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องปฎิเสธผู้ชายดีๆ อย่างเขา” ฉันเชิดหน้าตอบกลับ มือหนาอีกข้างบีบแก้มของฉันอย่างไม่ปราณี “จะบอกอะไรไว้อย่างนะเปียโน” “…” “เธอคิดเหรอว่าที่ฉันเฝ้าทนุถนอมเธอ เพื่อต้องการส่งต่อให้ผู้ชายคนอื่น” “พะ พี่อชิ” ฉันเผลอเรียกเขาในแบบเดิม “อย่าฝัน! ฉันไม่มีวันยกเธอให้ใครเด็ดขาด!” อชิประกาศกร้าว

เมื่อหัวใจอันแข็งแกร่งอ่อนไหวให้กับเด็กสาวในปกครอง จอมทัพ เมอร์ริสัน จำต้องสวมวิญญาณเป็นเทพบุตรร้ายเพื่อครอบครองเรือนร่างแสนหวานของ ปลายรุ้ง “คุณทัพเป็นผู้ใหญ่ซะเปล่าแต่ชอบรังแกเด็ก” ปลายรุ้งทำหน้ากระเง้ากระงอดหลังถูกเขาสำเร็จโทษอย่างเอาแต่ใจ “ก็เด็กคนนี้น่ารังแก” ไม่พูดเปล่า จอมทัพหอมแก้มนวลเต็มฟอด กอดกระชับร่างน้อยอย่างหวงแหน ความรู้สึกอิ่มเอมแผ่ซ่านล้นอก รู้สึกเป็นผู้ชายเต็มตัวยามได้สวมกอดผู้หญิงคนนี้ แต่แล้วอารมณ์เปี่ยมสุขเป็นอันต้องพังทลายลง เมื่อมือถือของปลายรุ้งมีสายเรียกเข้าดังขึ้น ร่างบางทำท่าจะลุกไปหยิบหากก็ช้าไปกว่าคนตัวโตที่เดินลิ่วไปแบบไม่แคร์ว่าตัวเองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า สันกรามขบแน่น รายชื่อคนโทร. เข้ากระตุ้นอารมณ์หึงหวงให้ลุกพรือขึ้นมาอีกครั้ง “ที่งานเลี้ยงยังไม่หนำใจใช่ไหม ถึงได้ให้เบอร์ติดต่อกับมัน!” ตะคอกถามเสียงเข้ม ปลายรุ้งหน้าซีดเป็นไก่ต้ม เธอพลาดที่ให้เบอร์โทรศัพท์กับริคคาโด ไม่คิดว่าเขาจะโทร.เข้ามาตอนนี้ นี่มันจังหวะนรกชัดๆ “เงียบทำไม ตอบมาสิ!” ยิ่งเห็นหล่อนเงียบเขาก็ยิ่งโกรธ ปามือถือเจ้าปัญหาอัดกำแพงตกแตกกระจายเกลื่อนพื้น “คุณทัพทำเกินไปแล้วนะคะ!” ปลายรุ้งปากคอสั่น สองมือกำหมัดแน่น “หึงหวงอะไรก็ช่วยมีขอบเขตบ้าง” เสียงหวานต่อว่า จอมทัพแค่นเสียงหัวเราะ “เธอเองก็ควรมีขอบเขตเหมือนกัน เตือนตัวเองให้หนักๆ ว่าอยู่ในฐานะอะไร อย่าริมีชู้หรือคิดนอกใจฉันเด็ดขาด!” “คุณทัพพูดจาน่าเกลียด” ปลายรุ้งน้ำตาคลอ น้อยใจที่เขาพูดราวกับเธอเป็นผู้หญิงไร้ยางอาย “น่าเกลียดตรงไหน? ผัวเตือนเมียให้รู้จักหักห้ามใจ จะได้รู้ว่าควรหรือไม่ควรทำสิ่งใด” “แต่รุ้งยังไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น” ปลายรุ้งเถียง “งั้นต้องรอให้ทำก่อนใช่ไหมถึงจะพูดได้” จอมทัพตีความไปอีกแบบ “คุณทัพ!” เธอเหนื่อยจะพูดกับคนบ้าอย่างเขาแล้วนะ “จำไว้นะปลายรุ้ง คนอย่างไอ้จอมทัพไม่ใช่ผู้ชายที่เธอจะมาล้อเล่นกับความรู้สึก ถ้าคิดจะเอาเขามาสวมใส่บนหัวฉันล่ะก็…” ชายหนุ่มแสยะยิ้มร้าย “เธอได้ครางตายอยู่ใต้ร่างฉันแน่!!!”

“โอ๊ย เจ็บนะ!” จู่ๆ เขาก็บ้าดีเดือดกระชากแขนฉันให้เข้าหาตัว ลมหายใจอุ่นร้อนที่ได้สัมผัสมันเจือปนไปด้วยความโกรธล้วนๆ “ดี อยากให้เจ็บ เธอไม่มีสิทธิ์ไปห่วงความรู้สึกของใครทั้งนั้นในเมื่อเธอเป็นคนเดินเข้ามาหาฉันเอง” นูโวเอ่ยเสียงเข้ม ดวงตาคู่นั้นจ้องหน้าฉันราวกับโกรธแค้นมาเป็นสิบชาติ เขาคงหมายถึงเรื่องที่ฉันบอกจะจีบเขาให้ติดสินะ “เป็นเธอเองไม่ใช่เหรอที่ประกาศชัดเจนว่าจะเอาฉันเป็นแฟนให้ได้ แล้วไง? พอเจอถ่านไฟเก่าก็คิดชิ่งกันไปง่ายๆ หรือไง” นูโวแสยะยิ้ม ให้ตายเถอะ ฉันไม่ชอบสีหน้าท่าทางของเขาในตอนนี้เลย มันดูน่ากลัวและไม่น่าอยู่ใกล้ ยิ่งตอนนี้เราทั้งคู่กำลังอยู่ในมุมมืดที่ลับสายตาคนด้วยแล้ว ฉันคิดว่าฉันไม่ควรยั่วโมโหเขา “ก็… ก็ตอนนั้นฉัน… เอ่อ ฉัน” “ใจง่ายว่ะ!” “ว่าไงนะ?” ฉันถามเสียงสูง “นายพูดว่าอะไร” “ฉันบอกว่าเธอใจง่าย โคตรง่ายเลย อยู่กับฉันก็หวั่นไหวพอไปอยู่กับไอ้เวรนั่นก็แอบปันใจให้มัน เหอะ ผู้หญิงอะไรวะ โลเลชะมัด!” ใบหน้าหล่อเหลาสะบัดไปตามแรงตบของฝ่ามือเล็ก ฉันพิพากษาคำพูดเน่าๆ ของเขาด้วยการลงทัณฑ์บนแก้มสาก เขาสมควรได้รับมันแล้ว ผู้ชายปากมอมแบบนี้มันสมควรแล้ว “นี่เธอกล้าตบฉันเหรอ?” ดวงตาคมกริบโกรธจัด แต่เชื่อเถอะว่าความโกรธของเขามันไม่ได้ครึ่งเท่าที่ฉันรู้สึกหรอก

“คุณอาปล่อยหนูนะ ปล่อยนะ ปล่อย!” แควก! “ไม่นะคุณอา ไม่!” ชินภัทร์ฉีกกระชากกระโปรงตัวสวยลายลูกไม้ออกจากร่างบาง เหวี่ยงมันไปทางด้านหลัง ไม่แคร์ว่ามันจะไปตกอยู่ตรงส่วนไหนของห้อง “มันถึงเวลาที่อาจะทวงคืนทุกความรู้สึกของอาแล้วมัทนา” น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบบอกข้างหูสาวน้อย

“คะ คุณเกียร์ ไม่ค่ะ ไม่” สติน้อยนิดสั่งให้ต่อต้านและผลักไส พิมพ์ชนกเริ่มดิ้นอีกครั้ง “อย่าปฏิเสธเลยยิหวา แค่มองตาก็รู้ว่าเธอไม่ได้รังเกียจฉัน” เขามั่นใจว่าหล่อนไม่ได้รังเกียจอย่างปากว่า ใช่… เธอไม่ได้รังเกียจเขา แต่กระนั้นก็ไม่อาจปล่อยกายให้เขาเชยชมง่ายๆ เขาเป็นใคร เธอเป็นใคร สถานะของเราสองคนแตกต่างกันเกินไป เธอไม่อยากได้ชื่อว่ากินบนเรือนขี้รดบนหลังคา อาศัยพึ่งใบบุญเขาก็ต้องรู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว “คุณเกียร์ปล่อยยิหวาเถอะนะคะ ยิหวาขอร้อง” พิมพ์ชนกร้องขอเสียงสั่น น้ำตาปริ่มล้นจวนจะไหลอยู่รอมร่อ “หยุดร้องเดี๋ยวนี้ยิหวา!” เกียร์ชักหงุดหงิดที่คนใต้ร่างทำเหมือนไม่ต้องการเขา ทั้งๆ ที่ผู้ชายอย่างเขาเพรียบพร้อมด้วยฐานะและชาติตระกูล เกียร์พันธนาการข้อมือเล็กทั้งสองข้างด้วยฝ่ามือเพียงข้างเดียว ใช้มือที่ยังว่างอยู่จับปลายคางให้หล่อนหันมาสบตา “บอกฉันยิหวา เธอต้องการสิ่งใดฉันพร้อมหามาให้ทุกอย่าง ขอเพียงแค่เธอยอมฉัน ยอมเป็นผู้หญิงของฉัน แล้วเธอจะสุขสบายไปทั้งชาติ” เกิดมาจนอายุขึ้นเลขสามไม่เคยสักครั้งที่จะอ้อนวอนให้ผู้หญิงคนไหนมานอนด้วย เพียงกระดิกนิ้ว สตรีมากหน้าหลายตาก็พร้อมกระโดดขึ้นเตียงบรรเลงเพลงสวาทไปพร้อมกับเขา ผิดกับสาวเอเชียหน้าหวานคนนี้ พิมพ์ชนกทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง เพียงได้ทอดมองก็อยากครอบครองเป็นเจ้าของ ยิ่งใกล้ชิดก็ยิ่งรักและหวงแหน ต่อให้ต้องแลกกับทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ เขาก็พร้อมหามาประเคนตรงหน้าเธอ ขอเพียงหล่อนยินยอมพร้อมใจไปกับเขา ยอมเป็นดอกไม้งามข้างกายอสูรตลอดไป “ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณทั้งนั้น” พิมพ์ชนกคิดว่าเขาดูถูกศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงโดยการยกเงินทองมาหลอกล่อ คนหยิ่งทะนงกัดฟันตอบ แววตาอ้อนวอนเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นแข็งกระด้าง “ดี! ไม่ต้องการก็ดีเหมือนกัน งั้นฉันจะได้กินเธอให้หนำใจ เอาให้เธอสำนึกว่าไม่ควรไปทำตัวสนิทสนมกับผู้ชายหน้าไหนอีก!” “คุณเกียร์ อย่านะ ปล่อย”

พิชญะ: บางครั้งความผิดพลาดก็เป็นบ่อเกิดแห่งความรู้สึกดีๆ แพทริเซีย: ทั้งคุณและเขาไม่มีใครรักฉันจริงสักคน “คุณพิชญะตั้งสติหน่อย อย่าทำแบบนี้ ปล่อยนะ ช่วยด้วย! คุณเมาแล้วนะคะ ปล่อยนะ!” หญิงสาวหวาดกลัวจนเนื้อตัวสั่นเทา รู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจลงไปทุกที “ผมจะทำให้คุณรู้ว่าคนอย่างผมก็มีดีไม่น้อยไปกว่าไอ้มาร์ติน!” เสียงเข้มกระชากใส่ “ไม่นะ… อย่าทำแบบนี้ ปล่อยฉันคุณพิชญะ ปล่อยฉัน!” แพทริเซียน้ำหูน้ำตาไหล มือหนาเริ่มดึงทึ้งกางเกงชีฟองราคาแพงของเจ้าหล่อน “คุณพิชญะ โอ๊ย!” แม้น้ำเสียงของเธอจะน่าสงสารเพียงใดหากในเวลานี้กลับใช้ไม่ได้ผลกับคนอย่างเขา ทุกถ้อยคำของแพทริเซียดังสะท้อนก้องตอกย้ำถึงความพ่ายแพ้ เขายอมรับว่าโกรธกับวาจาที่สาวเจ้าพ่นใส่ เธอเป็นใคร? กล้าดียังไงมาดูถูกเขาแบบนี้! “ไม่!!!” เสียงเข้มตะคอก น้ำหนักที่เขากดข้อมือเรียวนั้นเจ็บจนร้าวไปถึงกระดูก “ในเมื่อคุณกล้าปากดีผมก็จะสั่งสอนให้คุณรู้ว่าไม่ควรมาลองดีกับคนอย่างผม” “ฉันขอโทษคุณพิชญะ ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้น ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะ อย่าทำแบบนี้เลย นะคะ” ดวงตาสุกใสที่เขาเคยเห็นแต่ความอ่อนโยนบัดนี้ถูกแทนที่ด้วยความกลัว น้ำใสๆ รินรดอาบแก้มนวล วูบแรกของความรู้สึกเขาอยากจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ แต่พอนึกถึงใบหน้าของมาร์ตินผสมผสานกับที่เธอพูดจาปกป้องเทิดทูนอีกฝ่ายราวกับว่าเขามันเป็นสัตว์นรกหัวใจก็ปวดแปลบ อีกทั้งฤทธิ์สุราที่ดื่มเข้าไปนั้นกำลังต่อต้านด้านดีงามไม่ให้บังเกิด ความมืดบอดในจิตใจผลักดันให้พิชญะเลือกที่จะทำสิ่งไม่สมควร “ผมจะทำลายทุกอย่างที่เคยเป็นของไอ้มาร์ติน” เรียวปากหยักเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม “ไม่นะคะ… ฉันไม่เคยเป็นของเขา อย่าทำกับฉันแบบนี้” แพทริเซียส่ายหน้าทั้งน้ำตา “แต่คุณก็เคยเป็นคู่หมั้นของมัน! และที่สำคัญคุณรักมัน ผมจะทำลายทุกอย่างที่มันเคยได้”

มาร์ติน: คุณเลือกที่จะเดินเข้ามาในชีวิตของผมเอง อย่าหวังว่าจะได้จากไปง่ายๆ! น้ำเพชร: ฉันเกลียดคนเห็นแก่ตัวแบบคุณที่สุด! “คุณจะลงดีๆ หรือจะให้ผมอุ้มขึ้นไป” มาร์ตินเหลือบตามองคนข้างกาย เจ้าหล่อนนั่งนิ่งไม่ยอมขยับ “คุณกลับไปได้แล้ว” เสียงหวานขับไล่ คนฟังขมวดคิ้ว “คุณไม่มีสิทธิ์มาไล่ผม” ชายหนุ่มหัวเสีย “คอนโดฯ นี้มันเป็นเงินของผม ผมมีสิทธิ์อยู่” “ถ้าอย่างนั้นฉันจะเป็นฝ่ายไปเอง” น้ำเพชรมองเขาตาขวางก่อนจะเปิดประตูรถแล้วรีบวิ่งหนี แต่ก็ช้าไปกว่าคนตัวโตที่ก้าวยาวๆ เพียงไม่กี่ก้าวก็สามารถประชิดตัวเธอได้อย่างง่ายดาย “เรามีเรื่องต้องคุยกัน คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น” สายตาของมาร์ตินฉายชัดว่าไม่พอใจ “นั่งคุยหรือนอนคุยกันแน่ อย่าคิดนะว่าฉันรู้ไม่ทันคุณ” น้ำเพชรหยัน “คราแรกผมตั้งใจว่าจะนั่งคุยแหละ แต่ดูทรงความดื้อด้านของคุณแล้วเห็นทีคงได้นอนคุยมากกว่า” ชายหนุ่มแสยะยิ้ม ออกแรงกระชากร่างบอบบางให้เดินตามตน “ปล่อยนะคุณมาร์ติน โอ๊ย! เจ็บ ปล่อยสิ”

ความใกล้ชิดอันเป็นบ่อเกิดแห่งความสัมพันธ์อันแนบแน่น แต่ต่างด้วยฐานะและชาติตระกูล “ท่าทางคุณหนูมันดูเหนื่อยล้าไม่เบา ไง… กินข้าวเสร็จแล้วไปทำอะไรกันต่อล่ะถึงได้อ่อนเพลียจนกลับบ้านมืดค่ำแบบนี้!” คนพูดขบกรามแน่น จอมขวัญเบิกตากว้าง “พูดบ้าอะไรณพชัย นายมันจะมากเกินไปแล้วนะ!” หญิงสาวเกลียดเหลือเกินกับท่าทีร้ายกาจและคำพูดหยามเกียรติของเขา “น้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่คุณหนูทำ มีผัวอยู่ทั้งคนแต่ยังกล้าที่จะไปกับชายชู้ คิดนอกใจกันได้ลงคอ ทำไมครับ อยากเปลี่ยนรสชาติ เปลี่ยนกลิ่นใหม่มากใช่ไหม บอกสิ! จะให้เอาท่าไหน ดิบเถื่อนยังไงก็ขอให้บอก ไอ้ณพคนนี้มันจัดให้เมียรักได้หมดแหละ ไม่ต้องเที่ยวไปนอนแบให้คนอื่นเขาเอา!”

“อย่าคิดที่จะหนีฉัน” น้ำเสียงเข้มกดนิ่ง “นายมันบ้า! เลว! ฉันเกลียดนาย!” น้ำตารินไหลอาบแก้ม “หึ อยากเกลียดก็เกลียดไป เพราะไม่ว่ายังไง เธอก็เป็น ‘ผู้หญิง’ ของฉันอยู่ดี” รอยยิ้มเหยียดอย่างผู้ชนะ

เขา คือคนที่เธอรักสุดหัวใจ แต่ เธอ คือเมียที่เขาไม่ต้องการให้อยู่ในชีวิต! “คุณจะไปไหนคะ?” เจ้าสาวคนสวยเอ่ยถามหลังเห็นสามีป้ายแดงกระชากโบว์ตรงคอเหวี่ยงทิ้งพื้นแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องหอ “ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีเธอ” ธนาคิมพูดเสียงดัง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง หัวใจคนมองเจ็บช้ำ ปวดร้าวราวกับถูกอุ้งมือมัจจุราชบีบคั้น “คุณคิมอย่าไปเลยนะคะ คืนเข้าหอเขาไม่ให้บ่าวสาวออกจากห้อง” เสียงหวานร้องขอ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงไม่รีรอที่จะทำตามคำขอนั้น ยิ่งคนขอเป็นสตรีหน้าหวานน่าพิศมัย คงไม่ยากหากจะหว่านล้อมหัวใจผู้ชายให้อยู่ในกำมือ แต่ทฤษฏีเหล่านั้นใช้ไม่ได้กับธนาคิม เขาสลัดมือเรียวทิ้งอย่างไร้เยื่อใย “ผู้หญิงเห็นแก่ตัวอย่างเธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากฉันทั้งนั้น!” น้ำเสียงแข็งกระด้างกดต่ำในลำคอ ยิ่งเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มทำตัวใสซื่อเขาก็ยิ่งเกลียด “คุณคิมอย่าไป” มะลิลาวิ่งไปกอดเอวเขาเอาไว้ ซบใบหน้าเปื้อนน้ำตาแนบลงบนแผ่นหลังแกร่ง “โอ๊ย!” แต่คนใจแข็งผลักไสร่างเล็กกระเด็นไปไกล ศีรษะทุยกระแทกขอบโต๊ะเครื่องแป้งอย่างแรง เลือดเหนียวข้นไหลซึมระกรอบหน้าหวานมากองรวมอยู่ที่ ปลายคาง หยดสีแดงเปรอะเปื้อนชุดเจ้าสาวแสนบริสุทธิ์ มะลิลาค่อยๆ แตะนิ้วมือสัมผัสบาดแผลบนหน้าผาก อาการเจ็บจี๊ดรวดร้าว แต่นั่นไม่เท่ากับหัวใจดวงน้อยที่แหลกสลายยามได้ยินถ้อยคำเลือดเย็นของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี “เอาเลือดชั่วออกซะบ้าง เธอจะได้มีจิตสำนึกมากขึ้น!”

เมื่อ ‘รัก’ จึงต้อง ‘ล่า’ แล้วถ้าลองได้ ‘ล่า’ มันก็จำเป็นต้อง ‘ร้าย’ "การที่ต้องเห็นผู้หญิงของตัวเองลดตัวลงไปปกป้องชายอื่นต่อหน้าต่อตา เธอคิดว่ามีอะไรที่จะทำให้ฉันคลั่งได้มากกว่านี้อีกไหม" ทุกครั้งที่เขาเอ่ยคำว่า ‘คลั่ง’ ออกมา มันแสดงให้เห็นชัดว่าเขาโกรธมากจริงๆ "แต่ไม่เป็นไร... ในเมื่อเธอกล้าอวดดี ฉันก็มีวิธีจัดการในแบบของฉัน" ริคคาโดกรีดยิ้มร้ายแต่พราวน้ำฟ้าไม่มีทางเห็น เขาจับหัวไหล่มนทั้งสองข้างบังคับให้ร่างบางหันหน้าไปทางด้านซ้าย จากนั้นก็ยื่นมือจ่อรีโมตเล็กๆ ตรงไปที่กำแพงสีอิฐ เสียงระบบอิเล็กทรอนิกส์ดังเฉียดแก้มใส พราวน้ำฟ้าแปลกใจ แต่เพียงเสี้ยววินาที… ความแปลกใจที่มีก็เปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวและสะพรึงขวัญขั้นสุด เมื่อกำแพงสีอิฐที่เห็นอยู่ทุกวันค่อยๆ แยกออกจากกันอย่างช้าๆ "คุณ!" ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หัวใจดวงน้อยแทบหยุดเต้น ภาพที่เห็นตรงหน้าคือตู้ใส่อุปกรณ์เล่นสวาทครบครัน! "ยินดีต้อนรับสู่ นรก ของฉัน!"

“จะไปไหน จะไปอ่อยไอ้หน้าอ่อนนั่นอีกหรือไง” เสียงห้าวไม่พอใจ “ใช่! ฉันจะไปอ่อยผู้ชายคนอื่น นี่ใช่ไหม คำตอบที่คุณอยากได้ยิน พอใจหรือยังล่ะ!” เมื่อพูดไปก็หาว่าแก้ตัว สาวเจ้าเลยเลือกที่จะประชดเสีย แต่หารู้ไม่ว่ายิ่งเธอพูดแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับเอาน้ำมันไปราดรดบนกองไฟ และเป็นไฟที่เต็มไปด้วยความ หึงหวง เสียด้วย! “งั้นก็เสียใจด้วย! เพราะว่าคืนนี้ฉันจะใช้สิทธิ์ในความเป็นผัวหาความสุขจากเธอทั้งคืน ถ้าอยากไปอ่อยใครก็คงต้องรอให้ฉันอิ่มหนำในตัวเธอก่อนนะที่รัก…” เซนยักคิ้ว รั้งร่างเล็กเข้าสู่อ้อมแขน ก่อนจะตระหวัดขึ้นอุ้มเดินไปยังเตียงกว้าง “ปล่อยนะคุณเซน! ปล่อย” นาเดียพยายามทุบตีไปตามตัวของชายหนุ่ม เซนกักร่างอ้อนแอ้นไว้อย่างแน่นหนา มือหนาล็อคข้อมือเล็กเอาไว้ทั้งสองข้าง “ตอนนั้นที่ฉันกินเธอครั้งแรก… เธอยังคงเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสา แต่มาวันนี้เธอโตแล้ว ฉันเองก็อยากจะรู้เหลือเกิน… ว่าเธอ… จะมีรสชาติเหมือนเดิมหรือเปล่า” เสียงเข้มแหบห้าว ยิ่งได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากร่างเล็กที่ลอยเข้ามาแตะปลายจมูก คนเมาอยู่นิดหน่อยก็ยิ่งควบคุมสติตัวเองไม่อยู่ “ปล่อยนะ! ฉันเกลียดคุณ รังเกียจ! อย่ามาจับตัวฉัน!” นาเดียมองใบหน้าคมคายอย่างเดียดฉันท์ “หึ… คืนนี้ฉันจะทำยิ่งกว่าจับอีก ฉันจะสอด ฉันจะใส่ ฉันจะดูด เลีย ขบ เม้ม ขยำ ขย่ม กระแทก กระทั้น! เอาให้เธอพรุนจนเดินไปอ่อยใครไม่ได้เลยเป็นไง” นาเดียเบิกตากว้างกับคำพูดที่คนเบื้องบนพ่นใส่ และเธอรู้ดีว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเอ่ยมันไม่ใช่แค่ขู่ แต่ผู้ชายคนนี้ทำจริง!!!

“ไปไหนมา?!” น้ำเสียงเข้มกระชากถาม แววตาดุดันน่ากลัว “ช็อปปิ้งค่ะ” หล่อนตอบสั้นๆ เดินไปดื่มน้ำในครัว เควินตามไปถามต่อ “แล้วทำไมโทรไปไม่รับสาย พี่กลับบ้านมาไม่เจอรู้ไหมว่าเป็นห่วง” เขาหงุดหงิด แทนที่จะอยู่บ้านคอยแทคแคร์สามี นี่อะไร ออกเที่ยวจนกลับดึก หนำซ้ำยังใส่กระโปรงสั้นอีก “แล้วทำไมแต่งตัวแบบนี้ เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าใส่สั้น!” “ก็ตอนนี้ไม่อวบแล้ว ผอมแล้วก็อยากโชว์บ้าง” ณิชาหน้ามู่ เขานี่ยังไง เธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งนะ พอสวยขึ้นความมั่นใจก็ตามมา อยากลุกขึ้นมาแต่งตัวเซ็กซี่บ้างอะไรบ้าง เธอผิดตรงไหน? “ผอมแต่เอวน่ะสิ นมกับตูดยังใหญ่อยู่ ใส่สั้นแบบนี้ก้มทีเห็นไปถึงข้างใน ถอดออกเดี๋ยวนี้เลย พี่ไม่ชอบ!” “คนบ้า! พูดจาน่าเกลียด”

“รั้งรออะไรล่ะจ๊ะเมียจ๋า ผัวรอนานแล้วน้า รีบๆ ขึ้นเตียงมาเล่นผีผ้าห่มกันเร็ว” พูดพลางตบมือลงบนเตียงเป็นการเชิญชวน พิมพ์ดาวยืนตัวลีบตัวแบนติดกำแพง หากสิงกำแพงได้หล่อนคงทำไปแล้ว ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาให้เขาทอดมองอย่างหื่นๆ “ฉันจะนอนที่โซฟา” ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟากำมะหยี่ ชรันยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ ยิ่งเห็นแม่เมียตัวดีทำหน้าเหมือนกลัวตายก็ยิ่งรู้สึกสนุก พานให้อยากแกล้งอยู่ร่ำไป “ไอ้บ้าปล่อยฉันนะ!” พิมพ์ดาวกรีดร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ ผู้ชายตัวโตก็ช้อนมือสอดใต้ร่างแล้วอุ้มเธอเดินลิ่วไปที่เตียง โถมกายแนบชิดจนไม่เหลือช่องว่างให้อากาศเล็ดรอดผ่าน ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หวาดกลัวกับรอยยิ้มมาดร้ายของเขา “ไม่เอาน่าที่รัก คืนเข้าหอบ่าวสาวเขาต้องแนบชิดกันแบบนี้” สะโพกแกร่งส่ายบดกับช่วงล่างของเธออย่างจาบจ้วง ต้องการยั่วให้สาวเจ้าโกรธ ซึ่งมันได้ผลดีเกินคาด “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้าชรัน ปล่อยสิโว๊ย!” สองมือระดมทุบอกกว้างไม่ยั้ง ชรันเงยหน้าระเบิดเสียงหัวเราะลั่นห้อง “ปล่อยในหรือจ๊ะเมียจ๋า” แววตาหยอกเย้าคนใต้ร่าง พิมพ์ดาวเกลียดนักผู้ชายเจ้าเล่ห์เพทุบาย นิสัยมักง่ายตั้งแต่เด็กยันโต “ปล่อยในบ้านป้าคุณสิ นี่แหน่ะ” เข่าบางกระทุ้งใส่อาวุธลับคนเบื้องบน ชรันถึงกับจุกเสียดไปไม่เป็น ต้องยอมปล่อยภรรยาจอมแสบเพราะทนพิษความเจ็บไม่ไหว นอนคดตัวงอเป็นกุ้งดิ้นพล่านอยู่บนเตียง “สมน้ำหน้าไอ้ควายรัน!” บ้าฉิบ หล่อนกล้าด่าเขาว่าไอ้ควายเชียวหรือ เหิมเกริมเกินไปแล้ว

เพราะรักในอดีตทำให้เขาฝังใจเจ็บ เขาจึงมองเธอเป็นเพียงผู้หญิงไร้ค่าคนหนึ่งเท่านั้น... “มันให้อะไรเป็นการตอบแทนล่ะ” ร่างบางหยุดชะงักการดิ้นรน สบมองนัยน์ตาของอีกฝ่าย “คุณหมายความว่ายังไง?” “คนอย่างเธอน่ะหรือจะยอมทำอะไรให้ใครง่ายๆ โดยไม่ได้รับสิ่งตอบแทน ไอ้เกรย์มันให้อะไรเธอ เงินใช่ไหม มันให้เงินเธอใช่ไหม” คนตัวเล็กเจ็บร้าว ในสายตาเขาเธอเป็นผู้หญิงหิวเงินมากใช่ไหม “ถ้าฉันพึงพอใจใครสักคน ก็ไม่จำเป็นต้องได้อะไรตอบแทนทั้งนั้น!” มารีญาเลือกประชดกลับ ซึ่งหารู้ไม่ว่ายิ่งทำให้ชายหนุ่มโกรธเคือง “หมายความว่าเธอพอใจมันใช่ไหม!” เขากระชากร่างเล็กเข้าหาตัว “ฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณทุกเรื่อง ปล่อยได้แล้ว” มารีญาบิดข้อมือจนหลุดจากการเกาะกุม หญิงสาวรีบหันหลังเตรียมหนี แต่มีหรือที่คนร้ายกาจจะปล่อยออกไปง่ายๆ “ปากดี อวดเก่งไม่มีเปลี่ยนจริงๆ” วาจานั้นดูคล้ายกำลังหมดความอดทนเข้าไปทุกที “ปล่อยนะ โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ แล้วนี่จะพาฉันไปไหน ปล่อยนะคุณคริส!” มารีญาร้องตลอดทางที่ถูกเขากระชากลากถู ดูเหมือนเส้นทางที่เขาพาหล่อนมานั้นจะไร้ซึ่งผู้คนโดยสิ้นเชิง เธอได้ยินเพียงเสียงเพลงเบาๆ ลอยมาจากงานด้านในเท่านั้น “อะไรกันคุณคริส ฉันไม่ไปนะ ฉันจะกลับไปหาคุณเกรย์” หล่อนพูดไปแบบนั้นเอง ความจริงคืออยากอยู่ให้ห่างเขามากกว่า “ว่าไงนะ?!” คริสกัดฟันกรอด จับร่างบอบบางยัดเข้าไปในรถคันหรูอย่างเร็ว “งั้นเธอก็ยิ่งต้องไปกับฉัน” ชายหนุ่มรู้ทางหนีทีไล่เป็นอย่างดี ในเมื่อโรงแรมแห่งนี้เป็นหนึ่งในธุรกิจของตระกูล โรงจอดรถสำหรับผู้บริหารระดับสูง ไม่เคยมีใครได้ใช้บริการนอกจากเขาคนเดียวเท่านั้น “คุณคริส นี่… ปล่อยนะ!” มารีญาพยายามดันกายใหญ่ที่ยืนบังทางออก เขากดร่างเธอเข้าไปในรถอีกครั้ง “อย่าลงมา ไม่งั้นฉันจะจับเธอแก้ผ้าตรงนี้แหละ!”

“นี่คุณแค้นฉันมากหรือคะถึงได้ตามล่ากันขนาดนี้ ถ้าโกรธที่ฉันทำร้ายคุณ โอเคฉันขอโทษ” ศนันธฉัตรเลือกที่จะเป็นฝ่ายเอ่ยคำขอโทษเพื่อให้เรื่องทุกอย่างมันจบ “คุณคิดว่าคำขอโทษมันลบล้างทุกอย่างได้งั้นหรือ” “เท่าที่จำได้ฉันไม่ได้ทำร้ายคุณจนสาหัสถึงขนาดแค่คำขอโทษไม่เพียงพอ” เสียงหวานตอกกลับ “ใช่ แต่ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น ความรู้สึกของผมต่างหากที่ลบล้างด้วยคำขอโทษไม่ได้” เขาปรารถนาเธอถึงเพียงนี้ ลงทุนสืบหาข้อมูลต่างๆ ไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลยเพราะไม่อาจลบภาพของเจ้าหล่อนออกจากใจได้ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก และรุนแรงจนเขาประหลาดใจ ทั้งชีวิตที่มีหญิงงามมากมายรายล้อมไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาเอาจิตวิญญาณไปผูกติดไว้กับใคร จนกระทั่งมาเจอกับศนันธฉัตร หญิงสาวทำให้เขาอยากครอบครอง และอยากเก็บเรือนร่างนุ่มนิ่มไว้เพียงลำพัง! “ความรู้สึกอะไรของคุณ” เธอไม่เข้าใจ ผู้ชายคนนี้ต้องการจะทำอะไรกันแน่ “ก็ความรู้สึกที่อยากได้คุณมาครอบครองยังไงล่ะ”

“ไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!” “ไม่เปลี่ยน!” เมษยาเสียงแข็ง ที่ผ่านมาเธอชนะมาตลอด เรื่องอะไรจะยอมทำตามคนเอาแต่ใจอย่างเขา ฝันไปเถอะ! “เลือกเอานะว่าจะยอมไปเปลี่ยนดีๆ หรือจะให้พี่จับเธอฉีดยาตรงนี้!” สายตาของเขาจริงจังและคุกคามจนร่างบางหวั่นเกรง คำว่า ‘ฉีดยา’ เป็นที่รู้โดยทั่วกันว่าหมายถึงเรื่องอะไร ชนิดาตาโต ไม่คิดว่าคนอ่อนโยนอย่างวัชระพอมีภรรยาแล้วจะหวงหนักถึงปานนี้ “ไอ้คนบ้า! ไปเปลี่ยนก็ได้”

อดีตที่โหดร้ายทำให้เขาต้องคิดบัญชีแค้นกับเธออย่างสาสม! “คงรอให้มันมารับจนตัวสั่นสินะ คิดเหรอว่ามันจะช่วยเธอได้มุกดา เธอคิดเหรอว่าไอ้กระจอกอย่างมันจะพาเธอหนีไปจากฉันได้ หะ!” ธีภพตะโกนถามเสียงดุดัน คำพูดของวราลีตอกย้ำว่าสิ่งที่เจ้าหล่อนว่าไว้ไม่มีผิด ศรุตเตรียมวางแผนพาแม่นกน้อยบินหนีไปจากเขา “คุณเป็นบ้าอะไรของคุณ ฉันยังยืนอยู่ตรงนี้ไม่ได้หนีไปไหนเลยสักนิด!” มุกดาไม่พอใจที่เขามาอาละวาดใส่ตน “แล้วไอ้คลิปเสียงเวรนี่มันหมายความว่ายังไง” มือหนาชูมือถือเครื่องบางเฉียบขึ้นตรงหน้า “มันบอกว่ามันรักเธอ มันกำลังเตรียมตัวจะพาเธอไปจากที่นี่ ไปจากฉัน!” “แล้วฉันไปหรือยัง ฉันก็ยังอยู่ให้คุณย่ำยีอยู่ทุกวันยังจะต้องการอะไรอีก!” “แต่ใจของเธอมันพร้อมไปเสมอใช่ไหมมุกดา เธอรอเวลาที่จะไปจากฉันใช่ไหม ตอบมาสิ ตอบมาสิวะ!” มือหนากระชากแขนเรียวแล้วเขย่าร่างเล็กไปมา “ฉันเจ็บนะคุณธีภพ ฉันเจ็บ โอ๊ย!” หญิงสาวร้องสุดเสียงเมื่อเล็บแหลมของชายหนุ่มจงใจจิกลงบนเนื้อนวล “เธอรักมันใช่ไหมมุกดา เธอรักไอ้เวรนั่นใช่ไหม!”

“พริ้งรู้มาตลอดว่าพี่เลว แต่พริ้งไม่คิด… ว่าพี่จะเลวได้มากขนาดนี้” ที่ผ่านมาเธอประเมินค่าความเป็นคนของเขาสูงเกินไป ความร้ายกาจของโรมไม่เคยสิ้นสุด เขาใจร้ายกับทุกคนที่ขัดขวางความต้องการของเขา “เดี๋ยวจะเลวให้มากกว่านี้อีก” นอกจากไม่สำนึก แววตาของโรมยังอัดแน่นไปด้วยแรงอาฆาต พริ้งพลอยส่ายหน้าผิดหวัง รู้สึกขยะแขยงผู้ชายน่ารังเกียจจนกระทั่งไม่อยากหายใจร่วมกับเขาแม้แต่วินาทีเดียว “ถ้าขาของพริ้งก้าวลงจากเตียงเมื่อไร สาบานว่าจะไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลย” ------------------------------------------ “พี่ไม่รู้หรอกนะ ว่าไอ้หมอนั่นมันพูดหรือทำอะไรที่ทำให้พริ้งเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้” เขาวกกลับมายังเรื่องเดิม “แต่ที่พี่รู้… คือพี่จะไม่ยอมเสียพริ้งไปให้ใครเด็ดขาด” นี่ไม่ใช่คำบอกเล่าทั่วไป แต่เป็นวาจาประกาศกร้าวให้พริ้งพลอยรู้ว่าหลังจากนี้ชีวิตของเธอต้องอยู่ในกำมือของเขาตลอดไป!

เธอคือยอดรัก ยอดดวงใจที่เขาหวงแหนที่สุดในชีวิต และเขาพร้อมที่จะกักขังเธอด้วยไฟพิศวาสอันร้อนแรงสุดแสนดิบเถื่อนตลอดกาล “ฉันใจดีกับเธอมามากแล้วพิมพ์ชนก เธอโตแล้ว ไม่ควรวิ่งหนีความจริง” คนพูดคล้ายต้องการสั่งสอนไปในตัว “ไม่ค่ะ! ความจริงแบบนี้ฉันไม่มีวันรับได้ คุณก็รู้ว่าฉันไม่เต็มใจ ฉันไม่เคยอยากอยู่ที่นี่ สถานะผู้หญิงของคุณฉันไม่ได้ต้องการเลยสักนิดแต่คุณก็ยังบังคับกัน คุณมันคนเห็นแก่ตัว บังคับคนไม่มีทางสู้!!!” พิมพ์ชนกระบายความอัดอั้นในหัวใจ แก้วหูคนฟังสั่นระริก ตรงเข้าบีบแขนเรียวอย่างแรง “เจ็บค่ะ…” “แล้วฉันเจ็บไม่เป็นหรือไง ฉันมันน่ารังเกียจมากหรือพิมพ์ชนก ทั้งๆ ที่ฉันชัดเจนว่ารู้สึกยังไงกับเธอ แต่เธอก็ยังทำท่าทางรังเกียจฉัน!” เขาไม่เคยลงทุนทำแบบนี้ให้ใครมาก่อน หล่อนเป็นคนแรกและคาดหวังให้เป็นคนสุดท้าย “ก็ฉันไม่ต้องการ คุณเองก็โตพอที่น่าจะรับความจริงได้แล้ว ผู้หญิงไม่รักก็ไม่ควรบังคับหรือฝืนใจ!” วาจายอกย้อนได้เจ็บแสบ ลูเซียโน่สะอึก ความทรมานกัดกินก้อนเนื้อข้างซ้ายจนเต้นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งเธอพูดเขาก็ยิ่งเดือด กรามแกร่งบดเบียดยามมองสบนัยน์ตาสาว พิมพ์ชนกหวาดกลัวเหลือเกิน “ไม่!” เพียงคำเดียวสั้นๆ น้ำตาของหล่อนก็รินไหล “คนอย่างลูเซียโน่ถ้าพอใจแล้วต้องได้!!!”

“ปล่อยฉัน คุณริคปล่อย” “ต่อต้านทำไม!!!” ดวงตาวาวโรจน์จ้องใบหน้าหวาน กลิ่นสุราคละคลุ้งจนเธอแทบอาเจียน แม้เป็นเหล้าราคาแพงแต่มันก็เหม็นชวนน่าเวียนหัว “หรือหวังจะเก็บความงามไปให้ไอ้เวรนั่นเชยชม” ว่าจะไม่พูดแต่เธอทำให้ความตั้งใจเดิมพังทลายลงไม่เป็นท่า กล้าขัดขืนสัมผัสของเขา ทำแบบนี้มันหยามศักดิ์ศรีกันชัดๆ “คุณพูดเรื่องอะไร” ไอ้เวรที่เขาตะคอกใส่นั้นคือใคร ปิ่นมุกสับสนปนเปไปหมดแล้ว “ก็ไอ้เพื่อนชายตัวดีของเธอไง” เขารู้ชื่อของมันแต่ไม่อยากเอ่ยให้เป็นเสนียดปาก เกลียดนักไอ้พวกชอบยุ่งกับเมียชาวบ้าน ของๆ ใครให้มันรู้ซะบ้าง ขืนยังไม่เลิกราจากแม่เชลยแสนหวานล่ะก็ มันได้รู้ฤทธิ์ไอ้เฟอเดอริกคนนี้แน่

“อย่าฝันว่าจะไปมีผัวใหม่ได้ง่ายๆ!” เขาบีบคางมนกระชากเสียงเหี้ยมเกรียม ดาริกาเจ็บร้าวไปทั้งปากแต่ไม่คิดร้องขอความเมตตาจากเขา น้ำตาไหลรินออกจากหางตาไร้เสียงสะอื้น ภานุข่มใจไม่คล้อยตามความอ่อนแอของคนตัวเล็ก “ต่อไปนี้ซินต้องอยู่กับพี่ทุกยี่สิบสี่ชั่วโมง” เปลี่ยนมาใช้สรรพนามที่คุ้นเคยกับน้องอีกครั้ง ดูเหมือนโทสะเริ่มจางลงแต่มือหนายังคงกอดเอวบางไว้ไม่ยอมปล่อยลงจากตักง่ายๆ “คุณจะบ้าหรือไง ฉันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของคุณนะ” ดาริกาคัดค้าน “ซินเป็นเมีย” ภานุตอกย้ำ “ฉันไม่ อื้อ!” คำพูดแสลงหูไม่มีโอกาสได้เล็ดลอดผ่านเรียวปากอิ่มเมื่อเขาฉกกลีบปากนุ่มบดขยี้ด้วยความรุนแรงป่าเถื่อน ดาริกาทุบกำปั้นระดมใส่อกแกร่งหวังให้เขาปล่อยแต่แรงน้อยนิดไม่อาจทำอะไรผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่อย่างภานุได้ ต้องยอมให้คนใจร้ายตักตวงความหอมหวานจนกระทั่งเขาพึงพอใจถึงยอมปล่อยริมฝีปากนุ่มนิ่มให้เป็นอิสระ “คนน่ารังเกียจ” ดาริกาสะอื้นทั้งน้ำตาแล้วใช้หลังมือถูเช็ดรอยจูบของเขาออกแรงๆ “เดี๋ยวได้รังเกียจมากกว่านี้แน่ รอให้ถึงบ้านก่อนเถอะ พี่จะทำให้ซินรู้ว่าซินไม่ควรวิ่งหนีคนอย่างพี่!”

“กล้าดีอย่างไรเอาเรือนร่างที่ฉันปรารถนาไปเที่ยวโชว์ให้คนอื่นดู” แดเนียลบังคับกรอบหน้าหวานให้สบตากับเขา “ฮึก ฉะ ฉัน” “ไม่รับเงินจากฉันแต่ระริกระรี้โชว์นมโชว์ตูดขึ้นปก” ยิ่งพูดก็ยิ่งเดือด ไอ้นิตยสารเวรตะไลนั่นเขาจัดการสั่งสอนมันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โทษฐานที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ มาชวนผู้หญิงของเขาไปทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัย “ปล่อยนะ ฮือๆ” จมูกโด่งรั้นแดงก่ำเพราะร้องไห้หนักหน่วง “หึ… ปล่อยงั้นเหรอ?” เขาแสยะยิ้ม กระชากร่างแน่งน้อยปะทะอกแกร่ง “ปล่อยแน่ แต่ปล่อยในนะ” คำพูดหยาบโลนทำเอาร่างบางแทบสิ้นสติ!

“ปล่อยนะไอ้ฝรั่งบ้า ไม่รู้จะตามมาทำไม ปล่อย!” เสียงหวานตะโกนก้อง มือเรียวจิกข่วนใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่าย “ก็มาตามเมียที่ริอาจหนีไปคบผู้ชายคนอื่นไง” ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้ แม้ต้องเจ็บตัวจากเล็บอันแหลมคมของแม่เสือสาวก็ตาม “ใครเป็นเมียคุณ อย่ามาพูดพล่อยๆ นะ ฉันไม่ใช่…” คนตัวเล็กปฏิเสธ เกลียดนักผู้ชายหน้าด้านไร้ยางอาย ผู้หญิงเขาไล่แล้วยังไม่ไปอีก “คุณเป็นเมียผมเพียงฟ้า หรือต้องให้ผมล่ามโซ่คุณไว้แล้วกระทำย้ำๆ เพื่อเตือนสติว่าคุณเป็นเมียผม!!!” ไม่พูดเปล่าแต่เขาทำจริงดั่งปากว่า มือหนากระชากข้อเท้าเล็กแล้วพันธนาการเจ้าหล่อนด้วยโซ่ตรวนขนาดใหญ่ ดวงตาวงรีเบิกกว้าง “ไอ้บ้าโทมัส ไอ้คนบ้า โอ๊ย! ทำบ้าอะไรเนี่ย ฉันเจ็บนะ” “ก็ต้องการให้เจ็บไง!” เสียงเข้มตะคอก แววตาวาวโรจน์ “คนอย่างไอ้โทมัสเสียทองท่วมหัวแต่ไม่ยอมเสียเมียให้ใครเด็ดขาด แล้วถ้าไอ้เวรหน้าไหนกล้าแย่ง พ่อจะยิงให้ไส้แตกเลยคอยดู!!!” วาจาประกาศิตที่คนฟังสะท้านไปทั้งทรวง…!

เธอ… อยากหลบหนีไปให้ไกล เขา… วิ่งไล่เพื่อให้ได้กลับคืน "คุณมันโรคจิตคุณแอรอน!” น้ำรินกัดฟันพูด ถ้ามีอาวุธร้ายอยู่ในมือตอนนี้เธอคงไม่ลังเลที่จะฆ่าเขา ฆ่าคนที่พังชีวิตของเธอจนย่อยยับ! “อย่าเพิ่งสาวน้อย… อย่าเพิ่งรีบตัดสินความโรคจิตของฉัน คืนนี้เธอยังต้องเจอกับสิ่งเหล่านั้นอีกเยอะ ใจเย็นๆ” เสียงเข้มกระซิบแหบพร่าสะท้านกายสาว

ปริญ หลงเสน่ห์เพียงเธอมาช้านาน พยายามพูดคุยและเข้าหา แต่แม่ดอก เอื้องฟ้า กลับเมินเฉยและถอยห่าง เขาจึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อฉุดรั้งให้เธอเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว “กรี๊ด! คุณนัย” คนถูกลอกคราบร้องไห้โฮ ปริญดันร่างบางชิดกำแพงใต้ฟักบัว สายน้ำราดรดเขาและเธอ “ปล่อยฟ้านะ ปล่อย” น้ำเสียงแหบแห้งเว้าวอนขณะที่ริมฝีปากร้อนระอุจูบไซ้ต้นคอระหง “ทำไมต้องต่อต้านฉันด้วยเอื้องฟ้า หรือเธอคิดจะไปนอนทอดกายให้ไอ้สารวัตรหน้าโง่นั่น!” น้ำเสียงเหี้ยมห้าวดุดัน ร่างบางสั่นสะท้านเพราะตอนนี้ไม่มีอะไรขวางกั้นเรือนกายกำยำที่พยายามบดเบียดเป็นเนื้อเดียวกับเธอ “ไม่ใช่นะคะ ฮึก ฟ้าไม่เคยคิดแบบนั้น” เสียงหวานสั่นเครือขั้นสุด น้ำตาไหลรินจนนับครั้งไม่ถ้วน อยู่กับเขามีแต่ความเจ็บปวด ต้องอยู่ภายใต้ข้อบังคับมากมายที่เธอไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ “ก็ดี! ไม่คิดก็ดีไป” รอยยิ้มพึงพอใจติดชิดแก้มนวล มือหนาจับกรอบหน้าสวยบังคับให้เธอหันมาสบตา “เพราะถ้าคิดเมื่อไร ทั้งเธอและมันได้ตายแพ็คคู่แน่!!!” ประกาศกร้าวอย่างโอหังพร้อมร่ายบทลงโทษแสนหวามเพื่อสั่งสอนให้เธอรู้ว่าเรือนร่างงดงามนี้เป็นของเขา ห้ามให้ใครหน้าไหนมาแตะต้อง!

เธอคือสตรีที่เขา 'ปรารถนา' อยากได้เป็น 'เมีย' “ฉันขอนอนกับคุณได้ไหมคะ?” พูดออกไปแล้ว เธอพูดประโยคนั้นออกไปแล้ว! “เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ว่าไงนะ” เขาหรี่ตาถาม รอยยิ้มมีเสน่ห์ผุดขึ้นบนเรียวปากหยัก “ขอนอนกับฉันงั้นเหรอ” “ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ นอนในที่นี้ฉันหมายถึงแค่นอนธรรมดา ไม่ใช่นอนแบบ เอ่อ…” วราลีรีบปฏิเสธ พยายามจะอธิบายให้เขาเข้าใจ แต่น้ำเสียงของเธอกลับดูลุกลี้ลุกลนจนแม้แต่เจ้าตัวยังควบคุมไม่ได้ “โอ๊ะ ใจกล้าดีแฮะ ขอนอนกับผู้ชายแต่บอกนอนเฉยๆ ไม่คิดอะไร” ภูเบศหัวเราะชอบใจยกใหญ่ “ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่แบบนั้น คือ โอ๊ย! จะพูดยังไงดีเนี่ย” วราลีขยี้เส้นผมจนยุ่งเหยิง ซึ่งมันดูเซ็กซี่ในสายตาผู้ชาย “โอเคๆ ใจเย็นๆ แล้วค่อยๆ พูด ฉันมีเวลาให้เธอทั้งวันแหละ” จากตอนแรกตั้งใจว่าจะเข้าบริษัทฯ ไปเคลียร์งานที่คั่งค้าง พอเจอกวางน้อยเลี้ยวเข้าถ้ำเท่านั้นแหละ เสือร้ายอย่างเขาก็พร้อมเบนเข็มทิศทันที

เขาเถื่อน เขาร้าย เขารัก และเธอ คือสมบัติล้ำค่า ที่จะไม่มีวันยกให้ใครเด็ดขาด “ปล่อยฉันคุณแดน อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” พรรณนิการ์ทั้งเกลียดทั้งขยะแขยงผู้ชายจิตใจต่ำทราม หลงคิดว่าเขาจะเป็นคนดีที่ไหนได้ก็แค่ภาพลวงตาที่เขาสร้างหลอกลวงเธอไปวันๆ “ทำไมฉันจะแตะต้องตัวเธอไม่ได้หะ?!” คนถูกต่อต้านกัดฟันถามแล้วเพิ่มแรงกอดรัดจนเจ้าตัวเริ่มหายใจไม่ออก “เพราะว่าคุณมันน่ารังเกียจ คนเห็นแก่ตัวอย่างคุณไม่คู่ควรได้รับความรักจากใครทั้งนั้น ว้าย!” คนตีฝีปากกล้ากรีดร้องเสียงหลงหลังถูกผลักให้นอนราบกับเตียง แดนนี่ไม่ปล่อยให้เหยื่อแสนพยศได้มีโอกาสตั้งตัว เขากระโจนร่างสูงใหญ่โถมกายทาบทับพร้อมกดตรึงข้อมือเรียวทั้งสองข้างเหนือศีรษะทุยแล้วใช้สายตาดุดันจ้องหน้าเธออย่างเจ็บแค้น “รังเกียจมากใช่ไหม คนอย่างฉันมันไม่คู่ควรกับความรักใช่ไหม ได้!” คนถูกจี้ปมกระชากถามเสียงดุดัน พรรณนิการ์เม้มเรียวปากอิ่มเป็นเส้นตรงพลางนึกตำหนิตัวเองในใจว่าไม่น่าปากพล่อยต่อว่าเขาเช่นนั้นเลย เพราะความโกรธตัวเดียวแท้ๆ ที่นำพาเธอมาสู่จุดๆ นี้ “งั้นเมียที่ไม่ได้เรื่องอย่างเธอก็ไม่คู่ควรกับความรักความอ่อนโยนจากฉันเช่นกัน!” สีหน้าท่าทางของแดนนี่พร้อมคุกคามภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายเต็มที่ “ไม่นะ! อย่า… อื้อ!”