“งั้นครูเอาของกินไปใส่จานให้นะ”
พริ้งพลอยหยิบข้าวของที่ซื้อมาเดินหายเข้าไปในครัว จังหวะที่ต้องเดินผ่านผู้ชายร่างสูง ทำเพียงแค่ชำเลืองหางตามองเขาแต่ไม่พูดอะไร
โรมรู้ว่าน้องยังเคืองเขาเรื่องแต่งงาน ที่มาวันนี้เพราะต้องการพูดคุยให้รู้เรื่อง ไม่ยอมให้คนตัวเล็กหลบหน้าอีกต่อไป
ปาหนันมองโรมที่เดินตามพริ้งพลอยไปติดๆ เธอไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดมองสถานการณ์ไม่ออก สองคนนั้นมีบางสิ่งบางอย่างดึงดูดเข้าหากัน แต่ไม่รู้ว่าโกรธอะไรกันหรือเปล่า เพราะตอนที่พริ้งพลอยเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วเห็นโรมยืนรอต้อนรับ สีหน้าแววตาดูตกใจไม่น้อย
พริ้งพลอยที่ต้องการหลบหน้าโรมถึงกับยืนตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นเขาเดินตามเข้ามา เขาปิดประตูลงกลอนเพื่อความเป็นส่วนตัว ดวงตาคมดุหรี่มองคนที่ยืนพิงเคาน์เตอร์ครัว
“พี่โรมเข้ามาทำไมคะ” พริ้งพลอยไม่ไว้ใจท่าทีของเขา น้ำเสียงที่เปล่งถามออกไปสั่นระริก
“พี่อยากคุยด้วย”
โรมขยับเท้าเข้า
