“อย่าเพิ่งค่ะพี่โรม” พริ้งพลอยห้าม แววตาคู่โตมีบางอย่างซ่อนเร้น ริมฝีปากเม้มแน่น เพียงเท่านี้โรมก็รู้ทันทีว่าน้องมีเรื่องไม่สบายใจเก็บไว้กับตัวโดยไม่กล้าบอกเขา
“มีอะไร” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถาม พริ้งพลอยอึกอักที่จะพูด ร่างบางนิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง ก่อนตัดสินใจได้ว่าควรพูดออกไปเพราะไหนๆ ก็มาถึงที่แล้ว
“พริ้งรู้มาว่าพ่อแม่ของปาหนันไม่ค่อยชอบต้อนรับแขกสักเท่าไร แล้วนี่ก็ใกล้จะมืดแล้วด้วย พริ้งเกรงว่าเขาจะ…”
“อย่าลืมว่าพริ้งมาตามหาลูกศิษย์ ถ้ามัวแต่กังวลแล้วจะได้เรื่องไหม” โรมเตือนสติเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มกังวลเกินเหตุ คำพูดของเขาทำให้ฉุกคิดได้ว่าตัวเองมาที่นี่เพื่ออะไร ความตั้งใจเดิมยังคงอยู่เต็มเปี่ยม
เพียงแต่เรื่องราวที่รับรู้มาจากบรรดาลูกศิษย์ในคลาสทำให้เธอต้องคิดหาวิธีที่รอบคอบ เพราะถ้ามาคนเดียวคงไม่หนักใจเท่าไร
แต่คนข้างกายนี่สิ เกิดเจ้าของบ้านแสดงท่าทีไม่สบอารมณ์ขึ้นมา เกรงว่าความ
