“โอ๊ย” คนถูกหักข้อมือร้องเสียงโหยหวน
ประตูรั้วเก่าถูกกระชากเปิดสุดแรง ร่างสูงกำยำวิ่งตรงไปยังจุดผิดสังเกตุที่เขาเล็งเห็นเป็นอันดับแรกทันที พริ้งพลอยวิ่งตามไปติดๆ ไม่สนเสียงแหกปากโวยวายของเจ้าของบ้าน
ภาพแรกที่เห็นคือสุนัขรูปร่างผอมเกร็นกำลังเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องเล็กห้องหนึ่งที่ทำจากแผ่นไม้เก่า ทันทีที่มันเห็นคนเดินมาหลังบ้าน เจ้าสุนัขแสนรู้ก็รีบวิ่งมาหาคนแปลกหน้าพร้อมส่งเสียงครางหงิงๆ หางของมันตั้งชี้ตรง สายตาอ้อนวอนของมันมองไปยังห้องที่ปิดประตูลงกลอนแน่นหนา สัญชาตญาณบางอย่างกำลังเตือนให้ทั้งสองรู้ว่า ภายใต้บานประตูไม้เก่าสีถลอกล่อนนั้น อาจมีร่างของคนที่พริ้งพลอยกำลังตามหาอยู่ในนั้นก็เป็นได้
“พวกมึงเป็นใครวะ!”
เสียงนักเลงห้าวจัดดังขึ้นจากทางด้านหลัง ชายร่างใหญ่ผิวค้ำยืนถือปืนจังก้า วินาทีที่อีกฝ่ายยกอาวุธน่ากลัวจ่อไปยังผู้บุกรุก หัวใจของพริ้งพลอยร่วงหล่นอยู่ที่ปลายเท้า สองมือน้อยๆ
