เหตุการณ์เมื่อคืนยังฝังลึกอยู่ในความทรงจำ พริ้งพลอยไม่ปฏิเสธว่ารู้สึกดีที่ได้มอบจูบแรกให้เขา จะไม่โทษว่าเป็นเพราะพิษไข้ และจะไม่โทษว่าเขาฉวยโอกาส เพราะทุกการกระทำเธอมีสติรับรู้ดีทุกอย่าง สิ่งที่เกิดขึ้นมันคือความเต็มใจของทั้งสองฝ่าย
“อรุณสวัสดิ์ค่ะครูพริ้ง” ปาหนันทักทายเสียงใส ยกถาดสีเงินที่มีถ้วยข้าวต้มวางอยู่ด้านบนขึ้นมาเสิร์ฟบนห้อง
พริ้งพลอยที่อาการดีขึ้นมากเริ่มขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงได้แล้ว เธอส่งยิ้มทักทายลูกศิษย์แทนคำพูด ปาหนันวางถาดข้าวต้มกุ้งลงบนโต๊ะทำงานของครูสาว ยกเก้าอี้สีชมพูสดใสมาวางข้างเตียงนอน จากนั้นก็รีบไปยกอาหารเช้าที่ศิรินทิพย์ตั้งใจทำเพื่อคนป่วยมาวางบนหน้าตักเตรียมจะป้อนข้าวคนบนเตียง
“ไม่เป็นไรแยม ครูทานเองได้”
“มีแรงแล้วหรือคะ หนูเห็นสีหน้าครูยังไม่ค่อยสดชื่นเท่าไรเลย”
“ดีขึ้นแล้วจ้ะ” พริ้งพลอยรู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีเรี่ยวแรงมากขึ้น ไม่ปวดหน่วงศีรษะ ร่างก
