"Sana kendimden daha çok güveniyorum. Annenden dolayı yaşadığın aşağılık kompleksini aş artık. Daha ne kadar tekrar etmem gerek, Şimal? Sen annen değildin. O kadın senin kesip attığın tırnak değildi. Sırf annen diye onun yaptığı hataların aynısını yapacak değilsin. Çıkar aklından artık bu zırvalığı. Ben sana güveniyorum. Bana olan aşkına güveniyorum."
Yaman bir kez daha Şimal’e yenilmenin getirdiği hezimetle kadını belinden sarıp kucağına çekti. Zaten hep böyle olmaz mıydı? Şimal kriz geçirir, Yaman her zaman alttan alırdı. Elleri alışkanlıkla sırtında gezinirken saçlarına öpücük kondurdu. Kokusunu içine çekti; huzura kavuştu.
( ŞİMAL'İN AĞINDAN )
Kollarının arasına sığındığım adamın varlığı benim için dünyalara bedeldi. Yaman, çocukluğum, ergenliğim, gençliğim, en güzel çağlarım ve en
