พ่อเลี้ยงที่รัก

วัย 15 ที่น่ารัก

รถหรูบนถนนขับเคลื่อนจากไร่ส้ม มารอลูกสาวคนสวยของผมเลิกเรียน วันนี้ผมสัญญากับเธอว่า ผมจะมารับเธอหลังเลิกเรียนเพื่อไปทำงานที่บาร์ด้วยกัน ผมนั่งรอเธอก่อนเวลาเลิกเรียนเธอนัดพบไว้ 14:00 น ผมมาก่อนเวลา 10 นาที เพราะไม่อยากให้ลูกสาวคนสวยของผมต้องรอ

ผมเห็นเธอแล้วผ่านกระจกเด็กผู้หญิงผมสีบลอนด์ ตาสีฟ้า วิ่งตรงมาที่รถของผม ด้วยรอยยิ้มที่สดใสเหมือนทุก ๆ วัน เธอรีบตรงปรี่มาหาผมที่รถ ด้วยความตื่นเต้นและมีความสุข ทุกแววตาจับจ้องมาที่เธอ ด้วยความแตกต่างทางชาติพันธุ์ และความน่ารักของเธอ ที่ทุกสายตา จับจ้องทุกสายตาดึงดูดมาที่เธอ แม่ตุ๊กตาเคลือบแก้วของผม ที่โตขึ้นในทุก ๆ วัน นับวันความสวยของเธอก็ยิ่งเจิดจรัสเกินกว่าที่จะต้านทาน

"ไอ้เด็กผู้ชายพวกนี้ มองเธอตาเป็นมันเชียว"

"ฮ่าๆ เจ้านายครับคุณหนูยังเด็กอยู่นะครับ"

"ไม่เด็กแล้ว ดูเธอสิสูงเกินครึ่งเอวฉันแล้ว"

แอลที่เห็นป๋าจอมหวง ออกการไปไกลแถมจะลงไปควักลูกตาเด็กนักเรียนผู้ชายพวกนั้น ก็อดยิ้มไม่ได้ ผ่านไปเวลาไม่ถึง 2 นาที คุณหนูแอลลี่ผู้น่ารัก ก็มาสยบอารมณ์โกรธของเจ้านาย ที่กำลังน่าเป็นยักษ์อยู่ตอนนี้

"คุณป๋าขาสวัสดีค่ะ คิดถึงมูลี่ไหมคะ"

"ไหนคนดีของป๋าวันนี้เรียนอะไรมาบ้างครับเหนื่อย หรือเปล่า"

"วันนี้มีเรียนศิลปะค่ะ แล้วก็คณิตศาสตร์มีโฮมรูมอีกนิดหน่อย แต่ว่าเลิกเรียนเร็ว เพราะว่าวันนี้มีกิจกรรมค่ะ...ไม่เหนื่อยเลยค่ะ อยากเรียนให้จบเร็ว ๆ จะได้ไปช่วยคุณป๋าทำงานที่ไร่แล้วก็บาร์ของเรา"

ยายหนูมู่ลี่ของผม ส่งยิ้มหวานมาให้ ทำให้หน้าของผมตอนนี้ ที่มีอารมณ์โกรธหายเป็นปลิดทิ้ง เหลือแต่รอยยิ้มและความสบายใจยัง ไม่ทันพ้นประตูโรงเรียนยายหนูมู่ลี่ตัวแสบปีนป่ายขึ้นมาบนตักของผม เพื่อนั่งที่ประจำของเธอ จะขึ้นมากอดคอผม หอมแก้มซ้าย ขวา จุ๊บปาก เป็นเรื่องประจำที่เธอจะทำทุกครั้งที่เจอกัน แล้วผมก็ไม่เคยที่จะปฏิเสธเธอเลย แม้แต่ครั้งเดียวมันเป็นความสุขเล็ก ๆ ที่เธอได้มอบให้ยายหนูมู่ลี่ของผม

"มู่ลี่ขา หิวหรือเปล่า เราจะแวะทานอะไรก่อนไปบาร์ไหมคะ"

"ก็หิวค่ะคุณป๋า แต่ว่าไม่อยากแวะทานอะไรเลย เราไปสั่งอาหารในบาร์ได้ไหมคะคุณป๋า จะได้ไม่ต้องเสียเวลาแวะร้านให้กับมู่ลี่ด้วยค่ะ"

"ทำให้น่ารักขนาดนี้ค่ ะยายหนูของป๋า จุ๊บ'

ผมก้มลงไปจุ๊บปากเธอ ตอนนี้รถได้เคลื่อนตัวพ้นจากประตูโรงเรียน แอลได้พาผมกับยายหนูไปถึงบาร์ วันนี้ผมต้องเข้าไปจัดการกับปัญหาหลาย ๆ อย่าง ได้ข่าวว่าลูกชายกำนันอันธพาล เข้ามารบกวนลูกค้าผม วันนี้ผมต้องเข้าไปดูสักหน่อย ว่าจะจัดการมันยังไง ผ่านไปไม่นานตอนนี้ยายหนูมู่ลี่ของผม นอนหลับตั้งแต่ขึ้นรถมา เธอทำเป็นงานประจำของเธอ ส่วนผมมีหน้าที่จะต้องอุ้มเธอเข้าห้องทำงานของผม โดยให้เธอนอนในห้องหลังโต๊ะทำงานของผมที่สั่งทำเป็นพิเศษสำหรับเธอ

"แอล เดี๋ยวแกสั่งให้คนครัวทำอาหารไว้ให้คุณหนูสัก 2-3 อย่าง เดี๋ยวเธอตื่นมาจะได้ทานเลย"

'ได้ครับนายเดี๋ยวผมจัดการให้"

"ส่วนเรื่องชายของกำนัน ที่มันมาวุ่นวายในถิ่นของเรา ถ้าวันนี้มันมาถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรง ก็จัดการมันได้เลยสั่งสอนมันไป"

"ขอแค่มีคำสั่งนาย เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ เบื้องต้นผมได้แจ้งลูกน้องไว้แล้วว่าให้จับตาดูมันเป็นอย่างดีผมมั่นใจว่าคืนนี้มันมาแน่นอนครับ"

ผมพยักหน้าให้กับแอล หลังจากผมสั่งงานแอลเรียบร้อยแล้วผมก็มาเช็คเอกสารที่โต๊ะทำงาน ที่ตอนนี้กองเป็นภูเขา ระหว่างรอ ยายหนูมู่ลี่ของผมตื่น เวลาผ่านไปขณะนี้ 20:00 น. ยายหนูมู่ลี่หลับไปนานมาก ตื่นมาก็บ่นหิวจริง ๆ ผมก็ได้แต่นั่งอมยิ้มว่าคาดการณ์อะไรไม่ผิดเลย

"คุณป๋าขา มีอะไรทานไหมคะ หิวมากเลยค่ะ"

"มีสิคะ คุณป้าสั่งให้น้าแอลเตรียมของโปรดไว้ให้มู่ลี่เรียบร้อยแล้วค่ะ"

'คนป๋ารู้ใจมู่ลี่ที่สุดเลยค่ะ ฟออดดด จุ๊บ"

"ไม่ได้นะคะมู่ ลี่ไปล้างหน้าล้างตาก่อนเลยค่ะ"

"โหว้วววว แค่จุ๊บเองนะค่ะ"

"ไปเร็วๆค่ะ"

"ไล่ใช่ไหมคะ โดนแน่ค่ะ"

“ไม่เอามู่ลี่อย่าทำอย่างนี้สิคะ หนูโตแล้วนะคะ ไม่ใช่เด็กเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ เราเป็นเด็กผู้หญิงนะ”

"มู่ลี่ไม่สนหรอกค่ะ นี่ป๋าของมู่ลี่ไม่ใช่ของคนอื่นสักหน่อย"

ผมก็ได้แต่อมยิ้ม กับคำช่างพูดช่างจา ที่เธอสรรหามาพูดเจรจาต่อล้อต่อเถียงกับผม เธอปีนขึ้นมาบนตักที่โต๊ะทำงาน หอมแก้มผม ซ้าย ขวา จุ๊บหนัก ๆ เป็นเชิงให้ผมยอมแพ้ ยัยเด็กขี้อ้อนของผมก็ชนะอีกตามเคย

"มู่ลี่ไปล้างหน้าก่อนนะคะ หิวมากเลยค่ะ"

"รีบ ๆ ไปเลยครับ น้าแอลเตรียมกับข้าวไว้แล้วเดี๋ยวจะเย็นหมด เดี๋ยวป๋าขอเคลียร์งานก่อนนะครับ"

"รับทราบค่ะคุณป๋าของมู่ลี่"

ยาวสาวน้อยมู่ลี่ทำภารกิจส่วนตัวเสร็จ เธอก็ลงไปทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย พึงพอใจในเมนูโปรดต่าง ๆ ของเธอ เธอเป็นเด็กปากหวาน เลยทำให้ใคร ๆ ตามตกหลุมรักเด็กผู้หญิงผมบลอนด์ ตาสีฟ้าคนนี้

"น้าแอลขา น้าแอลรู้ใจมู่ลี่ที่สุดเลยค่ะ กับข้าวอร่อยทุกอย่างเลย ถ้าไม่มีน้าแอลจะมีใครจำเมนูของโปรดของมูลี่ได้บ้างคะ"

"คุณหนูอย่าพูดอย่างนั้นสิครับ เจ้านายเป็นคนสั่งทุกเมนูที่คุณหนูทานด้วยตัวเองเลยครับ ไม่ใช่ผมที่เป็นคนจำได้สักหน่อย คุณหนูต้องให้ความดีความชอบกับเจ้านายนะครับ"

"โห น้าแอล กลัวคุณป๋าดุใช่ไหมคะ อิ อิ"

ผมเคลียร์งานเสร็จเรียบร้อยกำลังเดินลงไปหายายหนูมู่ลี่ตัวแสบของผม ผมกลับได้ยินเสียงเล็ก ๆ กำลังนินทาผม หัวเราะคึกคักอย่างสนุกสนาน

"อะแฮ่ม..นินทาอะไรคุณป๋าคะได้ยินเสียงดังออกไปข้างนอกเลยค่ะ"

"คุณป๋ามาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ มู่ลี่ไม่เห็นเลย สาบานจริงๆ...ไม่มีใครนินทาคุณป๋าเลยนะคะ อิ อิ"

"ยัยตัวแสบ ทานข้าวอิ่มหรือยังคะ นี่ก็ดึกมากแล้วไม่ควรทานเยอะนะคะเดี๋ยวจะปวดท้อง"

"เพิ่งจะเริ่มทานเองค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะกับข้าวอร่อยทุกอย่างกินหมดแน่นอนค่ะ"

"เดี๋ยวอ้วนไม่สวยนะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะมู่ลี่ไม่ได้อยากสวย มู่ลี่อยากอร่อย"

คนที่ช่างเจรจาอย่างยัยหนูมู่ลี่ของผมยังไงก็ต้องชนะในทุกสถานการณ์ ฮ่า ฮ่า

"เดี๋ยวป๋าจะลงไปดูงานที่ร้านข้างล่างนะครับ อยู่ทานข้าวให้เรียบร้อยนะ ไม่ต้องตามคุณป๋าลงไปนะคะ"

"ได้ค่ะ จะเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ ไม่ซน "

ผมที่ดูยัยหนูมู่ลี่ของผมเรียบร้อยแล้ว ผมก็ลงมาจัดการงานด้านล่างเพราะมั่นใจว่าคืนนี้อาจจะต้องมีคนเจ็บตัว

"นายครับลูกกำนันมันพาพวกมา 2-3 คนครับตามที่เราคาดการณ์ไว้เลย"

"มึงเตรียมตัวให้ดีสั่งคนขึ้นไปคุ้มกันมู่ลี่ 5 คนอย่าให้มีอะไรหลุดรอดไปได้แม้แต่แมงตัวเดียว เข้าใจไหม"

"เข้าใจครับนาย"

“เฮ้ย !! พวกมึงที่เหลือ 5 คนไปเฝ้าคุณหนูมู่ลี่ ส่วนที่เหลือเตรียมตามกูมา"

ผมที่สั่งงานลูกน้องเป็นที่เรียบร้อย ยืนเฝ้าดูสถานการณ์อยู่บริเวณหน้าเคาน์เตอร์เหล้า

เฮ้ย .. ส่งเหล้าเข้ม ๆ มาหน่อยดิ" เสียงที่สั่งด้วยความไม่พอใจมาที่พนักงานชงเหล้า

"ไม่ทราบคุณลูกค้าจะดื่มเมนูอะไรดีครับ"

"มึงจัดมาให้กูสักเมนูก็ได้ที่มันแดกได้"

"ผมว่าลูกค้าเลือกเมนูดีกว่านะครับ"

"มึงเป็นใครวะใหญ่มาจากไหนถึงมาสั่งให้กูเลือก"

"ผมอยากให้ลูกค้าเลือกเมนูที่ลูกค้าชอบที่สุดเพราะสุดท้ายแล้วถ้าพนักงานของผมชงไม่ถูกใจลูกค้าก็จะไม่ สนุกนะครับ"

"อ๋อ มึงเป็นเจ้าของบาร์เหรอ พ่อเลี้ยงที่เลื่องชื่อ กูขอดูหน้าตามึงหน่อย ว่ามึงโหดสมคำร่ำลือหรือเปล่า"

"อย่าให้เกียรติผมถึงขนาดนั้นเลยครับ ผมว่าลูกค้าเลือกเมนูดีกว่านะครับ จะได้ไม่เสียเวลามีความสุขของลูกค้า"

"กูว่ากูเปลี่ยนใจไม่แดกเหล้าแล้ว"

เพรี้ยง....เสียงแก้วกระทบลงพื้น

"อุ้ยขอโทษทีแก้วมันหลุดมือ" กูเปลี่ยนใจไปแดกร้านอื่นดีกว่า"

ผมยังไม่ได้พูดพร่ำทำเพลงเสียงดังตุ๊บ..กระทบร่างของลูกชายกำนันร่วงลงไปกองกับพื้น

"ใครกล้าขยับกูยิง..เจ้านายเป็นอะไรไหมคับ"

ผมพยักหน้าตอบกลับให้กับบอดี้การ์ดว่าไม่มีปัญหาอะไร

"พวกมึงกล้าทำกับกูอย่างนี้ ระวังตัวพวกมึง ไม่รู้จักใช่ไหมว่ากูลูกใคร"

"ผมต้องขอโทษลูกค้าด้วย ที่หยาบคาย แต่ลูกค้าก็ไม่ควรมาทำลายทรัพย์สินในร้านของผม แบบนี้ยังไงลูกค้าเปลี่ยนร้านได้นะครับแอลส่งแขก"

'กูฝากไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวพวกมึงเจอกูแน่"

พวกมันที่โดนฝ่าเท้าของบอดี้การ์ดผม เหมือนจะโกรธแค้นน่าดูแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว ผมเดินตรงขึ้นไปชั้น 2 เพื่อไปดูยัยหนูมู่ลี่ของผมตอนนี้นั่งยิ้มแก้มปริกดูการ์ตูนอยู่ในห้อง

"ทำอะไรอยู่คะทานข้าวอิ่มแล้วหรอคะ"

"ทานอิ่มเรียบร้อยแล้วค่ะคุณป๋าเรากลับบ้านกันเถอะค่ะ"

"ได้สิคะเดี๋ยวคุณป๋าเก็บของสัก 5 นาทีนะคะแล้วเดี๋ยวเรากลับบ้านกันป่านนี้นมทิมน่าจะคิดถึงแล้ว"

"ได้ค่ะคุณป๋าเร็วๆนะคะ"

รถหรูขับเคลื่อนออกจากผับไปยังบ้านสวนที่ไร่ส้มเหมือนเช่นเคย ยายหนูของผมทำเป็นอยู่สองอย่าง กินเสร็จแล้วก็นอนหลับเธอเป็นหัวใจของผมจริงๆ ...ยัยหนูมู่ลี่ของผม