Berdel Kanunu

3. Patlak Kadın

Serhat’tan,

Bir anda söylediğiyle kalakaldım. Ben de bütün masumiyetimi kaybetmiştim. Bu halimle günahsız bir kadına layık değildim ama Aslı gibi yaptıklarıyla neredeyse övünen bir kadını da artık midem almazdı.

“Üzgünüm. Dün gece için çok pişmanım. Kendimi kaybetmiş gibiydim. Aklım başımda değildi. Mazeret değil biliyorum ama şimdi olsa asla yapmazdım.”

Olanca gücüyle suratıma bir tokat indirdi.

“Bahaneni s.eyim. evleneceğiz derken de yalan söylüyordun değil mi! Sana güvenip kendimi verdim. Şimdi karşıma geçmiş yanlışlıkla oldu diyorsun.”

Hızla başımı iki yana salladım.

“Hayır. Evlenmek istiyordum. Seni seviyordum.”

Birden suratındaki öfke yerini hüzne bıraktı. Gözleri dolu dolu olmuştu sanki.

“Artık sevmiyor musun?”

Öfkeli haliyle baş etmek daha kolaydı. Böyle üzgün baktığında içim acıyordu ama ona yalan söyleyemezdim. Başımı ağır ağır iki yana salladım.

“Sen benim sevdiğim kız değilsin. Ben bir hayali sevmişim. İstediğin kadar bağır çağır kız, hakkındır ama artık bizden olmaz. Patlak bir kadına karım diyemem.”

Bir tokat daha attı yüzüme.

“Neden bana söz verdin o zaman, neden sabaha kadar içimdeydin? Bakire olmadığımı anlaman için bütün hevesini alma mı gerekiyordu?”

Haklıydı, dün geceki yaptıklarımın hiç bir izahı yoktu. Bir hayvandan farksızdım.

Bunca yıl kadın tenine değmemişliğin acısını çıkarmak ister gibi saldırmıştım bedenine.

Yapığımın ne Allah katında ne ailemin önünde izahı yoktu. Zaten fazlasıyla kendimden utanıyordum.

“Öyle değil, yemin ederim. Dün gece aklım başımda değildi. Çok pişmanım.”

Gözlerinden akan yaşlar yanaklarını ıslatırken ilk kez yalvarır gibi konuştu.

“Bana patlak diyorsun ama ne yaşadığımı bilyor musun? Belki ben de pişmanım, belki ben de kendimde değildim? Olamaz mı? Şimdiki aklım olsa ben de kendimi kocama saklamak için daha fazla mücadele ederdim belki? Neden kestirip atıyorsun Serhat? Neden aşkımıza bir şans vermiyorsun?”