12 Mayıs 2014
Kurumuş bir yaprak gibi ağır ağır rüzgarın şiddetinde parçalanan dokuyla paramparça olarak her bir yana dağıldığımı hissediyorum.
Gördüğüm his aşk değil. Hissettiğim şey takıntı değil. Bana duyulan şey nefret değil. Bana uğurlanmış hisler kesinlikle geçmişe çekilecek bir perde gibi sıradan şeyler değildi. Her kelimenin bir anlamı var, her davranışın bir amacı vardı. Bunları anlamak için çok uzun düşünmem gerekiyordu, fakat zaman o kadar hızlı akarken benim düşünmem için harcadığım bu zaman israftan başka bir şey olmazdı.
Bedenimi attığım yerden saatlerin ardından kaldırdım. Ayağa kalktığım an üzerime çöreklenen sarsıntıyla adımlarım sendeledi. Hastanenin koridordunda birkaç adım atarak yoğun bakım ünitesinin önünde durdum. Bakışlarım duvardaki sağlıksal yazılarda dolanıy
