90 วัน จากคนเคยรัก (9)
618 Words
วันที่ 12
ออฟฟิศ
“ใครสั่งมาเหรอ”
“เปล่าค่ะ คุณชลให้คนเอามาให้”
“เหรอ...” หญิงสาวมองแก้วกาแฟที่ตั้งไว้บนโต๊ะทำงานของเธอ ข้างแก้วมีโลโก้ร้านที่เธอจำได้แม่น ถ้าเจ้าของร้านจะส่งกาแฟให้ใครดื่มก็ต้องส่งมาจากร้านของตัวเอง ถูกไหม
นอกจากกาแฟพร้อมดื่มหนึ่งแก้วก็ยังมีไข่กระทะมาด้วย มื้อเช้าที่เรียบง่ายเพียงพอสำหรับช่วงเวลาอันรีบเร่ง
เธอมองมันก็กระตุกมุมปากยกยิ้ม ไม่เข้าใจเจตนาของว่าที่อดีตสามีที่ใส่ใจกันตอนที่เธอไม่ได้ร้องขออีกแล้ว
“คุณหมวยไม่ทานเหรอคะ” พนักงานสาวในออฟฟิศเอ่ยถามเพราะหมวยทำท่าลังเลลังลักจะหย่อนมันลงถังขยะซะ
“เปล่า เอามั้ย”
“ปลาทานเรียบร้อยแล้วค่ะ คุณชลส่งให้พวกเราทุกคนเลย คนละแก้ว” ปลาเป็นพนักงานฝ่ายบัญชีรายจ่าย มีความสนิทสนมกับหมวยมากที่สุด
“เหรอ...” หญิงสาวเพิ่งสังเกตบนโต๊ะของพนักงานทุกคนแล้วก็พบแก้วกาแฟจากร้านเดียวกัน ไหนว่าธุรกิจพึ่งเริ่มต้นและยังต้องตามทุนคืนอยู่แต่ทำไมเที่ยวมาแจกให้คนอื่นกินฟรีๆ
หมวย สุภัสสรา วัฒนะกิจกำจร เป็นผู้บริหารตลาดนัดโคตรชิล เธอเห็นสถานที่รกร้างแห่งนี้ตั้งอยู่ใจกลางเมืองก็เลยติดต่อเจ้าของขอเช่าเพื่อมาเปิดตลาดนัดสร้างอาชีพให้กับพ่อค้าแม่ค้าและเป็นจุดนัดพบของบรรดาวัยรุ่น วัยทำงานหรือเป็นสถานที่ที่ครอบครัวมานั่งทานอาหารร่วมกันกับสมาชิก
เธอลุยทำเองทุกอย่าง มีส่วนร่วมทุกขั้นตอนตั้งแต่ทาสีพื้นแบ่งล็อก ออกแบบป้ายชื่อตลาด งานไฟฟ้า ประปาก็คุมงานเอง แม้จะทุลักทุเลและติดขัดไปบ้างแต่เธอก็ลงมือแก้ไขจนมันค่อยๆ ประคองตัวมาได้
ปีนี้ตลาดของเธอทำกำไรได้อย่างงามมีเงินเหลือมากพอตัดแบ่งจ่ายโบนัสให้พนักงานทุกคนได้แล้ว
วันที่ 13
“อ้าวหมวย! เพิ่งกลับเหรอ”
“ค่ะพี่ทัศน์”
“ถึงว่าละ ช่วงนี้พี่ไม่เจอเราเลย”
^^
หญิงสาวยิ้มอ่อนๆ ให้พี่ชายของทิชา พอหมวยแยกกันอยู่กับสามีเธอก็ทุ่มเวลาทั้งหมดให้กับตลาดเหมือนตอนที่กำลังลุยทำตอนแรก
เพราะไม่มีใครให้ห่วง ไม่มีใครให้ต้องพะวง ใช้ชีวิตแบบคนไร้ญาติก็สบายไปอีกแบบเพราะไม่มีใครรอให้เธอกลับไปหา
“พรุ่งนี้ทิชาจะมาแล้วนะ”
“อ้อ..! หมวยลืมไปเลย” เธออุทาน
เพื่อนคนเดียวที่สนิทย้ายไปทำงานต่างประเทศ จะกลับบ้านเกิดปีละหนึ่งถึงสองครั้ง ทิชาแวะมาเจอกับหมวยบ้างแต่ก็ไม่บ่อยเพราะเธอแต่งงานและต่างคนต่างมีครอบครัวที่ต้องเอาใส่ใจดูแล
“พรุ่งนี้ไปรับที่สนามบินด้วยกันมั้ย”
“ไปค่ะ คิดถึงจะแย่”
“โอเคครับ งั้นไปรถพี่นะ”
“ได้ค่ะพี่ทัศน์” หญิงสาวฉีกยิ้มหลังจากที่รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ยิ้มมานาน เธอตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้ที่จะได้เจอทิชาอีก
“เอ่อหมวย...”
“คะ?”
“พูดกับพี่ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นก็ได้”
“ทำไมล่ะคะ” การที่เธอเป็นเจ้าของตลาดมันทำให้เธอดูเป็นคนปากตลาดอย่างนั้นสิ การพูดจาแบบสุภาพเลยไม่เข้ากับบุคลิก
“เราคนกันเอง พูดกับพี่แบบสบายๆ ก็ได้”
“อ้อ...ค่ะ” หมวยตอบกลับแค่นั้นแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีกจนกระทั่งลิฟต์เปิดออกที่ชั้นของตัวเอง ต่างคนก็ต่างแยกย้ายไป
__________________
📍 # 90วัน จากคน(เคย)รัก อัพตอนใหม่ทุกวันเวลา 20.00 น.
เรามานับถอยหลังไปด้วยกันนะคะ
- Writer
