90 วัน จากคนเคยรัก (11)
986 Words
วันที่ 16
“อ้าวคุณชล...”
“สวัสดีครับทุกคน” เช้าวันนี้เจ้าของร้านคาเฟ่หิ้วมื้อเช้ามาส่งให้พนักงานในออฟฟิศตลาดโคตรชิลด้วยตัวเอง ทั้งที่เคยพูดว่าจะไม่มาให้หมวยเห็นหน้าจนกว่าจะถึงวันหย่าและมาก่อนที่เจ้าของตลาดจะมาถึงด้วยซ้ำ
สายชลถือวิสาสะเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวของหมวยที่แยกออกไปอย่างเป็นสัดส่วน วางกาแฟดำที่ว่าที่อดีตภรรยาชอบเคียงคู่กับไข่กระทะ เห็นเอกสารกระจายเต็มโต๊ะเขาก็จัดสอดใส่แฟ้มให้เรียบร้อยโดยอัตโนมัติ ปลอกปากกาที่หล่นกระเด็นกระดอน เดือดร้อนสายชลเก็บเอามาสวมให้
“ชล! ทำไรอะ” เจ้าของตลาดมาถึงพอดี หมวยเห็นว่าที่อดีตสามีวุ่นวายเอกสารและโต๊ะทำงานของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต
“เปล่า แค่เห็นมักรกๆ” เขาไม่โกหกและพูดตามที่เห็น
พอทำธุรกิจเกี่ยวกับของกินก็ได้นิสัยรักสะอาดและความเป็นระเบียบเรียบร้อยมาโดยอัตโนมัติ
“เฮ้ย...! แล้วรายงานบันทึกรายรับรายจ่ายตรงนี้ไปไหน”
“ชลไม่รู้”
“ก็หมวยวางไว้ตรงนี้ไง วันนี้จะกลับมาทำต่อ”
“ในคงอยู่แฟ้มนี้แหละ ชลเห็นมันกระจายเต็มโต๊ะ”
“แล้วเข้ามายุ่งทำไมเนี้ย” ในสายตาคนอื่นกระดาษที่วางเรียงรายบนโต๊ะอาจดูรก แต่หมวยวางไว้เพื่อเทียบรายการค่าใช้จ่ายที่มันยุ่งเหยิงของแต่ละวัน แต่ละสัปดาห์และแต่ละเดือน มันต้องเทียบกันดูให้เห็นด้วยตาเปล่าว่ามีตรงไหนตกหล่นไปบ้าง รายการใดเบิกจ่ายซ้ำซ้อนหรือเกิดการทุจริตขึ้น
เจ้าของตลาดไม่ยอมให้เงินหายแม้แต่บาทเดียว เธอเคยลำบากมาก่อนจึงยอมไม่ได้หากหาที่มาที่ไปไม่ได้ว่าเงินจำนวนไหนหายไปอย่างไร้เหตุผล
“หมวย! ชลก็แค่เก็บใส่แฟ้มไว้”
“แต่มัน...โธ่เอ๊ย!!” หมวยงวดเอาเอกสารที่ถูกรวบเก็บในแฟ้มออกมาเรียงตามเดิม โชคดีที่เธอทำสัญญาลักษณ์ไว้ที่หัวกระดาษว่าใบไหนตรวจสอบแล้วก็เลยไม่ยุ่งยากเท่าไร
“ขอโทษ...” สายชลเอ่ยน้ำเสียงเบา สำหรับหมวยแล้วเขาคงทำอะไรไม่ได้เรื่องและไม่ถูกใจไปเสียหมด
โคร่ม!
“แม่ง...” หญิงสาวหลุดสบถเมื่อมือเผลอไปชนแก้วกาแฟหกใส่กระดาษที่ตัวเองกำลังเรียง
รู้สึกเกลียดกาแฟดำก็ตอนนี้แหละ ตอนที่มันหกใส่เอกสารสำคัญของเธอ
“รีบเช็ดแล้วเอาไปผึ่งหน่อยก็แห้งแล้วหมวย”
“ช่างมันเถอะชล” หมวยรู้สึกหมดแรงจริงๆ
งานที่เธอทำอยู่ก็เหมือนกับความรัก เธอทุ่มสุดตัวเพื่อมันแต่แล้วก็พังลงอย่างไม่เป็นท่า
“มันเปียกนิดเดียวเอง”
“ชล! บอกให้พอไง” หญิงสาวตะคอกเพราะสายชลเอาแต่วุ่นวายและทำเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง เขามาทำให้เธอหงุดหงิดอารมณ์เสียตั้งแต่ยังไม่เก้าโมงเช้า
“รีบเก็บก่อนที่มันจะเลอะมากกว่านี้ไงหมวย”
“พอได้แล้วไงชล จะทำทำไมฮะ”
“ตกลงมันสำคัญมั้ย ทีเมื่อกี้ชลแค่เก็บใส่แฟ้มให้หมวยก็โวยวาย แต่พอโดนกาแฟหกใส่กลับบอกให้ช่างมัน ตกลงมันยังไงกันแน่ฮะหมวย”
ไอ้เอกสารบ้าๆ นี้ก็คงเหมือนเขาสินะ บางครั้งก็ดูสำคัญกับเธอมากแต่บางครั้งก็ไร้ค่าและน่ารำคาญสำหรับเธอ
เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน เวลาที่เขาตั้งใจทำบางอย่างให้แต่หมวยไม่เห็นคุณค่า แล้วพอวันหนึ่งที่เขาเบื่อหน่ายและไม่อยากทำให้อีก เธอกลับเรียกร้องหามันทั้งๆ ที่ตัวเองก็แสดงออกว่าไม่ได้ต้องการมันด้วยซ้ำ เขาควรทำตัวแบบไหน
“มันเคยสำคัญจนกระทั่งชลเข้ามายุ่งนี้แหละ”
“ถ้าความหวังดีของชลมันเป็นโทษต่อชีวิตหมวย ชลก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะ” ชายหนุ่มตัดพ้อ สายชลตั้งใจจริงๆ ว่าหลังจากหย่ากันแล้วเขาก็อยากจะดูแลหมวยต่อไปแม้สถานะของเราจะไม่เท่าเดิม หากไม่ได้รักกันแบบชู้สาวเขาก็ยังเป็นเพื่อนที่หวังดี
แต่ทว่า...ความหวังดีที่เขาเธอก็ไม่ต้องการ
“เดี๋ยวก่อนชล” ว่าที่อดีตสามีหันหลังแล้วกำลังก้าวขาเดินออกจากห้องทำงานแต่เธอร้องทัก
“ต่อไปไม่ต้องเอาของพวกนี้มาให้หมวยอีกนะ พอกันที”
“หมวย...” สายชลเกือบตวาดใส่ด้วยอารมณ์ เธอเกลียดเขาได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ แม้แต่น้ำใจและความหวังดีเล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่คิดจะรับไว้
“อยากให้ชลตายๆ ไปซะเลยดีมั้ย”
“จะประชดทำไม...” เธอโกรธเขามากแต่ก็ไม่เคยอยากให้ทุกข์ใจหรือเจ็บไข้ได้ป่วยแต่อย่างใด หากวันหนึ่งเขาตายเธอคงทุกข์มากแน่ๆ แต่ในทางกลับกันล่ะ
สายชล...จะรู้สึกทุกข์บ้างรึเปล่า
“อดทนอีกหน่อยแล้วกันนะหมวย”
“ช ชล...” น้ำเสียงแผ่วเบาเกินกว่าที่เจ้าของชื่อจะได้ยินเสียงเรียก
สายชลเดินคอตกออกจากห้องทำงานของว่าที่อดีตภรรยา เราสองคนคงเป็นอะไรกันไม่ได้อีกแล้วไม่ว่าสถานะอะไรกันก็ตาม
วันที่ 17
Rrrrr
“ครับแม่”
‘อยู่ไหนแล้วชล วันนี้ตื่นสายเหรอ’
“ตื่นแล้วครับ แต่วันนี้ผมไม่ได้เข้าบ้านนะ”
‘ทำไมล่ะ’
“ไม่มีอะไรหรอกแม่ ชลแค่ขี้เกียจ อยากนอนไปเรื่อยๆ” สายชลวางสายจากมารดา
หลังจากที่หมวยเก็บของออกจากเรือนหอของเรา เขาก็ไปอาศัยมื้อเช้าที่บ้านแม่ทุกวันเพราะไม่มีใครทำอะไรให้กิน บ้านทั้งหลังเงียบสนิทกว่าทุกครั้ง
สามปีที่ผ่านมา ในช่วงนี้เรือนหอของเรามันเงียบและเหงากว่าที่เคยเป็น
______________
📍 # 90วัน จากคน(เคย)รัก อัพตอนใหม่ทุกวันเวลา 20.00 น.
เรามานับถอยหลังไปด้วยกันนะคะ
- Writer
