90 วัน จากคนเคยรัก (14)
1121 Words
วันที่ 21
“ตกลงมันยังไงวะแก”
“ไม่มีอะไรหรอกทิชา”
“แต่เมื่อวานแกเล่าเป็นฉากๆ เลยนะ”
“แกเมาฉันก็เมา เอาจริงๆ ฉันพูดไรไปบ้างวะ จำไม่เห็นได้เลย” เช้าวันต่อมาหลังจากเมาจนกันเต็มคราบ เธอและทิชาสลับกันโก่งคออ้วกในห้องน้ำแล้วหลับกันเหมือนหมา พอตื่นมาก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของใครของมัน
“หมวย! อย่ามาเฉไฉ” ทิชาจ้องหน้าเพื่อนรักอย่างจับผิด
“ฉันจำไม่ได้จริงๆ แกจำได้เหรอ” หมวยย้อนถามเพราะเธอพูดพร่ำออกไปเยอะมากเพราะฤทธิ์ของสุราจนไม่รู้ว่าระบายอะไรออกไปบ้าง
“เรื่องของอีวานี้แหละ” สมองส่วนจดจำยังหลงเหลืออารมณ์ที่เดือดพล่านเพราะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับวิรรรแต่ลงรายละเอียดไม่ได้ว่ามีอะไรบ้าง
พูดง่ายๆ ว่าอารมณ์ล้วนๆ
“เออ! ก็วานั่นแหละ”
“แต่มันทำไมวะ”
“มันก็ยังคุยกับชลอยู่ ยังติดต่อกันอยู่ไง”
“นั่นแหละ! ระวังมันไว้นะ อีนี้มันร้าย ผัวเพื่อนหรือผัวใครมันเอาหมดไม่สนหน้าใครทั้งนั้น”
“แล้วถ้าเขาจะเอากันจริงๆ ฉันจะห้ามอะไรได้วะทิชา” หมวยเสียงเศร้า คงต้องโยนภาระไปให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์แล้วว่าขออย่าให้สองคนนี้ลงเอยกันเลย ไม่ว่าจะก่อนหรือหลังหย่ากับเธอ
“นั้นสิเนาะ! ใครมันจะปฏิเสธผู้หญิงที่อ้าขาให้เอาฟรีๆ วะ”
“ทิชา! แกแค้นวามันมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“แน่นอนสิ! เพราะมันไงฉันถึงได้โดนทิ้ง” ในอดีตตอนที่ทิชาสนิทกับวาวามากก็เคยโดนวาวาแย่งแฟนไปแล้ว แล้วกับหมวยที่ไม่ได้สนิทอะไรด้วยมีหรือที่วาวามันจะสน
“แต่ก็ดีแล้วป้ะล่ะที่เลิกกับพี่เขาได้ เขาน่ะเกเรจะตาย” ย้อนไปในวัยเรียน
รุ่นพี่ทิ่ชาคบหาด้วยนิสัยเกเรเป็นนักเลงเธอจึงเห็นด้วยที่ทิชาเลิกกับคนแบบนั้น
“แต่ฉันกับเขาก็ควรเลิกกันก่อนป้ะไม่ใช่เพราะมีมือที่สามมาทำให้เลิก”
“เรื่องตั้งหลายปีแล้วช่างมันเถอะนะ โมโหเหมือนกับเพิ่งจับได้ว่าแฟนมีชู้เมื่อวานอย่างนั้นแหละนะ แกนี้!!”
“พอนึกถึงแล้วมันก็ขึ้นนี้น่า”
วันที่ 22
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“หมวย! เปิดประตูสิ”
เช้าวันต่อมาก่อนที่หมวยจะออกไปทำงานที่ตลาด เสียงทุ้มต่ำอีกฝั่งของประตูคือคนที่หมวยไม่คิดว่าเขาจะมายืนอยู่ตอนนี้
“เฮีย! กลับมาตั้งแต่เมื่อไร”
“เรื่องใหญ่ขนาดนี้จะบอกเฮียตอนไหน ตอนหย่ากันแล้วหรือไงฮะ”
พฤกษ์ ลิ้มปพนา อายุสามสิบสามปีพี่ชายแท้ๆ ของหมวย
“ก็...” คนถูกถามอ้ำอึ้ง
ถึงแม้ว่าเราจะเหลือกันอยู่แค่สองคนพี่น้องแต่มีอะไรหมวยก็ไม่เคยปรึกษาหรือบอกเล่าให้พี่ชายรู้
เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น
“มีเรื่องอะไร ทำไมต้องหย่ากัน”
“เข้ามาก่อนป้ะ จะยืนคุยเรื่องส่วนตัวกันหน้าห้องรึไง” พฤกษ์มีคีย์การ์ดคอนโดหมวยเพราะบางครั้งที่เขากลับไทยก็จะมาพักที่ห้องของน้องสาว ส่วนบ้านหลังสุดท้ายให้แม่บ้านอยู่ดูแลความสะอาดแต่ไม่มีใครกลับไปอยู่อาศัย
ชายหนุ่มเดินเข้าห้องน้องแล้วกวาดตามอง ปกติห้องสตูก็คับแคบมากพออยู่แล้วแต่ตอนนี้มันเต็มไปด้วยข้าวของที่วางระเกะระกะเต็มไปหมด
“นี้สภาพหลังจากเลิกกับผัวเหรอ”
“เฮีย! ก็ช่วงนี้หมวยยุ่งงานที่ตลาดเลยยังไม่ว่างเคลียร์ของ”
“สภาพ...” พฤกษ์ใช้เท้าเขี่ยถุงพลาสติกใบใหญ่ที่มันรกลูกหูลูกตา พยายามหาทางเดินและที่นั่งเพื่อจะได้คุยกับหมวย
“จะมาทำไมไม่บอกก่อน”
“บอก? เรื่องหย่ายังไม่คิดจะบอกเฮียสักคำ” พฤกษ์ยอกย้อน
การกลับมาของเขามันไม่ใช่สาระสำคัญสักนิด
“เรื่องมันยาว ก็เลยคิดว่าไว้มีโอกาสจะบอก”
“โอกาสอะไรวะ ต้องรอโอกาสอะไรด้วยเหรอ”
“สรุปแบบเข้าใจง่ายๆ เลยนะ”
ปีที่แล้วเธอสนใจพื้นที่รกร้างก็เลยติดต่อเจ้าของขอเช่าเพื่อทำตลาดนัด ด้วยความตั้งใจที่จะทำตรงนั้นให้เป็นธุรกิจของครอบครัวและส่งต่อไปถึงลูกหลานเธอก็เลยลุยงานเองตั้งแต่ทาสีรั้วไปยันวางระบบไฟฟ้าประปา ในช่วงที่ลุยงานตลาดสายชลก็ยุ่งกับการเปิดร้านกาแฟเช่นกัน แต่อีท่าไหนไม่รู้หนึ่งในหุ้นส่วนคือชู้รัก
ฝ่ายชายหลงเสน่ห์เธอคนนั้นถึงขั้นจริงใจจริงจังอยากสานต่อความสัมพันธ์ที่มันเกิดขึ้น แล้วก็บอกเลิกหมวย ขอหย่า...จบปิ๊ง!
“บ้างานจนผัวมีชู้”
“เฮีย!”
“แล้วมันไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ” ผู้ชายด้วยกันย่อมเข้าใจหัวอกผู้ชายเสมอ
ถึงหมวยจะเป็นน้องแท้ๆ ที่คลานตามกันมาจากบิดามารดาคนเดียวกันแต่พฤกษ์ก็ไม่เข้าข้างหมวย
“หมวยมีสมาธิอยู่กับงานจนอาจจะปล่อยปละละเลยชลไปบ้าง แต่มันใช่เหตุผลที่ชลจะนอกใจหมวยเหรอ”
“มีเมียแต่เมียไม่ดูแล มันก็ไม่แปลกนี้”
“เห็นแก่ตัววะ ผู้ชายมันเห็นแก่ตัวง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ” หมวยประณามความเห็นแก่ตัวนี้ ถ้าเธอไม่ดีก็ควรบอกกันตรงๆ สิไม่ใช่ใช้วิธีนอกใจ
“แกเป็นคนผิดนะหมวย”
“แล้วถ้าหมวยนอกใจชลบ้างล่ะ”
“งั้นแกก็จะผิดแบบคูณสอง”
“แล้วผู้ชายไม่ผิดเลย อะไรๆ ก็โทษผู้หญิงหมด”
“ใช่! มันอาจฟังดูไม่ยุติธรรมแต่ใช่ เพราะแกเป็นคนผิดที่ปล่อยปละละเลยผัว”
“เฮอะ...!!” เพราะพฤกษ์เป็นคนแบบนี้ละมั้งเธอเลยไม่เคยปรึกษาปัญหาใดๆ กับเขา
“เพราะนิสัยอวดดีของแกแบบนี้ไงถึงอยู่กับใครไม่ได้”
“หมวยเนี้ยนะอวดดี”
“ใช่! อวดดีอวดเก่งทั้งๆ ที่ไม่ได้เก่งหรือดีอะไรกว่าคนอื่นเลย แต่ชอบทำเป็นว่าตัวเองนี้เข้มแข็งมาก รับได้ทุกอย่างแต่อ่อนปวกเปียกไปหมด”
“เฮีย!!!”
“ยอมรับเถอะหมวย แกเป็นแบบนี้ตั้งแต่พ่อตาย เด็กมอสามไม่มีปัญหาทำอะไรได้ทั้งนั้น แต่อวดเก่งอวดดีคิดว่ารับผิดชอบทุกอย่างไหว” พฤกษ์โตพอและมองโลกตามทุกอย่างที่เป็น
คนอวดเก่งก็ต้องเก่งจริงๆ ไม่ใช่แกล้งเก่ง คนอวดดีก็ต้องมีดีจริงๆ ไม่ใช่โกหกว่าดี
_______________
📍 # 90วัน จากคน(เคย)รัก อัพตอนใหม่ทุกวันเวลา 20.00 น.
เรามานับถอยหลังไปด้วยกันนะคะ
- Writer
