นิตย์รดีทำงานมาได้สามเดือนแล้วเริ่มคุ้นชินกับงาน และผู้ชายตัวโตที่ชอบมาวอแวด้วยเช่นกัน บอกตัวเองซ้ำๆ ว่าไม่ได้คิดอะไรกับเขาหรอกไม่อยากสานต่ออะไรด้วยเลย แต่ก็เผลอใจมีอะไรกับเขาอีกหลายครั้ง ให้เหตุผลกับตัวเองว่ามันก็หาเรื่องทางกาย ทั้งที่ใจหวั่นไหวไปหมดแล้ว
แม้ว่าเขาจะเอาใจเธอสารพัดอย่าง ของกินไม่ได้ขาดมือ และบางวันดูเหมือนว่าเป็นอาหารจากโรงแรมด้วย สงสัยอยู่เหมือนกันว่าเงินเดือนของหัวหน้าคนงาน เยอะถึงขนาดที่เขาสามารถเปย์ให้เธอได้ขนาดนี้เชียวหรือ ที่จริงชายหนุ่มดูแลเธอดีมาก แต่คำว่าอนาคตมันค้ำคอ ไม่อยากจมปลักอยู่ที่นี่ เสียเงินเรียนปริญญาโทไปไม่น้อย อยากใช้ความรู้ความสามารถให้เป็นประโยชน์
แต่ทว่าไม่มีที่ไหนเรียกสัมภาษณ์เลย ส่งใบสมัครไปทุกที่บางที่ยอมกัดฟัน มองข้ามเรื่องเงินเดือนด้วยซ้ำแต่ก็ไร้วี่แวว นิตย์รดีไม่ย่อท้อช่วงที่ไม่มีรถบรรทุกเข้า เธอก็ยังหางานอย่างสม่ำเสมอคอยเช็คอีเมลถี่มาก หวังใ
