Pinahid niya ang mga luha ko. Kinulong sa mga palad n'ya ang pisngi ko.
"Sorry, I'm so sorry... 'di na mauulit!"
Pikit-mata kong inalis ang mga kamay niya sa pisngi ko. "Hayaan mo muna akong huminga. Pabayaan mo muna ako." Binuksan ko ang pinto at walang paalam na lumabas.
Wala akong ibang mapuntahan; walang ibang lugar na p'wedeng pagtaguan kun'di ang hagdan papunta sa second floor ng shop.
Doon ko binuhos lahat ng sama ng loob. Wala na akong paki mamaga man ang mga mata. Mailabas ko lang ang sama ng loob.
Naging matamlay ang buong maghapon sa trabaho. Hindi na rin nagtanong si Lenny sa kung anong nangyari. Hindi naman kasi maipagkakaila sa maga kong mga mata, at s'yempre alam niya rin kung ano ang dahilan. Ang hindi niya lang alam ay nasaktan ako pisikal.
Nanatili akong tahimik
