Gece çökmüştü. Sığınak karanlık, taş duvarlar soğuktu. Baran ve Ela yan yana oturuyorlardı; nefesleri sessizliği delen tek sesti. Dışarıdan ara ara gelen silah sesleri, ikisinin de kalbini titretiyordu; ama bu defa korkudan değil, birbirlerini kaybetme ihtimalinin ağırlığından.
Ela başını eğdi; ellerini dizlerinde kenetlemişti. “Bazen hâlâ… her şeyi kaybedecekmişim gibi hissediyorum,” dedi; sesi kısık, ama yüreğinden kopan bir itiraftı.
Baran ona döndü; bakışları Ela’nın yüzünü değil, ruhunu okur gibiydi. “Ben de,” dedi sessizce. “Ama seni bulduğum günden beri… kaybetmekten korkmak bile bana iyi geliyor. Çünkü artık korkacak bir ‘sen’ var.”
---
Ela, gözlerini Baran’ın gözlerine kaldırdı; o an ikisinin bakışları birleşti. Zaman durdu, nefesler düğümlendi. “Baran…” dedi Ela, sesi titreye
