ฮูหยินสลับร่าง

บทนำ

ท่ามกลางหิมะขาวโพลนมองไปทางไหนก็มีแต่สีขาวปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณ ลมหนาวของฤดูเหมันต์พัดเอาความอบอุ่นจากทุกสรรพสิ่งที่อยู่บริเวณโดยรอบหายไปจนหมดสิ้น เช่นเดียวกับร่างผอมบางที่นอนแน่นิ่งอยู่บนผืนหิมะ ความอบอุ่นของร่างกายกำลังถูกความหนาวเหน็บพรากไปอย่างช้าๆ เศษละอองสีขาวค่อยๆ ร่วงหล่นจากผืนนภาปกคลุมทั่วร่างบางจนเป็นเนื้อเดียวกัน

ดวงตาคู่งามยังคงจ้องมองผืนฟ้าอย่างเลื่อนลอย แม้ว่าความหนาวเหน็บจะกัดกินร่างกายจนไร้ซึ่งความรู้สึก แต่ร่างบอบบางหาได้แยแสต่อความเจ็บปวดนั้นไม่ นางยังคงลืมตามองดูก้อนขาวๆ ที่ทยอยตกลงมาอยู่อย่างนั้น

มันคงถึงเวลาแล้วสินะ...ที่ข้าจะต้องจากโลกนี้ไปแล้วจริงๆ ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้ากำลังจะตามไปอยู่กับท่านแล้ว นานเหลือเกินที่ท่านทิ้งให้ข้าอยู่บนโลกที่แสนโหดร้ายนี้เพียงลำพัง ใกล้จะถึงเวลาที่พวกเราสามคนจะได้เจอหน้ากันเสียทีในที่สุดข้าก็จะไม่โดดเดี่ยวอีกแล้ว

เพราะความหนาวเหน็บและจำนวนของหิมะที่ตกหนักลงมาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ทำให้ผู้คนเริ่มอดอยาก ข้าวสารอาหารแห้งล้วนราคาสูงลิ่ว ชาวบ้านต่างกักตุนสินค้าไว้ประทังชีวิตแต่ละครัวเรือน จึงทำให้คนเร่ร่อนและขอทานอย่างพวกนางหมดหนทางที่จะทำมาหากิน ความหนาวเหน็บและความหิวโหยเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้นทุกวัน มีขอทานเป็นจำนวนมากหนาวตายและอดอยาก ไม่ว่าจะเดินไปเคาะประตูบ้านหลังใด พวกเขาต่างก็แล้งน้ำใจปิดประตูใส่หน้ากันทุกราย มิหนำซ้ำพวกนางยังถูกคนของทางการขับไล่ออกนอกเมืองให้ทนหนาวตายอย่างไม่ดูดำดูดี

ชีวิตของคนเราหากมียศถาบรรดาศักดิ์ชีวิตกลับมีค่าดุจทองพันชั่ง หากเป็นขอทานข้างถนนกลับมีชีวิตต่ำเตี้ยเรี่ยดิน แม้แต่ชีวิตของหมูหมากาไก่ยังมีค่ากว่าพวกนางเสียด้วยซ้ำ ชีวิตของนางในชาตินี้ช่างไร้ค่าไร้ราคายิ่งนัก หากชาติหน้ามีจริง นางขอเกิดมามีชีวิตที่แสนสุขสบาย ไม่ต้องทุกข์ยากลำบากให้ผู้อื่นเหยียบย่ำราวผักปลาเหมือนชาตินี้อีก

เปลือกตาหนักอึ้งของหญิงสาวค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ พร้อมกับความรู้สึกมากมายที่โลกใบนี้มอบให้แก่นาง

ลาก่อนอดีตที่แสนเจ็บปวด…