ภายในเรือนตะวันออก ณ เรือนหลังใหญ่ของคฤหาสน์สกุลเว่ย ร่างสูงใหญ่ของเว่ยจิ่นกวางนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม้คล้ายกับกำลังนอนหลับใหล ทว่าที่จริงแล้วดวงตาเรียวคมคู่นั้นยังคงปิดสนิทไม่มีอาการตอบสนองแต่อย่างใด
พ่อบ้านหนุ่มรีบเอ่ยถามชายชราที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความร้อนใจ “นี่ก็จะเข้าวันที่สิบแล้ว นายท่านของข้าเป็นเช่นไรบ้างขอรับ”
ใบหน้าของหมอชราที่มีศักดิ์เป็นลุงของเว่ยจิ่นกวางยังคงสงบนิ่ง “อาการของเว่ยเอ๋อร์ดีขึ้นบ้างแล้ว โชคดีที่ลูกธนูปักไม่ถูกจุดสำคัญ”
“แล้วเหตุใดนายท่านของข้าถึงยังไม่ตื่นอีกล่ะขอรับ”
“ตอนนี้ข้าก็ไม่สามารถระบุได้ว่าเพราะเหตุใด แต่จากที่ข้าสังเกตอาการมาได้สักระยะหนึ่ง ข้าว่าอาจจะมีสาเหตุมาจากไข้ใจ”
“ไข้ใจ? ท่านหมายความว่าอย่างไร?” ใบหน้าของพ่อบ้านหนุ่มฉายแววฉงน คล้ายกับยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายชราอธิบาย
“เจ้าจำได้หรือไม่ เมื่อห้าวันก่อนตอนที่ข้าพาเขากลับมาที่เรือน ตอนนั้นเข
