Chapter 60
Jennifer
Mabuti, hindi nagtagal si Papa at umalis na rin ito.
Pagkasara niya ng pinto, para bang biglang nanahimik ang mundo ko. Nakatayo pa rin ako sa gitna ng sala, nakatingin sa hawakan ng pintuan na kanina lang ay halos sumabog sa galit at yabang ni Papa. Ramdam ko pa rin ang mainit na hininga niya, ang bigat ng mga salitang binitawan namin sa isa’t isa—parang mga patalim na tumarak sa laman, hindi lang minsan, kundi paulit-ulit.
Naupo ako sa sofa. Mabigat ang dibdib ko. Hindi ko alam kung galit. Parang naiwan pa doon ang presensya niya—ang amoy ng mamahaling pabango na pilit tinatakpan ang amoy ng sigarilyo, ang bahagyang init sa upholstery na iniwan ng katawan niya. Nakakainis, kasi kahit wala na siya, parang naririnig ko pa rin ang boses niya sa tenga ko.
“Ako pa rin
