Chapter 37
Jennifer
Pumasok kami sa isang mamahaling restaurant ni Papa. Mula sa labas pa lang, halata na agad ang kaibahan nito sa mga karaniwang kainan. Maliwanag ang mga chandelier, tahimik ang musika sa loob, at puro mga naka-business attire o naka-casual luxury ang mga tao. Isang lalaking naka-blazer agad ang lumapit sa amin, at tinawag si Papa sa pangalan niya.
“Sir Mario, good evening. Reserved table for two?” tanong ng staff, nakangiti.
Tumango lang si Papa. Walang emosyon.
Ipinuwesto kami sa isang table na may tanawing city lights sa labas ng glass wall. Hindi ko alam kung matutuwa ako sa ganda ng lugar, o maiilang sa katahimikang parang pumipiga sa dibdib ko. Ang bawat kutsarang nahuhulog sa pinggan ng ibang customer, parang baril na pumuputok sa pagitan naming dalawa ni Pa
