hapter 44
Jennifer
Akala ko magiging ordinaryong araw lang ito.
Lunes ng umaga. Maaga akong gumising kahit hindi pa gaanong maliwanag sa labas. Naligo ako, nag-ayos, at nagsuot ng simpleng blouse at slacks—pormal pero hindi masyadong pansinin. Ilang araw na rin akong tahimik sa trabaho, walang masyadong iniisip kundi matapos ang linggo. Hindi ko inakala na may magpapabago sa takbo ng araw ko.
Pagpasok ko sa RCA, tahimik pa ang hallway. Nasanay na akong ako ang isa sa mga unang dumarating. Pagdaan ko sa reception, binati ako ng receptionist ng mahinang “Good morning.” Kumaway lang ako pabalik. Sanay na kami sa ganitong umagang halos walang ingay, puro tipak ng keyboard at pagbukas ng mga pinto.
Pero nang makarating ako sa cubicle ko, may isang bagay na agad kong napansin.
Isang bulakl
