เพราะช่วยเธอไว้ แต่จำไม่ได้ เลยโดนหลอกไปติดเกาะอีกครั้ง

ค่ำคืนที่ไม่มีคำตอบ

แสงยามเย็นทอดตัวลงบนพื้นทรายอุ่นๆ ขณะที่เขากำลังจัดการกางเต็นท์ ลมทะเลที่พัดมาอ่อนๆชวนให้รู้สึกสงบ แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ สถานที่นี้ดูเหมือนแปลกใหม่สำหรับเขา ทว่ากลับมีบางสิ่งที่ให้ความรู้สึกคุ้นเคยโดยที่เขาเองก็บอกไม่ได้ว่าทำไม

เขามองกระโจมผ้าใกล้ๆ ที่เธอกำลังยุ่งอยู่กับเตรียมอาหาร กลิ่นไอทะเลที่โชยมากับสายลมผสมกับกลิ่นของเตาแก๊สเล็กที่เธอเพิ่งจุดขึ้น ท่าทางของเธอท่ี่ดูชำนาญ กลับทำให้เขารู้สึกพิลึก

“ฉันยังไม่ได้สอนเธอใช้เตาแก๊สเลย….จะเป็นอะไรไหมน่ะ?”

ชายหนุ่มที่กำลังมองเธออยู่ ก็รู้สึกตกใจกับความคิดของตัวเอง เราสองคนพึ่งจะเจอกันแท้ๆ แต่ทำไมถึงคิดว่าเธอจะใช้ของแบบนั้นไม่เป็น?

เขาพยายามขับไล่ความคิดแปลกๆนั้นออก ก่อนที่จะทำงานของตัวเองต่อ เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เธอเรียกเขามาที่โต๊ะเล็กตรงกลาง บนโต๊ะมีถ้วยอาหารสองถ้วยวางอยู่ พร้อมช้อนส้อมที่เธอยื่นให้

“นี่ กินก่อนสิ จะได้มีแรง”

เขามองอาหารในถ้วยด้วยความลังเล ราวกับสัญชาตญาณบางอย่างกำลังส่งเสียงเตือนอยู่ลึกๆ แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนั้น มันเป็นแค่อาหารอุ่นร้อนธรรมดา ไม่มีอะไรน่าสงสัย หน้าตาของมันก็ดูปกติ

“ไม่กินหรอ?”เธอที่เห็นท่าทีลังเลของเขา ส่งเสียงเรียก เสียงของเธอทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อย

“เปล่า...” เขารีบตอบ พยายามขจัดความคิดแปลกๆออกจากหัว ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาและลองตักคำแรกเข้าปาก

รสชาติมันธรรมดา—ไม่แย่ แต่ก็ไม่ได้ดีเด่นอะไร เหมือนอาหารกึ่งสำเร็จรูปทั่วไป ทว่าเมื่อได้กินแล้ว ความรู้สึกแปลกๆนั้นก็คล้ายจะจางหายไป

“รสชาติเป็นไงบ้าง?” เธอถามพลางมองเขาด้วยสายตาสงสัย

“ก็...ใช้ได้” เขาตอบแบบเรียบๆก่อนจะตักคำต่อไป

เธอพยักหน้าเบาๆไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ยังคงแอบสังเกตเขาอย่างเงียบๆ ขณะที่เขายังกินอย่างเคร่งขรึม โดยไม่ได้สนใจสายตาของเธอ ราวกับว่าคนที่ไม่ได้กินอะไรมาพักใหญ่ๆ

หลังจากกินเสร็จ เขาที่ตั้งใจจะเฝ้าดูทะเล เผื่อจะมีเรือแล่นผ่านมา แต่หญิงสาวกลับมานั่งใกล้ๆโดยไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองนั่งฟังเสียงคลื่นที่ซัดเข้าฝั่งอย่างเงียบๆ ลมทะเลเริ่มแรงขึ้นในยามค่ำ เส้นขอบฟ้าค่อยๆถูกกลืนไปด้วยความมืด สายลมที่เย็นขึ้นทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ

“ลมคืนนี้แรงกว่าตอนกลางวันน่ะ”

เธอหันมามองเขาเล็กน้อย “ก็คงเป็นปกติของทะเลมั้ง...”

เขาพยักหน้าเบาๆแต่ในใจกลับไม่คิดอย่างนั้น มันมีบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ เหมือนความทรงจำบางส่วนกำลังพยายามเล็ดลอดกลับมา แต่ไม่ชัดเจนมากพอ

ขณะที่เขาเหม่อมองออกไปในความมืด เธอก็แอบลอบมองเขาอีกครั้ง ดวงตาของเขาที่ทอดยาวไปยังท้องทะเลนั้นมีแววที่ทั้งอ้างว้างและขบคิด เธออยากถามว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็เลือกจะเงียบไว้

หลังจากที่ทั้งสองเงียบกันไปพักใหญ่ เขาก็เหลือบมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ใบหน้าของเธอที่สะท้อนแสงไฟจากตะเกียงดูอ่อนโยนและสงบ แต่กลับรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งในตัวเธอดึงดูดสายตาเขาโดยไม่รู้ตัว

ความรู้สึกแปลกๆ เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ ราวกับว่าเขารู้จักเธอ แต่ไม่สามารถอธิบายได้ว่าทำไม

ในหัวเขา ภาพหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างเลือนลาง—หญิงสาวคนหนึ่งที่มีผมสั้นกว่าเธอตรงหน้าเล็กน้อย ใบหน้าของเธอดูดื้อรั้น เย็นชา หัวสูง แถมยังรู้สึกห่างเหิน เหมือนกับว่าจะพยายามรักษาระยะห่างจากเขาเล็กน้อย ต่างจากเธอที่อยู่ตรงหน้า ราวกับเป็นคนล่ะคน

เขาเผลอขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว เหมือนความคิดของเขากำลังพยายามไขปริศนาอะไรบางอย่าง แต่กลับติดอยู่ในความว่างเปล่าของความทรงจำ

“มีอะไรเหรอ?” เสียงของเธอเรียกเขากลับมาสู่ปัจจุบัน

“ไม่มีอะไร...” เขาตอบพลางหลบสายตา แต่ความสงสัยกลับคาใจจนอดถามออกมาไม่ได้

“เรา...เคยเจอกันมาก่อนหน้านี้หรือเปล่า?”

คำถามของเขาทำให้เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มเล็กๆพร้อมกับตอบทันที

“เปล่า เราพึ่งจะเคยคุยกันครั้งแรกนี้แหละ”

คำพูดของเธอดูมั่นใจ แต่ในดวงตาคู่นั้นกลับแฝงประกายความดีใจที่เธอพยายามปิดซ่อน

เขาสังเกตเห็นเพียงแวบเดียว แต่ก็รู้สึกได้ว่ามันไม่ใช่คำตอบที่ตรงไปตรงมาเสียทีเดียว

“แน่ใจเหรอ?” เขาถามต่อด้วยน้ำเสียงลังเล

“แน่สิ” เธอหัวเราะเบาๆ ราวกับพยายามทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องตลก

“หรือไม่ก็ นายอาจจะเคยเห็นฉันจากที่ใกลๆก็ได้…. ยังไงก็เรียนอยู่ที่เดียวกันนี้น่า?”

เขามองเธอนิ่งๆ เหมือนพยายามจะจับความจริงในน้ำเสียง แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงพยักหน้ารับเบาๆ

“อืม...คงงั้นแหละ”

เธอหลบสายตาเขาเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นยืน สะบัดมือไล่เศษทรายออกจากชุด

“ถ้ายังไงฉันขอไปพักก่อนน่ะ… พรุ่งนี้เรายังมีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะ อย่านอนดึกซ่ะล่ะ”

เธอเดินออกไป ทิ้งเขาให้นั่งอยู่คนเดียวกับความคิดที่ยังคงวนเวียน

เขามองตามเธอไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม รู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งในตัวเธอที่คุ้นเคยอย่างประหลาด แต่เขากลับไม่สามารถบอกได้ว่ามันคืออะไร

เมื่อสายตาของเขาหันกลับไปมองทะเลเบื้องหน้า เสียงคลื่นยังคงซัดสาดไม่ขาดสาย แต่ในหัวของเขากลับเต็มไปด้วยความสับสน

“เธอในภาพนั้น...คือใครกันแน่?”

เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ ราวกับถามคำถามนี้ไปยังเกลียวคลื่นที่สะท้อนแสงจันทร์ ก่อนจะถอนหายใจยาว แล้วเผ้ามองท้องทะเลยามค่ำคืนต่อไป