Dreco's POV
Hindi ko tuloy alam kung paaandarin ko na ang sasakyan na hindi pa rin ako nito kinakausap ng maayos. Huminga ako ng ng malalim at tumagilid sa pagkakaupo upang mapaharap ako dito. Inilabas ko ang pinakamagandang ngiti na kaya kong maibigay kahit na kinakabahan pa ako kung magtatagumpay rin ako sa pagkakataon na ito.
" Tell me what you want and I'll do it. Just for you to talk to me at magkabati na tayo. " hindi ko alam pero kahit anong pilit kong gandahan ang ngiti ay naging alanganin na ang ngiti ko matpaos masabi ang mga iyon dahil sa sama ng tingin na isinagot nito sa akin.
" Paandarin mo ba ang sasakyan o baba na ako at dito na ako sa bahay matutulog ati kaw ay tumuloy na kung saan ka pupunta. Huwag ka na ring babalik
