18:00 น.
หลังจากกินมื้อค่ำเสร็จมาเบลล์ก็ขึ้นนั่งอยู่ริมระเบียงห้องนอนใหญ่เธอกำลังมองแสงสุดท้ายของวันที่มันกำลังจะลาลับขอบฟ้า ท้องฟ้าสีแดงอมส้มสวยราวกับภาพวาดใครจะคิดว่าในเมืองใหญ่จะมีมุมสวยๆแบบนี้
“ หนูคิดถึงแด๊ดนะคะ ” เธอพึมพำออกมาในเวลาว่าง สมองโล่งๆไม่ได้คิดอะไรเธอก็จะคิดถึงพ่อที่จากไปแล้วตลอด ความเสียใจในเรื่องวันนั้นมันค่อยๆหายไปเหลือเพียงความเจ็บปวดที่แม่ของเธอทิ้งเอาไว้ให้
“ ไปหาพ่อไหมฉันพาไป ” ฟ้าครามเดินมาจากด้านหลังเงียบๆเขายื่นมือไปค้ำยันราวระเบียงและเอ่ยบอกน้อง
ขวับ!
“ จะ จริงเหรอคะ คุณไม่ได้หลอกหนูใช่ไหม ” มือเรียวเกาะแขนแกร่งของเขา เธอยิ้มแฉ่งจนเห็นไรฟันสีขาวสะอาดดีอกดีใจราวกับเด็กน้อยได้ของเล่นชิ้นโปรด
“ อืม ฉันไม่ชอบคนโกหกและไม่ใช่คนชอบโกหกใครด้วย ”
“ ไปพรุ่งนี้เลยได้ไหมคะ หนูมีเรื่องจะเล่าให้แด๊ดฟังเยอะแยะเลย ”
“ ไปสิ ”
“ ใจดีจัง หนูจะให้อภัยกับเรื่องที่คุณทำ
