ช่วงบ่ายแก่ๆมาเบลล์นอนหลับอยู่บนเตียงประตูห้องก็ยังแง้มอยู่ ฟ้าครามเดินออกจากห้องทำงานมาเห็นประตูยังไม่ปิดและด้านในเงียบมากเขาเลยถือวิสาสะเดินเข้าไป เขายืนมองคนตัวเล็กที่นอนกอดแขนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง เปลือกตาบนบวมเป่งบอกให้รู้ว่าเธอคงนอนร้องไห้จนหลับไป
Rrrrrr…Rrrrrr
ทว่าจู่ๆเสียงมือถือเครื่องเก่าของเธอก็ดังขึ้นมันปลุกให้มาเบลล์ตื่นขึ้นมา ฟ้าครามเองก็ตั้งท่าจะเดินออกจากห้องไปแต่เธอก็ดันตื่นขึ้นซะก่อน
“ คุณ! เข้ามาได้ยังไงคะ ”
“ ก็เธอเปิดประตูอ้าซ่าเอาไว้เห็นเงียบๆคิดว่าผูกคอตายไปซะแล้วเลยเดินเข้ามาดู “
” หนูยังไม่ตายคุณก็ออกไปสิค่ะ “
” นี่มันบ้านฉันไหมวะ จะเข้าห้องไหน ออกห้องไหนเธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่ง “ เขาเสียงแข็งใส่จนคนฟังนั่งตัวเกร็งไปทันที
” ค่ะ ขอโทษค่ะ “
” รีบไปจัดการตัวเองจะได้ไปซื้อเสื้อผ้า “ เมื่อเห็นอีกคนนั่งตัวสั่นเป็นลูกนกตกน้ำเขาก็เบาเสียงของตัวเองลงก่อนจะสาวเท้า
