ดลวัฒน์เหลือบไปมองธนาดลที่นั่งก้มหน้าก้มตาตรวจเอกสารอย่างขะมักเขม้นอยู่อีกฝั่งโต๊ะ แต่เขารู้ว่ามันเงี่ยหูฟังอยู่
“คุณจ๋าชอบผมจริงๆ เหรอครับ” แม้ไม่ได้อยู่กันเป็นส่วนตัว แต่เขาดูไม่ผิดหรอกว่าจินดาหลาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาอย่างที่ไอ้หมื่นมันกรอกหูเขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
จินดาหลาส่ายหน้าหวือ ส่วนดลวัฒน์พยักหน้ารับกับความคิดที่มาถูกทางแล้วของตน ก็ขนาดเขาถาม หญิงสาวยังไม่มีทีท่าเคอะเขินสักนิด นี่หรือคนที่แอบชอบ แอบปลื้มกัน
“คุณหมื่นเข้าใจผิดน่ะค่ะ” พอบอกดลวัฒน์ไปอย่างนั้นก็เป็นเธอเองนี่แหละที่เผยยิ้มแห้งๆ ออกมา เพราะที่นับหมื่นเข้าใจผิด มาจากเธอล้วนๆ เลย “ถ้าอย่างนั้นจ๋าขอตัวก่อนนะคะ”
พอหญิงสาวออกไปดลวัฒน์ก็ตบหน้าขาตัวเองดังฉาด
“กูว่าแล้วมั้ยล่ะไอ้ธนา”
“บางทีจินดาหลาอาจจะเขินมึงก็ได้นะ ก็มึงเล่นไปถามเขาโต้งๆ ว่าชอบมึงหรือเปล่า ทั้งที่กูก็ยังนั่งทนโท่เป็นหัวหลักหัวตออยู่ตรงนี้”
“แต่กูว่าไ
