แต่พอจัดการธุระส่วนตัวเสร็จถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่ได้เอาผ้าขนหนูหรือเสื้อคลุมอาบน้ำเข้ามาด้วย !
จะให้กลับไปใส่ชุดเก่าทั้งที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จจนรู้สึกสะอาดและสดชื่นไปทั้งตัวแล้วก็ไม่ใช่วิถีของเธอ จินดาหลาจึงถือวิสาสะหยิบผ้าขนหนูสีขาวผืนใหญ่ที่ถูกม้วนไว้ในตู้ขนาดเล็กในห้องน้ำ เอามาพันตัวและเดินย่องออกมา หวังว่าตอนนี้เจ้าของห้องคงอยู่ที่ไหนสักที่ ยกเว้นแถวๆ นี้ทีเถอะ
“โล่งอกไปที” เธอพรูลมหายใจออกจากปาก
“จ๋าครับ เอ่อ...”
“ว้าย ! ตาเถร !”
ใช่เพียงหญิงสาวที่ตกใจ นับหมื่นที่ชะโงกหน้าผ่านเคาน์เตอร์ครัวในสภาพที่มือถือตะหลิวและสวมผ้ากันเปื้อนสีฟ้าสดใสเองก็ตะลึงไม่ต่างกัน
เขาพอรู้ว่าที่จริงจินดาหลาไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหล่อะไรแม้จะไม่ได้สวยจัดชนิดที่ต้องเหลียวหลังมอง แต่ใบหน้าจิ้มลิ้มปากนิดจมูกหน่อย ตาโตๆ ที่ชอบเบิกกว้างเพราะเห็นอะไรก็ตกใจ แปลกใจไปซะหมด รวมๆ แล้วก็น่ามอง และมองได้เรื่อยๆ ไม่เบื่อด้วย
