ครามคลั่งรัก • SiKhram

คาสิโนย่านใจกลางเมือง ตุบ ตุบ เสียงของชายหนุ่มที่กำลังต่อยกระสอบทรายซ้อมมือเหมือนทุกวันในยิมที่อยู่ด้านบนของคาสิโนที่เขาเป็นเจ้าของ "นายครับ" "มีอะไร?!" ครามถามด้วยความหงุดหงิดเพราะเขาไม่ชอบให้ใครแทรกขึ้นระหว่างที่เจ้าตัวกำลังตั้งใจทำอะไรสักอย่างนึงอยู่ โดยเฉพาะการออกกำลังกาย "คุณนัทมาแล้วครับ!" ครามหยุดนิ่งก่อนจะถอมนวมออกและเดินไปหยิบขวดน้ำที่ตั้งอยู่ด้านข้างขึ้นมาดื่ม ฮึก ซ่าาา หลังจากที่ดื่มน้ำพอแล้วส่วนที่เหลือเขาก็ราดลงไปบนตัวเพื่อให้คลายร้อน "มึงไปบอกให้มันรอก่อน กูยังออกกำลังกายไม่เสร็จ!" การ์ดก้มหน้ารับ พร้อมกับทำหน้างงที่เจ้านายหนุ่มไม่ได้เลิกทำกิจกรรมและออกไปพบลูกค้าอย่างที่ควรเป็น "แล้วถ้า.." "ถ้ามันอยากร่วมธุรกิจกับกูก็ต้องรอให้ได้ ถ้ามันรอไม่ไหวบอกให้ไสหัวกลับไป!" พูดจบเขาก็หันกลับไปต่อยกระสอบทรายต่อโดยไม่สนใจอีก การ์ดคนนั้นเพียงแค่ก้มหน้ารับและเดินกลับไปบอกให้นัทนั่งรอตามที่ครามบอก ผ่านไปกว่า 1 ชั่วโมง หลังจากออกกำลังกายเรียบร้อยครามก็เข้าไปอาบน้ำในห้องส่วนตัวของเขา ที่คาสิโนนี้เปรียบเหมือนบ้านเพราะมันมีทุกอย่างครบ และส่วนมากชายหนุ่มก็มักเลือกที่จะนอนที่นี่อีกด้วย มันสดวกในการทำงานมากกว่า พลั่ก!! ครามเปิดประตูเข้าไปในออฟฟิศของตนก่อนจะมองไปเจอบุคคลที่นั่งรอเพื่อเจรจาธุรกิจกับเขา "สวัสดีครับคุณคราม" "ไม่คิดว่าจะมีปัญญานั่งรอ" เขาพูดไปตามความคิดเพราะคิดว่านัทคงกลับไปตั้งนานแล้ว ซึ่งความจริงแล้วไม่ใช่ นัทยังคงนั่งรอ ด้วยความที่อยากร่วมธุรกิจกับเจ้าของคาสิโนชื่อดัง "แหม่ คุณครามก็ว่าไป ผมรอคุณได้อยู่แล้ว" แม้ในใจจะหงุดหงิดที่ต้องรอนานมากแค่ไหน แต่นัทก็ไม่กล้าจะโวยวายหรือพูดอะไรออกไป เจ้าพ่อเงินกู้พ่วงด้วยตำแหน่งเจ้าของคาสิโนของเขาทำเอาชื่อเสียงของชายหนุ่มไม่ธรรมดาเลยในวงการ ปึง! ปืนคู่ใจของเขาถูกวางลงบนโต๊ะต่อหน้านัท เพราะครามคิดแล้ว หากคุยไม่รู้เรื่องหรือไม่ลงตัว นัทจะไม่มีวันได้ออกไปจากห้องนี้ทั้งที่ยังหายใจ "มีอะไรก็พูด อย่าอ้อม!" "ผมอยากร่วมธุรกิจกับคุณ" นัทเองก็ไม่อ้อมค้อมเพราะนั่นคือสิ่งที่เขาต้องการมากจริง ๆ การที่ได้มาเจรจาธุรกิจกับครามมันถือเป็นบุญของเขามากแล้ว เพราะอีกไม่รู้กี่ร้อยคนที่อยากมีวันนี้ วันที่ได้คุยกับคราม แม้จะไม่รู้ว่าการมาจะได้หรือไม่ได้ แต่ทุกคนก็อยากจะลอง "บอกเหตุผลที่กูจะต้องยอมหน่อย!" "ผมขอแค่ 70/30" นัทพูดอย่างไม่คิดเพราะว่า 30 % ของกำไรในธุรกิจครามมันมากพอแล้วสำหรับเขา "กูยังไม่พอใจ!" ครามยกยิ้มที่มุมปาก เรื่องอะไรเขาจะต้องเสียเปรียบให้คนพวกนี้ แม้ว่าส่วนแบ่งเขาจะมากแล้วยังไง ในเมื่อชื่อของครามมันเป็นตัวนำพารายได้ "คุณต้องการเท่าไหร่?" นัทเริ่มถามอย่างไม่พอใจแต่ก็เก็บสีหน้าไว้อย่างดี "ไม่ต้องการ" "หมายความว่าไง?" เขายังคงถามย้ำเพราะไม่รู้ว่าครามสื่ออะไร "หมายความว่า ไม่ต้องการร่วมธุรกิจกับมึง!" "ไอเฟรม!!" ชายหนุ่มเอ่ยเรียกการ์ดคนสนิท "ครับนาย!" "ส่งแขก!" ยังไม่ทันที่นัทจะได้พูดอะไรขึ้น เฟรมก็ลากเขาออกไปเพราะรู้ว่าหากช้าจะทำให้เจ้านายหนุ่มอารมณ์เสีย "นายครับ" การ์ดอีกคนเดินสวนเข้ามา "มีอะไร?!" "คุณเซย์อยู่กับผู้ชายคนนึงที่คาเฟ่ครับ" เขารายงานให้ผู้เป็นนายทราบเมื่อตอนนี้ชายหนุ่มให้ลูกน้องคอยตามดูเซย์ ผู้หญิงที่เขากำลังสนใจในตอนนี้ "จับตาดูมันไว้ก่อน" "แค่ให้ดูยังไม่ให้ทำอะไรหรอครับ?" ลูกน้องยังคงถามต่อเพราะปกติครามไม่เคยตามใคร และหากเขาตามก็น่าจะสำคัญพอ แต่กลับกันกับความคิดของหลายคน ครามไม่เคยให้ทำอะไรเพียงแค่ให้ตามเท่านั้น "ไม่ต้องทำ เธอยังไม่ใช่ของกู!" "แล้วถ้า..." "ถ้าเธอเป็นของกูเมื่อไหร่ แม้แต่ปลายเล็บใครก็ห้ามแตะ!" "!!!"