Irresistible

KABANATA 1

Kabanata 1:

Naglalakad ako sa isang kalsadang hindi pamilyar sa akin. Mahigpit ang hawak ko sa aking bag, hinihingal na ako at nagugutom pero wala naman akong mapuntahan.

Paubos na rin ang aking pera dahil sumakay ako sa bus at ilan pang sakayan para makalayo ako sa bahay at ito nga't napadpad ako sa isang lugar na hindi na ako pamilyar.

Kinakabahan ako pero ayoko na talaga roon.

Napagpasiyahan kong umalis sa bahay. Hindi dahil sa pinag mamalupitan ako ng magulang o sinasaktan ako ng pisikal, actually they love me. I felt like I was locked up in the four corner of our house.

I felt like I was choked in my room.

Naging mahigpit sila sa lahat ng bagay, kailangan lahat ng ginagawa ko ay perpekto. Being the perfect daugther isn't as easy as people think.

Para akong ibon na nakakulong sa isang hawla. Bawat galaw ko kailangan ay alam nila.

Hindi naman ako nag-iisang anak, mayroon akong nakakatandang kapatid na babae iyon ang ipinagtataka ko. Bakit kay Ate ay maluwag sila, hinahayaan nila masunod ang gusto nito samantalang ako ay kulang na lang ay hindi palabasin ng kwarto.

At the age of twenty, masasabi kong kulang pa ang nalalaman ko. Oo nga't may gadget naman ako sa bahay pero may oras lang ako para gamitin iyon. Kung lalabas ako ng bahay kailangan may bantay ako.

Wala din akong gaanong kaibigan, kung may mga ilan nakakakilala man sa akin ay anak ng mga ka-business partner ni Daddy at mga amiga ni Mommy.

Isang buwan ko nang napag-isipan ito. I want to be free, gusto ko naman maranasan ang buhay sa labas 'yong walang pumipigil sa gusto ko. 'Yong walang nagsasabi kung tama o mali ba ang gagawin ko.

Habang naglalakad ay may narinig akong ipit na boses, nagmamakaawa iyon kaya kahit nag-aalangan ay pinuntahan ko iyon.

Hindi ko ata kayang maglakad palayo na lang.

Napatigil ako sa paglakad at napatago sa isang puno nang malinaw kong narinig ang pagmamakaawa ng isang lalaki.

"I swear I don't know. Look, I'll give you the money. Sasabihin ko sainyo ang lahat ng nalalaman ko! Just please don't kill me!"

I saw a man begging, three men holding a guns to the man's head as he pleaded for his life. Napatakip ako ng dalawang palad sa aking bibig para hindi makagawa ng kahit anong ingay.

"Please, spare my life!" The man plead more. Iniatras ko ang aking paa sa sobrang kaba pero hanggang doon lang iyon, parang natuod na ako.

"I hate liars Stronzo!" Asshole.

A cold voice from a tall guy.

He pulled the trigger and shot him without any mercy. I gasped loudly. I blinked when they look at my side. My heart was rapidly and felt sweat running down to my forehead.

Oh no!

Napapalunok ako habang ramdam ko ang dibdib kong malakas ang kabog. Nanlalaki pa ang aking mata.

"Let's go!" rinig kong usal ng isa.

Their footsteps faded away and I heard the engine car start. Hindi ko alam kung magpapasalamat ba akong umalis na sila o ano.

When they left, I walked out slowly. I looked to the man, his body laying there. Kitang-kita ko ang kanyang katawan na naliligo na sa sarili niyang dugo.

A tear fell down to my cheek. I just want to runaway, bakit ganito? Mas mabuti atang nanatili na lang ako sa bahay namin.

Mas nilapitan ko ang lalaking nakabulagta upang siguraduhin buhay pa siya.

"I have to call the police!" I said then my hand shaking while looking for my phone in my pocket. Hindi ko na alam ang gagawin ko at paano ako magda-dial ng number sa phone ko kaya naisipan kong sumigaw nalamang nagbabakasakaling may makarinig sa akin.

"Help! Help! Hel—" A hand clapped over my mouth.

I felt a gun poke in my back. I felt his hot breathe. Natigilan ako kasunod ng sunod-sunod na paglunok. Is this my end?

"Make a sound and I'll kill you!"

~