“เสื้อตัวนี้กระดุมมันติดยาก พี่ใส่ให้แหละดีแล้วเวลาถอดก็ให้พี่ถอดให้”
หญิงสาวทำหน้าง้ำแล้วเขยิบให้ห่างจากเขา แต่ธามกลับหัวเราะเบา ๆ พลางขยับเข้าไปใกล้เธอจนตัวแนบชิดกัน
“อยากกินข้าวต้มหรือโจ๊ก หรืออยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม พี่จะโทร. สั่งให้”
“ข้าวต้มปลากะพงค่ะ”
“โอเคครับ” ธามพูดจบก็เอื้อมมือจะไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะหัวเตียงทั้งที่พลอยพัดชายังนั่งขวางอยู่ จึงทำให้ชายหนุ่มต้องเอนตัวไปใกล้กับหญิงสาวจนแขนชิดกัน และขณะที่เขาโทรศัพท์สั่งลงไปที่ครัว ธามก็ยังคงยื่นลำตัวช่วงบนเข้าไปเบียดกับพลอยพัดชาราวกับจงใจจนเธอต้องเบี่ยงหน้ามองไปทางอื่นเพราะวางตัวไม่ถูก ทว่าสายตาของหญิงสาวดันไปตกอยู่ที่สิ่งแปลกปลอมที่โผล่พ้นรอยแยกของผ้าขนหนูที่เขานุ่งอยู่อย่างไม่ตั้งใจ
อีตาบ้า! กางเกงในก็ไม่ใส่ เห็นทั้งพวงแล้ว!
พลอยพัดชาต้องรีบเงยหน้ามองเพดาน มองไปทางนั้นทีทางนี้ทีเพราะไม่รู้จะวางหน้าอย่างไร ดูเหมือนผู้ชายข้างตั
