“ทำเป็นรังเกียจไปได้ ทีเมื่อคืนละจับไม่ปล่อยเลย จะนอนก็ยังไม่ยอมปล่อย กำไว้จนหลับเชียว เห็นน้องชายพี่เป็นหมอนข้างไปได้” ชายหนุ่มไหวไหล่ได้อย่างน่าหมั่นไส้ คนฟังอย่างพลอยพัดชาถึงกับสำลักข้าวต้มจนไอโขลก ๆ
“จะพูดขึ้นมาทำไม!” หญิงสาวแหวใส่เขาเสียงแหลม เห็นเขาหัวเราะพลางรินน้ำใส่แก้วให้อย่างเอาใจจึงได้แต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มต่อ
แม้จะหิวจนรู้สึกคลื่นไส้ แต่พอถึงเวลากินพลอยพัดชากลับกินข้าวต้มได้แค่ครึ่งชามก็รู้สึกอิ่ม กระนั้นเธอก็ไม่ได้ลุกออกจากโต๊ะไปก่อน ยังนั่งรอให้ชายหนุ่มกินจนหมดจึงคิดจะยกชามไปล้างให้เพราะดูแล้วห้องนี้น่าจะเป็นเพนต์เฮาส์ส่วนตัวของเขาในโรงแรม แต่ชายหนุ่มกลับห้ามเอาไว้
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวจะมีคนขึ้นมาเก็บไปล้างเอง พลอยมานี่ดีกว่า”
ชายหนุ่มพูดพลางเดินไปหยิบโน้ตบุ๊กบนโต๊ะทำงานแล้วเดินเข้าห้องนอนไป แต่พลอยพัดชากลับเดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ใกล้ครัวเพื่อบ้วนปากและหายาสีฟันอมไว้เ
