พลอยพัดชายกมือขึ้นกอดอกแล้วสะบัดหน้าไปทางอื่น ใบหน้าที่เชิดขึ้นน้อย ๆ นั่นนลินทรามองอย่างไรก็เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังงอนธามอยู่แท้ ๆ แต่ตนจะไม่พูดออกไปอย่างเด็ดขาด มิเช่นนั้นอาจโดนเพื่อนรักวีนใส่เอาได้
“แล้วนี่แกจะไม่ตักอะไรกินหน่อยหรือ หรือว่ากินข้าวมาจากบ้านแล้ว” นลินทราถามพลางคีบซูชิวางบนจาน
“มันไม่รู้สึกอยากกินอะไรเลย พะอืดพะอมยังไงก็ไม่รู้ แต่วันนี้ฉันรู้สึกอยากเมามากกว่า” พลอยพัดชามองไปที่ซุ้มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ด้วยแววตาเป็นประกาย
“อีบ้า! แกจะเมาในงานนี้ไม่ได้นะยะ เลิกงานก่อนแล้วค่อยไปเมากันต่อก็ได้” นลินทราเตือนสติเพื่อน
“ฉันรู้ย่ะ แหม ฉันอุตส่าห์แต่งองค์ทรงเครื่องมาสวยขนาดนี้แล้วจะปล่อยให้ตัวเองเมาแอ๋ได้ยังไงกัน คืนนี้น้าจินนี่สั่งไว้ว่าฉันต้องวางมาดเป็นนางพญาเท่านั้น ฟาดได้ฟาดค่ะ อย่าให้เสียชื่อหลานสาวมาดามจินนี่”
“ย่ะ! งั้นก็เชิญไปนั่งชูคอเป็นนางพญาตรงโน้นเลย โน่น โต๊ะโน้น”
นลิ
