พลอยพัดชาพยายามฝืนร่างกายให้ดูเป็นปกติให้มากที่สุด แม้ว่าตอนนี้อาการเวียนศีรษะคลื่นไส้จะเริ่มมากขึ้น และที่สำคัญ เธอรู้สึกเหมือนพื้นที่ตนกำลังเหยียบย่างอยู่นั้นโคลงเคลงไปมาจนต้องยื่นมือไปจับผนังเอาไว้แล้วค่อย ๆ เดินเกาะผนังไปเรื่อย ๆ พลางสอดส่ายสายตามองหาพนักงานโรงแรมที่ตนพอคุ้นหน้าอยู่บ้าง ทว่ากลับมีแต่แขกต่างชาติที่เดินผ่านไปแค่ไม่กี่คนเท่านั้น
ขณะเดียวกัน กวินภพก็ลอบยิ้มเมื่อคิดว่าแผนของตนช่างไปได้สวย เขาดูนาฬิกา คิดว่าอีกสักพักน่าจะได้เวลาออกโรงแล้วจึงยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่มรวดเดียวหมด จากนั้นก็ทำทีเป็นมองไปรอบ ๆ
“ผมขอตัวไปห้องน้ำบ้างดีกว่า ก่อนที่คนจะมาเยอะกว่านี้” เขาพูดกับสาว ๆ ในโต๊ะ
“เดี๋ยวมานะครับ” กวินภพยิ้มให้นลินทราก่อนลุกขึ้นเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงไป
ตอนที่พลอยพัดชาเดินออกไปจากห้อง เขาจำได้ว่าเธอเดินไปทางด้านซ้ายมือ เขาจึงเดินตามไปทางซ้ายบ้าง โชคดีที่หญิงสาวเลือกเดินมาทาง
